walter-georgDer Pändel uch de Hius
Det Pitrolesch Tenn uch det Marzen Mai woren īst åf dem Räckwiech vun Bluesendref, wo se åldäst ägekūft hådden. Wä sä bäm Blueser Bäsch verbä kūmen, sprung åwīst en mächtich Kärl eus dem Gestripp end folcht en. De gang Mēd wurden ängjen schneller, awer der Verfoljer noch schneller.
"Am Gottes Wällen, Tenn", zeddert det Mai, "wat måche mer nor. Der Kräppel schnåppt es glech ållebīd!"
"Hīr, Mai", stottert det Under, "tea līfst åfenzia, ech uewenzia. Esi kūn hie når Ihnt vun ias erwäschen. Derno trēfen mir es un der Bräck."
Der Mūn nūm de Verfoljung vum Mai åf. Det Tenn rūnt zer Bräck end wiart. No er Zegd erschinn det Mai åld låchän.
"Wä sål ech det verstōn?", wangdert sich det Tenn. Nōch fiur en puer Minuten bäst tea um deng Liawen gerūnt end nia låchst tia iwer de Iuren. Dåt messt tia mir schiun erkleren."
"Säch, Tenn", schmunzelt det Mai, "wä di Åferschamt mich fåst erricht håt, hun ech den Pändel gehiuwen. Åf dåt huet hie de Hiusen eruegelossen. Na, wåt mīnst tia näu, wi līft än desem Fåll schneller? Kamm, dåt mer hīm gōn, befiur di ser de Hiusen weder unzecht."
Duannerschmarter Anekdoten: Hia oder ech
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
-Man lacht sich krumm- soll Tucholsky iwer Christian Morgenstern gesōt hun-----
Ech sprēchen uch når esi: em låcht sich kråm---
Ech sprēchen uch når esi: em låcht sich kråm---
pavel_chinezulWalter, ech seng begīstert vun dēnġ Anekdoten. Suuuuper! Weiter so!
Der Moritz, der Misch uch de Orientierung
Der Pale Misch uch det Wiewer Zirr woren gläcklich frongjert. No villen Goren Duannerschmort sen uch sä kehn Detschlund kunn, am net eus der Rend ze dunzen.
Hä hun sä sich schniel zeriecht fangden, hie åls Burchhäder, ät åls Rienijungspersonal äm gehiuwänen Dänst...
Nia wor et esi, dåt de Zwe schiun än de Gohr kunn woren end Hiemwie no der läwer Gemien bekuhmen. Sä nuhmen Kontakt åf mät dem Relu, mät diem der Misch äm Kombinat vun Bluesendref zesummen geårbt hått end frochten en, of sä net zia em änkieren känten. Di wor frälich friu, dänn hie wor iwerzecht, dåt det Puer net mät ladijen Hondjen kunn wird.
Der Misch kuft sich schniel en Händi, wierend det Zirr ser en Kåder besorjt, den Moritz. Åf dien wor der Misch net giat ze sprechen, dänn seng Fra beschefticht sich fåst nor noch mät dem Schnurrer. Krakelen kangt hie net, dänn sonst häw em det Zirr det Telefon viurgeholden. Bliw ålsi nor noch, den Grunnijen än Siwenberjen ze "entsårjen".
Än den irschten Dajen fiaren sä durch de Gejend, am Erännerungen åfzefräschen: Ken Bluesendref, ken Medwesch, än de Staud. Natürlich wor der Kåder ängjen derbä. Di såß um Fenster end bewangdert de Lundscheft...
No agefehr er Wuech schlich sich der Misch mät dem Gedähr eus der Stuw, geng mät em bäs åf de Ah - det Ångj der Gemien - end less et mät den Wiertern froa: Åfnemmersähn, ålder Ruckes! Vun enst hun ech ändlich wedder meng Ria."
Wä e bäm Relu unkum, erwiart en der Moritz åf den Trapen end schlich sich un en erun, ändiem e den Misch wederhiult mät dem Schwunz beriart. Di fliacht äm Ännern, kangt awer näst sohn...
Um nächsten Morjen påckt e den Moritz noch emol end fiar mät em bäs zem Bloser Bäsch. Wedder verufschied e sich mät den salwen Wiertern, awer wedder wor de männlich Kåtz schneller end erwiart det Härrchen mät der glechen Prozedur. "Wai, suhl dech der Schlåch trefen Meusefenger, tia brongst mech cha noch zem Verzweifeln! Na, wuerd nor bäs mårren...
Um drätten Morjen stiangt der Misch schiun än åller Härrgottsfräh åf, schnåppt sich det Gedähr end fiar bäs en den Klischielker Bäsch. Do less e "sengen Fräntch" froa end soht: " Esi, nia gung zem Gutta mät åll dengen Kåtzen! Häjer fångst tia bestemmt nimie hiemen, aferschamt Gesindel!"
Der Kåder verschwund wä der Blätz, wierend der Misch sich un en Buhm unluhnt uch änschlef.
