Dī "noagīrich" Misch
Der Prajermarz uch der Fussemisch woren schiun sängt ville Gōre däck Frängd. Ängde, wunn sich dä Zwīn begēnte, frocht der Marz den Misch:
"Nå, ålder Såck, wa gīht et der nōch?"
"Gaut, Marz, gaut, awer et känt uch bēßer gähn", versächert em der Misch.
"Awer uch lichter...", lacht der Marz, der Hallodri, zräck.
Un em Dauch hadde sich dä Zwīn bä`m Fäsche un der Käåkel veruefriëd. No`m Begresse sōt der Marz:
"Hīr, Misch, ias et der noch niët åfgefualle, dått änje nuer ech frēje, wa et der gīht, tau mech awer niakest!"
Der Misch ducht ewenich nō, dro mīnt hī:
"Åfgefualle ias et mer īntlich noch niët, awer wunn ech esi nädinke, host tau riacht, ualsi:
Wa gīht et der hetch, Marz?"
Dī wor iwerrascht, dänn esi äst wor hī cha iwerhīft net gewunnt. Seng Gesicht wurd ärnst:
"Wåt dem Schlåch interessīrt dech, wa et mir gīht? Ech miëss mich wiarlech frēje, wa em nuer esi nuagīrich sië kūn???"
Duannerschmarter Anekdoten: Hia oder ech
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Dī īrlich Hanz (1)
Der Tummeshanz wor en īrlich Heokt. Am daut wor hī än der Gemīn vun är villen sīhr gäut ugesähn, awer åldīst äs ze vill Ihrleget net gäut, wä det foljä` Bäspäl zīje wid:
De Berta ziuch äm en Zekt nemi esi gäut äm Gōch, ålsi entschloss sich der Hanz, sä ze verkīfen. Näu äs et cha esi, daut em åf dem Muert det Gedähr liuwe mess - ät uch seng Qualitäte. Än desem Fåll iwerdreift em "ewenich" uch genä daut wor dem Hanz fremd. Amdaut baut hī senge Nōber, den Puschkemisch, em behälflich ze sen. Dī hått zwor derhīm näst ze sōhn, awer sonzt wor seng Mell schiun un der richtijen Ställ uch åf dem Muert kūnt e sich zemlich gäut eus.
Wä da Zwīn ä Bluesendreff u`kåme, fūnd sich uch glech der īn oder ånder potenziäll Kīfer, awer der Puschkemisch traat sich net esi, det Gedähr ze stårk ze liuwen uch esi kåm et hålt net zem Verkūf. Bäs zerliēzt såtzt der Puschke ålles åf en Kårt! Genäh än diëm Moment kåm e Såks eus Schīnen verbä:
"Wa ault as da Kau?", wūl dī wässe. Der Puschke unfert:
"Fuif Gähr."
"Dåt stiëmmt niët", mäscht sich der Hanz än:
"Zwiëlf." Seng Nōber schläckt den īrste "Bässen" uewen...
"Wevel Maltch gitt se åf den Dauch?", frocht der Schīner wekter.
"Zäh` Liter", mīnt der Misch.
"Uch dåt ias fåltsch! Vahr!", anjderbrauch der Hanz wedder. Der Nober schläckt den zwiëte "Bässe".
"Wevelmäl hot se schīn gekålft?", wor de drätt Frōch des Schīners.
"Ihst", entsprung et dem Misch.
"Åwer niët, Näber, sias mial!", verbiëßert en der Hanz. Näu wurd et dem Puschke ze vill:
"Wīßt te wåt, Hanz? Niëm der de Berta, schåff se ian de Klī, ian de Luziërn, ian de Kiakel oder fruengher se glech, dänn verkīfe wirst te se åf diës Ort niakest! Dått tau pruestich biast, wuasst ech schīn ängje, awer esi pruestich hatt ich dech wiarlech niët geglūft!"
Dro påckt der Misch seng Såchen end maucht sich eus dem Stuuf...
Der Tummeshanz wor en īrlich Heokt. Am daut wor hī än der Gemīn vun är villen sīhr gäut ugesähn, awer åldīst äs ze vill Ihrleget net gäut, wä det foljä` Bäspäl zīje wid:
De Berta ziuch äm en Zekt nemi esi gäut äm Gōch, ålsi entschloss sich der Hanz, sä ze verkīfen. Näu äs et cha esi, daut em åf dem Muert det Gedähr liuwe mess - ät uch seng Qualitäte. Än desem Fåll iwerdreift em "ewenich" uch genä daut wor dem Hanz fremd. Amdaut baut hī senge Nōber, den Puschkemisch, em behälflich ze sen. Dī hått zwor derhīm näst ze sōhn, awer sonzt wor seng Mell schiun un der richtijen Ställ uch åf dem Muert kūnt e sich zemlich gäut eus.
