Hans Otto Tittes

Zem Motterdåch

Info Hans Otto Tittes • 5:09 Minuten • Herunterladen

Wonn em genaa ’mol iwwerliëjt,
wåt frähr en Motter broocht zeriëcht:
Se ståppt gorr schnel um Strimp de Lieter,
verbånd munch Wangd, uch dä mät Ieter,
koocht nooch de Wånjdeln åll äm Däppen,
fällt Schwenjen uch der Kah de Kräppen,
wosch Weesch per Hånd norr åf dem Brat
und bijjelt dä mät Kuhle glat.

Äm Goorten seen, verienzeln, ärnen,
und zwäschendurch Akrogd entfärnen.
Dro, wo’ se reif, Rosine sträppen,
uch wonn är heng um Kerrelzäppen
en hangrij Känjd, dåt schnel wul Zitz.
Keen Owend målk se de Maritz,
rommt än der Kuchel åf und broocht
de Känjd änt Batche fuer de Noocht.

Um Owend, wonn de Känjd dro do,
loocht sä de neechst Schicht ellij no
mät Nehen, Hindscher-, Sockesträcken
uch Hueseknä mät Härzker fläcken,
drun dinken, wåt em än det Eßen
fuer mårren brocht, norr näst vergeßen.

Der neechst Dåch feng bedankelt un,
wel sä sich vill hått vuergenunn.
Wonn’t dankel nooch, det Feir unzånjen,
de Eesch uch Kehrschel auße brånjen,
dåt måcht sä norr gånz niëwebä
un nemmend froocht da äckest: „Wä …?“

Sä wor, wonn em genaa bedinkt,
vun der Natur gorr rech beschinkt
mät zij Beroffen, und sä wåsst,
wä’t kitt, wonn dett uch gennt net påsst.

Het äs et leichter schi wä da:
Em mess net fittern Schwenj uch Kah,
em kieft vum Aldi Mältch uch Wurscht,
uch Sirup, wonn et hieß, keen Durscht,
und Käche koocht em sålde mih
(et koocht het miestens än der Ih).

Uch mess em nemmi Zwetter sträcken,
de Hemder, Gåtjen nemmi fläcken,
dä sen äm Boren zemlich bällij,
wonn em bäm Schlåssverkuuf äs ellij.
De Stuwwen het zem Woremmåchen
äs äm Verglech ze frähr zem Låchen:
Em dreht gånz iefåch un em Knop,
mess Huelz net spålde mih äm Schop.

De Weeschmaschin wid programmiert,
dått sä bäm Kaffeeklåtsch net stirt.
Uch brocht em nemmi het äm Goorten
en Spårrel uch en Haa mät Schoorten,
do wid het miest der Grill bepåckt
mät Fliesch – uch iwwer Let gehåckt.

De Känjd bekunn het miest de Flåsch,
stått Wånjdeln Pämpers aus der Tåsch.
Und wo’ se schnopij sen uch hosten
und em wäll, dått dåt näst siël kosten,
rennt em zem Oorzt, wel die äm Kåsten
hot äst åf Krånkekasselåsten,
denn Ämschlaģ, Tee uch Inhalieren,
vun diëm wäll het em näst mih hiren,
em wäll Tabletten odder Såft,
dä schnel kurieren, brånje Kråft.

Et hießt, dått et het leichter äs.
Dåt stämmt ä villem gånz gewäss,
Norr, wåt en Motter het nooch mess
zeasazlich måchen, dåt äs Stress:

Se mess det Känjd, schi wonn et klien,
zem Spille fähren, wel’t derhiem
ellien äs ohnen e Gesäster.
Dro kunn nooch de Geburtsdåchsfäster,
wor em uch e Geschink mess niëhn,
wel dä, wo’ sä kunn, uch äst giën.

Ballett- uch Flötenangderricht
und Redde måcht sich uch net licht.
Dro äs en Dåch nooch frå fuer Sånjen,
dor keent det Känjd em uch nooch brånjen.
Dor Brånjen äs jo hiësch uch gat,
wonn em zem Owhuel’n sonst wiën hat.
Dett ålles mess de Motter måchen!
Und dennich äs se frih, kå’ låchen
(uch wo’ se zwäschendurch åld koocht),
wonn dennich hot derr Stress äst broocht!

Trotz Stress uch åldemol em Zoff:
„Mottersen – äs der heschst Beroff!“

Quelle: Siebenbürgische Zeitung vom 24. April 2019, Seite 6