Wä hie wedder zia sech kuhm, håt hie de Orientierung verliuren. Hie säckt uch säckt, awer ohnen Erfolch. Schlesslich - et wor schiun ken Owend - nuhm e det Händi end reff bä`m Zirr un:
"Frah, äs vilecht der Moritz än der Neht?"
"Frälich, Misch, awer waräm frochst tia esi bled?"
"Bled?", wor der Misch eußer sich, "gäf en mer schniel un`t Telefon, dänn ech hun mich verlufen..."
Der Pale Misch uch det Wiewer Zirr woren gläcklich frongjert. No villen Goren Duannerschmort sen uch sä kehn Detschlund kunn, am net eus der Rend ze dunzen.
Hä hun sä sich schniel zeriecht fangden, hie åls Burchhäder, ät åls Rienijungspersonal äm gehiuwänen Dänst...
Nia wor et esi, dåt de Zwe schiun än de Gohr kunn woren end Hiemwie no der läwer Gemien bekuhmen. Sä nuhmen Kontakt åf mät dem Relu, mät diem der Misch äm Kombinat vun Bluesendref zesummen geårbt hått end frochten en, of sä net zia em änkieren känten. Di wor frälich friu, dänn hie wor iwerzecht, dåt det Puer net mät ladijen Hondjen kunn wird.
Der Misch kuft sich schniel en Händi, wierend det Zirr ser en Kåder besorjt, den Moritz. Åf dien wor der Misch net giat ze sprechen, dänn seng Fra beschefticht sich fåst nor noch mät dem Schnurrer. Krakelen kangt hie net, dänn sonst häw em det Zirr det Telefon viurgeholden. Bliw ålsi nor noch, den Grunnijen än Siwenberjen ze "entsårjen".
Än den irschten Dajen fiaren sä durch de Gejend, am Erännerungen åfzefräschen: Ken Bluesendref, ken Medwesch, än de Staud. Natürlich wor der Kåder ängjen derbä. Di såß um Fenster end bewangdert de Lundscheft...
No agefehr er Wuech schlich sich der Misch mät dem Gedähr eus der Stuw, geng mät em bäs åf de Ah - det Ångj der Gemien - end less et mät den Wiertern froa: Åfnemmersähn, ålder Ruckes! Vun enst hun ech ändlich wedder meng Ria."
Wä e bäm Relu unkum, erwiart en der Moritz åf den Trapen end schlich sich un en erun, ändiem e den Misch wederhiult mät dem Schwunz beriart. Di fliacht äm Ännern, kangt awer näst sohn...
Um nächsten Morjen påckt e den Moritz noch emol end fiar mät em bäs zem Bloser Bäsch. Wedder verufschied e sich mät den salwen Wiertern, awer wedder wor de männlich Kåtz schneller end erwiart det Härrchen mät der glechen Prozedur. "Wai, suhl dech der Schlåch trefen Meusefenger, tia brongst mech cha noch zem Verzweifeln! Na, wuerd nor bäs mårren...
Um drätten Morjen stiangt der Misch schiun än åller Härrgottsfräh åf, schnåppt sich det Gedähr end fiar bäs en den Klischielker Bäsch. Do less e "sengen Fräntch" froa end soht: " Esi, nia gung zem Gutta mät åll dengen Kåtzen! Häjer fångst tia bestemmt nimie hiemen, aferschamt Gesindel!"
Der Kåder verschwund wä der Blätz, wierend der Misch sich un en Buhm unluhnt uch änschlef.
Wä hie wedder zia sech kuhm, håt hie de Orientierung verliuren. Hie säckt uch säckt, awer ohnen Erfolch. Schlesslich - et wor schiun ken Owend - nuhm e det Händi end reff bä`m Zirr un:
"Frah, äs vilecht der Moritz än der Neht?"
"Frälich, Misch, awer waräm frochst tia esi bled?"
"Bled?", wor der Misch eußer sich, "gäf en mer schniel un`t Telefon, dänn ech hun mich verlufen..."
@ Walter,
- Der Moritz es beståmt bē den Pfadfindern aufgewuesen, dåt hiē aus dem Klischielker Bäsch Himen huet fangden.
Ën prächtich Gedähr... - Awer wie wor diē Gutta ??
En hiasch loastich Gēschicht, Danke Walter.
Gott erhaold dich.
schnåppt sich det Gedähr end fiar bäs en den Klischielker Bäsch. Do less e "sengen Fräntch" froa end soht: " Esi, nia gung zem Gutta mät åll dengen Kåtzen! Häjer fångst tia bestemmt nimie hiemen, aferschamt Gesindel!"
- Der Moritz es beståmt bē den Pfadfindern aufgewuesen, dåt hiē aus dem Klischielker Bäsch Himen huet fangden.
Ën prächtich Gedähr... - Awer wie wor diē Gutta ??
En hiasch loastich Gēschicht, Danke Walter.
Gott erhaold dich.