Wä da Zwīn ä Bluesendreff u`kåme, fūnd sich uch glech der īn oder ånder potenziäll Kīfer, awer der Puschkemisch traat sich net esi, det Gedähr ze stårk ze liuwen uch esi kåm et hålt net zem Verkūf. Bäs zerliēzt såtzt der Puschke ålles åf en Kårt! Genäh än diëm Moment kåm e Såks eus Schīnen verbä:
"Wa ault as da Kau?", wūl dī wässe. Der Puschke unfert:
"Fuif Gähr."
"Dåt stiëmmt niët", mäscht sich der Hanz än:
"Zwiëlf." Seng Nōber schläckt den īrste "Bässen" uewen...
"Wevel Maltch gitt se åf den Dauch?", frocht der Schīner wekter.
"Zäh` Liter", mīnt der Misch.
"Uch dåt ias fåltsch! Vahr!", anjderbrauch der Hanz wedder. Der Nober schläckt den zwiëte "Bässe".
"Wevelmäl hot se schīn gekålft?", wor de drätt Frōch des Schīners.
"Ihst", entsprung et dem Misch.
"Åwer niët, Näber, sias mial!", verbiëßert en der Hanz. Näu wurd et dem Puschke ze vill:
"Wīßt te wåt, Hanz? Niëm der de Berta, schåff se ian de Klī, ian de Luziërn, ian de Kiakel oder fruengher se glech, dänn verkīfe wirst te se åf diës Ort niakest! Dått tau pruestich biast, wuasst ech schīn ängje, awer esi pruestich hatt ich dech wiarlech niët geglūft!"
Dro påckt der Misch seng Såchen end maucht sich eus dem Stuuf...
Dī īhrlich Hanz (2)
Nodiëm sich de Såchen beräucht hådde, baut der Hans senge Nōber noch īst, en zem Muert ze beglīden. Sä hådde sich geīnicht, dått näu der Hanz de Käu "liuwt" uch der Misch nor noch "hälfe" sīl.
Detmol kåm en Longendueler - der Motzi - end feng un ze froġen:
"Wa åld as de Kau?" Der Hanz infert:
"Zwiëlf"
"Na, na", sprung der Misch än: "Fuif!" Der Motzi frēcht wekter:
"Wevel Liter Maltsch gitt se åf den Dåch?"
"Vahr", sōt der Hanz.
"Awer niët, vīrzähn", mäscht sich der Misch wedder än. "Ech hu` se chia gēstre gemualke."
"Wevel Mal hot se gekålft?", wūl der Dueler wässen.
"Fuif Mial", sōt der Hanz.
"Awer wähär", kåm et vum Misch, "dåt wår chia de Lori, Hanz, niët de Berta! Diës huatt chia bias iënzt nuer e Rantch."
Af daut mīnt der Motzi, hī messt sech noch ewenich amsähn. Wä dä Zwīn wedder ëllīn wore, sōt der Hanz:
"Wīßt te wåt, Misch: Wunn de Berta wiarlech esi gaut ias, wa tau se ha luawst, trä verkīfe ech se nimi. Kamm, dått mer hīme gähn!"
Nodiëm sich de Såchen beräucht hådde, baut der Hans senge Nōber noch īst, en zem Muert ze beglīden. Sä hådde sich geīnicht, dått näu der Hanz de Käu "liuwt" uch der Misch nor noch "hälfe" sīl.
Detmol kåm en Longendueler - der Motzi - end feng un ze froġen:
"Wa åld as de Kau?" Der Hanz infert:
"Zwiëlf"
"Na, na", sprung der Misch än: "Fuif!" Der Motzi frēcht wekter:
"Wevel Liter Maltsch gitt se åf den Dåch?"
"Vahr", sōt der Hanz.
"Awer niët, vīrzähn", mäscht sich der Misch wedder än. "Ech hu` se chia gēstre gemualke."
"Wevel Mal hot se gekålft?", wūl der Dueler wässen.
"Fuif Mial", sōt der Hanz.
"Awer wähär", kåm et vum Misch, "dåt wår chia de Lori, Hanz, niët de Berta! Diës huatt chia bias iënzt nuer e Rantch."
Af daut mīnt der Motzi, hī messt sech noch ewenich amsähn. Wä dä Zwīn wedder ëllīn wore, sōt der Hanz:
"Wīßt te wåt, Misch: Wunn de Berta wiarlech esi gaut ias, wa tau se ha luawst, trä verkīfe ech se nimi. Kamm, dått mer hīme gähn!"
Der Onjel
Der Palemisch wor īst ä Bluesendreff anjderwiëchs. Do trauf hī den Motzi eus Longenduel, en auld Frängd, diën e schiun sängt ville Johren nemi gesähn hatt. Sä gengen zem Haiduc end drunken en puer Bäär.
Am en Zekt frocht der Motzi:
"Misch, wa giht et denjer Fraa noch esi?"
"Ach, Motzi", infert der Misch ifach: "menj Fraa ias en Uengel!"
"Tau host et gaut, Misch", bemärkt der Motzi treurich, "menj liëft noch..."
Der Palemisch wor īst ä Bluesendreff anjderwiëchs. Do trauf hī den Motzi eus Longenduel, en auld Frängd, diën e schiun sängt ville Johren nemi gesähn hatt. Sä gengen zem Haiduc end drunken en puer Bäär.
Am en Zekt frocht der Motzi:
"Misch, wa giht et denjer Fraa noch esi?"
"Ach, Motzi", infert der Misch ifach: "menj Fraa ias en Uengel!"
"Tau host et gaut, Misch", bemärkt der Motzi treurich, "menj liëft noch..."
Der Luuf der Zekt
Der Paalemisch uch der Raitatitz woren äm sälwe Johr gebiure. Esi wore sä än der sälwen Klass end līhrten nohär uch allebīd Meurer. Dä Zwīn woren azertrännlich.
En jēde ronde Geburzdauch feiërte sä nor ze zwiët - uch, nodiëm se fronjert wore.
Viur dem Vīrzichsten kåm der Misch zem Titz, äm ze beschlessen, wo gefeiërt widd. Dī ducht no, dro mīnt e:
"Ech widd sähn, mir fōre ke` Miëdesch ian de Traube. Dä ias det Mitzi ëus Miasche Källnerian. Ech sän der dåt hot ichen Apparater, dått te de Bliack nuer noch åf da schmeißt."
Viur dem Foazichsten traufe se sich wedder:
"Ech schlä` vuar, mir fōre ke` Miëdesch ian de Traube. Da hun de beßte Wenj", sōt der Titz.
Bä`m Siëchzichsten wor em wedder än der Traube, well et do de biëßte Pali gauw, den Siwenzichsten feiërt em än der Traube, well do der biëßt Brōden åf den Däsch kåm.
Viur dem Uechzichsten kåm der Mischo wedder zia sengem Frängd end frocht mät liuser, zeddernder Schtämm:
"Titzo, Gang, mir hu` bias iënzt uallen aus ruend Geburzdach zesumme gefeiërt, īst ha, īst dä. Et wår chia esi hiasch. Sīle mer niët uch diëse Geburzdåch zesumme feiërn?"
"Waram niët, Mischo, awer wä?", klung et hemlich mät gebruechäner Schtämm zräck.
"Ech dinke, mer sīlen ian de Traube ke` Miëdesch fōre. Dä wåre mer chia noch niakest"
Der Paalemisch uch der Raitatitz woren äm sälwe Johr gebiure. Esi wore sä än der sälwen Klass end līhrten nohär uch allebīd Meurer. Dä Zwīn woren azertrännlich.
En jēde ronde Geburzdauch feiërte sä nor ze zwiët - uch, nodiëm se fronjert wore.
Viur dem Vīrzichsten kåm der Misch zem Titz, äm ze beschlessen, wo gefeiërt widd. Dī ducht no, dro mīnt e:
"Ech widd sähn, mir fōre ke` Miëdesch ian de Traube. Dä ias det Mitzi ëus Miasche Källnerian. Ech sän der dåt hot ichen Apparater, dått te de Bliack nuer noch åf da schmeißt."
Viur dem Foazichsten traufe se sich wedder:
"Ech schlä` vuar, mir fōre ke` Miëdesch ian de Traube. Da hun de beßte Wenj", sōt der Titz.
Bä`m Siëchzichsten wor em wedder än der Traube, well et do de biëßte Pali gauw, den Siwenzichsten feiërt em än der Traube, well do der biëßt Brōden åf den Däsch kåm.
Viur dem Uechzichsten kåm der Mischo wedder zia sengem Frängd end frocht mät liuser, zeddernder Schtämm:
"Titzo, Gang, mir hu` bias iënzt uallen aus ruend Geburzdach zesumme gefeiërt, īst ha, īst dä. Et wår chia esi hiasch. Sīle mer niët uch diëse Geburzdåch zesumme feiërn?"
"Waram niët, Mischo, awer wä?", klung et hemlich mät gebruechäner Schtämm zräck.
"Ech dinke, mer sīlen ian de Traube ke` Miëdesch fōre. Dä wåre mer chia noch niakest"
Det drätt Wanjder
Viur ville Gohren kanjden ias Dannerschmarter noch net esi giat detsch. Eus desem Gräångd hatt der Farr beschlueße, dë Bibelstanjd mät de Schülern af Sachzesch uezehaulden.
En ener vun dese "Sätzungen" sūlen de Kängd zwië Bäschpäl vun Wanjdern afziëlen. Glech mauld sich der Pusckenhanzi:
"Ech wiall vum Wangder erzialen, ualz der Harr Jesus mit ë wiënich Brīt esi vill Letch gesaddicht hot."
Nohär wor det Maimerlis un der Rend:
"Ech wiall det Wangder erwēne, ualz der Harr Jesus ëus Wuasser Wenj gemåcht hot. Zem Beweis: De mīste wåre besōfe!"
"Äm Gottes Wälle, Metchen, wi huet dir det erzault?", schprung der Farr af, wä vun der Tarantel gebässe:
"Me` Grissvoter, Harr Fuarr. Hia hot gesäht, nuer esi känt em da iwerzeje, da niët un diët Wangder glīwe! Uch wiarlech, Harr Fuarr, di ias e sihr glīwich Mäntsch"
Der Farr schläckt īst deff, bäs sich der Kokintemarz mauld:
"Ech kiënne noch e Wangder."
"Erzill, Marzi, erzill!", wor der Farr friu. Der Giang feng un:
"Um Suannäwend hu` mer det Schwenj ogedähn. Esi am en zwē sië mer gor ba`t Eße gonge, trä hot me` Voter gemīnt, et wer ë Wangder geschahn!"
"Erzill wekter, Marzi", soht der Farr.
"`Chia, chia, ir Letch`, hot me` Voter gesäät, `et ias wiarlech ë Wangder, dått der Harr Fuarr bias am diës Zetch noch niët bam Eßen erschinnen ias!"
Viur ville Gohren kanjden ias Dannerschmarter noch net esi giat detsch. Eus desem Gräångd hatt der Farr beschlueße, dë Bibelstanjd mät de Schülern af Sachzesch uezehaulden.
En ener vun dese "Sätzungen" sūlen de Kängd zwië Bäschpäl vun Wanjdern afziëlen. Glech mauld sich der Pusckenhanzi:
"Ech wiall vum Wangder erzialen, ualz der Harr Jesus mit ë wiënich Brīt esi vill Letch gesaddicht hot."
Nohär wor det Maimerlis un der Rend:
"Ech wiall det Wangder erwēne, ualz der Harr Jesus ëus Wuasser Wenj gemåcht hot. Zem Beweis: De mīste wåre besōfe!"
"Äm Gottes Wälle, Metchen, wi huet dir det erzault?", schprung der Farr af, wä vun der Tarantel gebässe:
"Me` Grissvoter, Harr Fuarr. Hia hot gesäht, nuer esi känt em da iwerzeje, da niët un diët Wangder glīwe! Uch wiarlech, Harr Fuarr, di ias e sihr glīwich Mäntsch"
Der Farr schläckt īst deff, bäs sich der Kokintemarz mauld:
"Ech kiënne noch e Wangder."
"Erzill, Marzi, erzill!", wor der Farr friu. Der Giang feng un:
"Um Suannäwend hu` mer det Schwenj ogedähn. Esi am en zwē sië mer gor ba`t Eße gonge, trä hot me` Voter gemīnt, et wer ë Wangder geschahn!"
"Erzill wekter, Marzi", soht der Farr.
"`Chia, chia, ir Letch`, hot me` Voter gesäät, `et ias wiarlech ë Wangder, dått der Harr Fuarr bias am diës Zetch noch niët bam Eßen erschinnen ias!"
Det Putzke
Di klīn Muatzemisch spillt ängder wedder mät sengem Putzke. Et wor seng Läflengsbeschiëftijung worden.
Daut gefial senger Griuß, der aulder Muatzemaimaun, iwerhīft net. Sä versäckt et af allen Uerten, den Klennen dervun uezebronjen, awer näst gelang.
Un em Dauch fiar de Maimaun ke` Bluesendreff af de Muert, äm aldäst eus dem Guerten ze verkīfen. Den Mischo hatt sä uch mätgeniun.
Af dem Muert sauß sä af em Binkeln, daut sä derhīm här mätgeniun hatt; der klīn Misch sauß af er Dääk end spillt wedder mät sengem Putzke. Dä uerem Auld schummt sech bäs iwer de Iuren, kanjt awer näst mauchen, alsi dēt se esi, als wid se näst sähn.
Am en Zekt kåm e Måhn verbä, dī en sīhr däcke Beoch hatt. Nodiëm hī ewēch wor, nūm de Griuß den Näffen zer Sekt end sōt:
"Hōst te gesahn Gango, wåt fuar e Biåch dī Blääch huatt? Dī hōt ualz Kängtch uch änghe miat dem Putzke gespillt. Dähär kitt di diack Biëch!"
Der Mischo bekūm et miat der Uengst zedian! De gånz verbliwän Zekt spillt hī mät alles Meglegem, awer bestemmt net mät dem Putzke.
Kēn Owend kåm der Mischo mät senger Griuß af dem Hīmwiëch un er Bunk verbä. af diër en hiuschwonger Frää sauß. Der klīn Misch leff schniël zia er end mīnt froadich:
"Diët hōst te nau dervun, wunn te ängje miat dem Putzke spillst! Te sīlt dich schumme!!!"
Di klīn Muatzemisch spillt ängder wedder mät sengem Putzke. Et wor seng Läflengsbeschiëftijung worden.
Daut gefial senger Griuß, der aulder Muatzemaimaun, iwerhīft net. Sä versäckt et af allen Uerten, den Klennen dervun uezebronjen, awer näst gelang.
Un em Dauch fiar de Maimaun ke` Bluesendreff af de Muert, äm aldäst eus dem Guerten ze verkīfen. Den Mischo hatt sä uch mätgeniun.
Af dem Muert sauß sä af em Binkeln, daut sä derhīm här mätgeniun hatt; der klīn Misch sauß af er Dääk end spillt wedder mät sengem Putzke. Dä uerem Auld schummt sech bäs iwer de Iuren, kanjt awer näst mauchen, alsi dēt se esi, als wid se näst sähn.
Am en Zekt kåm e Måhn verbä, dī en sīhr däcke Beoch hatt. Nodiëm hī ewēch wor, nūm de Griuß den Näffen zer Sekt end sōt:
"Hōst te gesahn Gango, wåt fuar e Biåch dī Blääch huatt? Dī hōt ualz Kängtch uch änghe miat dem Putzke gespillt. Dähär kitt di diack Biëch!"
Der Mischo bekūm et miat der Uengst zedian! De gånz verbliwän Zekt spillt hī mät alles Meglegem, awer bestemmt net mät dem Putzke.
Kēn Owend kåm der Mischo mät senger Griuß af dem Hīmwiëch un er Bunk verbä. af diër en hiuschwonger Frää sauß. Der klīn Misch leff schniël zia er end mīnt froadich:
"Diët hōst te nau dervun, wunn te ängje miat dem Putzke spillst! Te sīlt dich schumme!!!"
De hegdich Jugend
Dä auld Pitzegritzesächter uch dä noch ålgher Fussmaimaun saußen af den Binkeln fiur der Stuww end riëden iwer Det uch Gent.
Am en Zekt kūm det Mariartenn verbä. Ät wackelt nor esi mät dem Allewiërtesten, hatt en sihr kurtsch Klīd un uch en Zigaar än der Hund end grosst äm Verbägohn nor mät halwem Mell.
Kurtsch derno mīnt dä auld Fussaikän:
"Dau Gritz, wieß der Schlåch, wått miat der heghijer Jugend los ias: De Metscher pippen uch soffe, wa de Gange uch heh` sich noch vu` sech eus u`se un. Verlottert bias åf`t Lēzt! Mīnst tau niët uch`t Salw?"
"Chia, chia", soht dä Ånder, [b"]waram zem Deiwel wår dåt niët uch za auser Zetch esi???"
Dä auld Pitzegritzesächter uch dä noch ålgher Fussmaimaun saußen af den Binkeln fiur der Stuww end riëden iwer Det uch Gent.
Am en Zekt kūm det Mariartenn verbä. Ät wackelt nor esi mät dem Allewiërtesten, hatt en sihr kurtsch Klīd un uch en Zigaar än der Hund end grosst äm Verbägohn nor mät halwem Mell.
Kurtsch derno mīnt dä auld Fussaikän:
"Dau Gritz, wieß der Schlåch, wått miat der heghijer Jugend los ias: De Metscher pippen uch soffe, wa de Gange uch heh` sich noch vu` sech eus u`se un. Verlottert bias åf`t Lēzt! Mīnst tau niët uch`t Salw?"
"Chia, chia", soht dä Ånder, [b"]waram zem Deiwel wår dåt niët uch za auser Zetch esi???"
Det Problem
Un em Owend saußen det Gritz mät sengem Måhn, dem Honz, af der Veranda end anjderhialten sich iwer Det uch Gent. Awīst wurd de Stämm vum Gritz "spätzer":
"Host te gehīrt, Huenz, det Mariarmai bekitt e Käntch!"
"Dåt ias se` Problem", kåhm et kurtsch zräck.
"Chia, chia", less det Gritz net locker, "awer de Letch behīften, det Käntch wer vun dir."
"Dåt ias me` Problem", unfert der Honz wedder knåpp.
"Wunn dåt stiëmmt, schmeißen ich mich ian de Kiakel! Nuer, dått te`t wīßt!", spillt det Gritz det Belīdijt. Uch det Mol bliff der Honz gelossen:
"Dåt ias denj Problem."
Un em Owend saußen det Gritz mät sengem Måhn, dem Honz, af der Veranda end anjderhialten sich iwer Det uch Gent. Awīst wurd de Stämm vum Gritz "spätzer":
"Host te gehīrt, Huenz, det Mariarmai bekitt e Käntch!"
"Dåt ias se` Problem", kåhm et kurtsch zräck.
"Chia, chia", less det Gritz net locker, "awer de Letch behīften, det Käntch wer vun dir."
"Dåt ias me` Problem", unfert der Honz wedder knåpp.
"Wunn dåt stiëmmt, schmeißen ich mich ian de Kiakel! Nuer, dått te`t wīßt!", spillt det Gritz det Belīdijt. Uch det Mol bliff der Honz gelossen:
"Dåt ias denj Problem."
Det Läwesklīd
Un em spēten Nomättdauch wor der Fichemisch schneller wä gewehnlich vum Fiëld hīmekunn. Det Susken, seng Frää, wor zemlich iwerrascht, dänn äm dä Zekt vergnächt ät sich mät dem Schickertitz. Di verschwund schniël iwer de Källerträp, awer det Susken hatt nichemi Zekt, äm ser äst unzezähn. Kurtscherhund erschinn et splitternackt af der Heusträp end wackelt eus dem Hångher.
Der Misch wor diës frälich net gewunnt, alsi frocht hië:
"Wåt dem Deiwel ias miat dir los, Sus? Tau biast chia nåckt!"
"Diët ias det Lawesklīd, Misch!"
Der Beuer scheddelt nor det Hīft, dro mīnt hië ärnst:
"Dåt ias awer ziëmlich verkriappelt. Ba`m nächste Mial måch end bījel et wiënijstens!"
Un em spēten Nomättdauch wor der Fichemisch schneller wä gewehnlich vum Fiëld hīmekunn. Det Susken, seng Frää, wor zemlich iwerrascht, dänn äm dä Zekt vergnächt ät sich mät dem Schickertitz. Di verschwund schniël iwer de Källerträp, awer det Susken hatt nichemi Zekt, äm ser äst unzezähn. Kurtscherhund erschinn et splitternackt af der Heusträp end wackelt eus dem Hångher.
Der Misch wor diës frälich net gewunnt, alsi frocht hië:
"Wåt dem Deiwel ias miat dir los, Sus? Tau biast chia nåckt!"
"Diët ias det Lawesklīd, Misch!"
Der Beuer scheddelt nor det Hīft, dro mīnt hië ärnst:
"Dåt ias awer ziëmlich verkriappelt. Ba`m nächste Mial måch end bījel et wiënijstens!"
Der Tråkeser (Stotterer)
Fräher wor et bä ias net sålghen esi, daut besanjders de Mēd uch Kniëcht, dä nemi zia den Gånjsten gehiurten, verkuppelt wurden. Em hatt hålt än esi Fäll Bezähungen zia ånder Gemīnen end bemäht sich em jeden Sack en Sträck ze fånjden...
Der Fussenhonz gehiurt uch än des Kategorie. De Verwundscheft schmiss är Fähler eus, bäs em ä Schienen af`t Gritz stess, daut än er ähnlichen Luech wor.
Em verīnbert en Trēfen, bä diëm de Alghern uch de zwië Turteldeiwker uwiësend woren.
Em riëd iwer Det uch Gent, bäs em sich hīsch hemlich dem Punkt nehert. Frälich wurden de betrefend Personen än den Hemmel geliuft, bäs de Motter vum Honz mät der Wohrhit ereus räckt. Schweren Harzens sauch se det Gritz un end bemärkt:
"Wīßt te, Metschen, aus Huenz hot e Sprächfehler: Hia tråckest ewiënich." Nia erwiart sä en Uefsoung, awer diëm wor net esi: Det Gritz lacht nor ewenich schebich end soht:
"Dåt maucht cha näst, Maimaun. No der Hochzet kitt e cha siwasi nimi ze Wīrt!!!"
Fräher wor et bä ias net sålghen esi, daut besanjders de Mēd uch Kniëcht, dä nemi zia den Gånjsten gehiurten, verkuppelt wurden. Em hatt hålt än esi Fäll Bezähungen zia ånder Gemīnen end bemäht sich em jeden Sack en Sträck ze fånjden...
Der Fussenhonz gehiurt uch än des Kategorie. De Verwundscheft schmiss är Fähler eus, bäs em ä Schienen af`t Gritz stess, daut än er ähnlichen Luech wor.
Em verīnbert en Trēfen, bä diëm de Alghern uch de zwië Turteldeiwker uwiësend woren.
Em riëd iwer Det uch Gent, bäs em sich hīsch hemlich dem Punkt nehert. Frälich wurden de betrefend Personen än den Hemmel geliuft, bäs de Motter vum Honz mät der Wohrhit ereus räckt. Schweren Harzens sauch se det Gritz un end bemärkt:
"Wīßt te, Metschen, aus Huenz hot e Sprächfehler: Hia tråckest ewiënich." Nia erwiart sä en Uefsoung, awer diëm wor net esi: Det Gritz lacht nor ewenich schebich end soht:
"Dåt maucht cha näst, Maimaun. No der Hochzet kitt e cha siwasi nimi ze Wīrt!!!"
Äm Tunnäll
Un em Mårjen sen ä Bluesendref det Rīdemai mät senger Diuchter, dem hīschen Lisken, der Fussemisch uch der Sundermotzi eus Longenduel än den Schniëlzäåch ke` Bukarest ä`gestijjen. De Plääz hadde se ziafällich siguer äm glechen Uefdīl. Guer hadde se bäm Passåmt zedian.
Zwäschen Kriunen uch Predeal kūme se än den īrschten Tunnäll. Af īst wurd et stockdäånkel. No en puer Sekunden wor en Gereusch ze verniën, daut no em Måtzken klung uch kurtsch derno fial en sauftich Pläätsch.
Wä et wedder Lächt wurd, maucht sich e jeder seng Gedunken:
Det Rīdemai: "Bestiëmmt wuhl der Dōler Motzi det Lisken muatzen uch iat hot sich wa en uschtiandich Meed verhålden."
Det Lisken: "Bestiëmmt wuhl der Dōler Motzi mich muatzen, ias awer u` menj Muetter geräde."
Der Motzi: "Beschtemmt wuhl der Misch det Lisken måtzen, daut ducht, ech wer et, uch esi hun ech de Plaatsch bekunn."
Der Fussemisch: "Iam nächsten Tunnäll schnualzen ich wiëdder miat der Zang end hahn dem Longendohler noch en såftich Plaatsch erō."
Un em Mårjen sen ä Bluesendref det Rīdemai mät senger Diuchter, dem hīschen Lisken, der Fussemisch uch der Sundermotzi eus Longenduel än den Schniëlzäåch ke` Bukarest ä`gestijjen. De Plääz hadde se ziafällich siguer äm glechen Uefdīl. Guer hadde se bäm Passåmt zedian.
Zwäschen Kriunen uch Predeal kūme se än den īrschten Tunnäll. Af īst wurd et stockdäånkel. No en puer Sekunden wor en Gereusch ze verniën, daut no em Måtzken klung uch kurtsch derno fial en sauftich Pläätsch.
Wä et wedder Lächt wurd, maucht sich e jeder seng Gedunken:
Det Rīdemai: "Bestiëmmt wuhl der Dōler Motzi det Lisken muatzen uch iat hot sich wa en uschtiandich Meed verhålden."
Det Lisken: "Bestiëmmt wuhl der Dōler Motzi mich muatzen, ias awer u` menj Muetter geräde."
Der Motzi: "Beschtemmt wuhl der Misch det Lisken måtzen, daut ducht, ech wer et, uch esi hun ech de Plaatsch bekunn."
Der Fussemisch: "Iam nächsten Tunnäll schnualzen ich wiëdder miat der Zang end hahn dem Longendohler noch en såftich Plaatsch erō."
Läw än den spēte Gohren
Det Sus uch der Titz woren nemi de Gånjsten. Schiun iwer foafzich Gohr hadde se mätenunder verbruecht, woren durch Däck uch Dänn gongen uch siës Känjd afgeziugen. Nia verbruechten se är auld Daach mät verschīdän Beschiëftijungen: Det Sus hakelt, stappt de Strimp, maucht det Iëße end geng bä hīschem Wätter fiur`t Dirrchen, äm vun diën ånderen Meerenzīkerännen noch Det uch Gent eus der Gemīn ze erfueren.
Der Titz versårjt de Lori, det Schwenj uch de Hiënen. Åldīst geng hië uch fäschen oder zem Fussemisch, mät diēm e dro en Konn Wenj drunk uch iwer auld Zegde riëd.
Un em Owend erännert sich der Härr des Heuses, daut hië mät dem Sus uch äm Bäät hīsch Stiangde verbruecht hått. Amdaut geng e zia em end soht:
"Hīr, Sus, kūst tau dich noch eriannern, wa mir es iam Hua, um Kiakelauwer, åf der Wiss oder sigor iam Baat brätschte? Wa wer et, wu` mer et noch īst versiacke? Villecht klåppt et chia nōch."
"Nå chia, Titz", mīnt det Sus, "versiacke kiënne mer et chia, awer te miësst wiasse, ech hun et iam Kriëtz."
Dī scheddelt nor det Hīft: "Wa de Zeghe sich iandre. Gaut, dått te et mer gesäht host, dänn suenzt hatt ech noch änghe zwiaschen de Fiëße gesiackt!"
Det Sus uch der Titz woren nemi de Gånjsten. Schiun iwer foafzich Gohr hadde se mätenunder verbruecht, woren durch Däck uch Dänn gongen uch siës Känjd afgeziugen. Nia verbruechten se är auld Daach mät verschīdän Beschiëftijungen: Det Sus hakelt, stappt de Strimp, maucht det Iëße end geng bä hīschem Wätter fiur`t Dirrchen, äm vun diën ånderen Meerenzīkerännen noch Det uch Gent eus der Gemīn ze erfueren.
Der Titz versårjt de Lori, det Schwenj uch de Hiënen. Åldīst geng hië uch fäschen oder zem Fussemisch, mät diēm e dro en Konn Wenj drunk uch iwer auld Zegde riëd.
Un em Owend erännert sich der Härr des Heuses, daut hië mät dem Sus uch äm Bäät hīsch Stiangde verbruecht hått. Amdaut geng e zia em end soht:
"Hīr, Sus, kūst tau dich noch eriannern, wa mir es iam Hua, um Kiakelauwer, åf der Wiss oder sigor iam Baat brätschte? Wa wer et, wu` mer et noch īst versiacke? Villecht klåppt et chia nōch."
"Nå chia, Titz", mīnt det Sus, "versiacke kiënne mer et chia, awer te miësst wiasse, ech hun et iam Kriëtz."
Dī scheddelt nor det Hīft: "Wa de Zeghe sich iandre. Gaut, dått te et mer gesäht host, dänn suenzt hatt ech noch änghe zwiaschen de Fiëße gesiackt!"
Faulsch verstunden
Dem aulden Millemisch geng et än liëzter Zekt net giat. Um Morjen hatt hie Schwindelgefähler, des Owends dēt et em äm Kretz wī uch än der Nuecht quiëlt en de Blōs. Bäs zerliëzt fasst e den Entschlåss, den Dokter Jikeli eus Medwesch afzesäcken. Dī kontrollīrt en iweraol, fūnd awer näst.
"Aulder", sōt der Uerzt, "ech fånjde näst, watt denj Krunkhit u`beträfft. Villecht loat et cha um Alkohol." Af daut klåppt em der Misch af de Schulder end mīnt:
"Dåt måcht niast, Harr Dokter, trä kunn ech wiëder, wunn Sa nächtern siën!"
Dem aulden Millemisch geng et än liëzter Zekt net giat. Um Morjen hatt hie Schwindelgefähler, des Owends dēt et em äm Kretz wī uch än der Nuecht quiëlt en de Blōs. Bäs zerliëzt fasst e den Entschlåss, den Dokter Jikeli eus Medwesch afzesäcken. Dī kontrollīrt en iweraol, fūnd awer näst.
"Aulder", sōt der Uerzt, "ech fånjde näst, watt denj Krunkhit u`beträfft. Villecht loat et cha um Alkohol." Af daut klåppt em der Misch af de Schulder end mīnt:
"Dåt måcht niast, Harr Dokter, trä kunn ech wiëder, wunn Sa nächtern siën!"
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