@ Georg51: Hieschen Dunk fiur`t Kompliment! Wä tea märkst, hunn ech uch irren Bäsch än de Geschicht änebruecht, am meng Läw uch Unerkennung den Klischielkern gejeniwer zem Eusdräck ze brongen. Schuet nor, dåt er noch ängjen nichen Hiemetbeoch ereusbruecht huet...
Dot mät dem Gutta äs wohrschenglich en Donnerschmarter Fläuchwiurt. Em kuhn et vilecht mät Schlåch "iwersazen".
Servus
Walter
Dot mät dem Gutta äs wohrschenglich en Donnerschmarter Fläuchwiurt. Em kuhn et vilecht mät Schlåch "iwersazen".
Servus
Walter
De Teischung
Der Millemisch wor mät senjen 75 Gohr noch en echt kreftich Gebeuer. En jeden läwen Doch geng hie noch af`t Field, än den Ståll oder den Guerten.
Un em Dånnerstich håt e än Bluesendref zedian. Hiemen fiar hie mät dem Bus. Wä verhext, wor det Vehikel genah un desem Doch påtzvuel.
"Dett äs cha zem Schlåch trefen!", murmelt ser der old Misch än den Buert, awer ze senjem Gläck wor gunz hånjen noch en Plåtz froa, dien der Misch frälich ännuhm.
Fiur em drånjt sich ander underen uch det Raita Liso, en Nobermetchen, esi am de 15 Gohr eram. Ät wor schiun sier giat entwäckelt end hått uch ichen Bräst de numa, numa...
Doch daut interessiert den olden Misch wenich, denn mät dem Treng, senjer Frä, leff schiun sänjt Gohren nästmie. Esi, wä en Griusvueter båt hie dem "ascheldijen" Wiesen un, åf senjem Schiuß plåtz ze nien, wåt de gang Meht uch måcht.
Am en Zetch wurd der old Misch änjen riuder äm Gesicht. Tro fåst hie Meat end soht dem Metchen:
"Liso, tia messt wedder åfstohn, denn ech bän denich net esu åld, wä ech ducht..."
Der Millemisch wor mät senjen 75 Gohr noch en echt kreftich Gebeuer. En jeden läwen Doch geng hie noch af`t Field, än den Ståll oder den Guerten.
Un em Dånnerstich håt e än Bluesendref zedian. Hiemen fiar hie mät dem Bus. Wä verhext, wor det Vehikel genah un desem Doch påtzvuel.
"Dett äs cha zem Schlåch trefen!", murmelt ser der old Misch än den Buert, awer ze senjem Gläck wor gunz hånjen noch en Plåtz froa, dien der Misch frälich ännuhm.
Fiur em drånjt sich ander underen uch det Raita Liso, en Nobermetchen, esi am de 15 Gohr eram. Ät wor schiun sier giat entwäckelt end hått uch ichen Bräst de numa, numa...
Doch daut interessiert den olden Misch wenich, denn mät dem Treng, senjer Frä, leff schiun sänjt Gohren nästmie. Esi, wä en Griusvueter båt hie dem "ascheldijen" Wiesen un, åf senjem Schiuß plåtz ze nien, wåt de gang Meht uch måcht.
Am en Zetch wurd der old Misch änjen riuder äm Gesicht. Tro fåst hie Meat end soht dem Metchen:
"Liso, tia messt wedder åfstohn, denn ech bän denich net esu åld, wä ech ducht..."
De Trunn
Det Puschkemai wor schiun än der Jugend en zemlich "fleißich" Mehd. Mät em kanjt munch åld en Bursch hiesch Stangden um Keokeliawer verbrongen. Besangders än den Sommernuechten wor et do sier romantesch: Det Wosser reuscht longsem verbä, de Nuechtengohl sung derzia er ergreifän Liedcher uch munch åld en Zirpser less det Läwesspäll noch hescher passieren. Åch, wä wor daut genesslich! Amdaut wor det Mai bä villen Gangen sier beläft, denn ät wor net wieleresch...
Lieder kuhm uch fiur ät de Zetch zem Fronjeren. Seng Motter säkt em en anerfueren Birschchen eus, den Riedenhans. Di wor zwor net der Hescht, awer fleißich wor e schiun uch derzia woren seng Åljern uch net de ueremsten.
En Zetch long leff ålles wä um Schnärchen, awer åf Deuer kanjt et net giat gohn, dänn "der Fleiß" iwerkuhm det Mai wedder. Dicht longst em wunnt der Fichemarz, mät diem et cha än der Jugend uch munch åld en romantesch Nuecht um Flåssiawer verbruecht hått. Em såch sich äm Guerten, wo det Mai bäm Bäcken iwer det Gekreuksel en sier deffen Änbläck än seng Intimitäten baut, wått den Marz fåst zem Wahnsänn driff. Der uerem Kärl wor zwor uch fronjert, awer än esi em Moment floss seng gunz Gehern än det "klener Hieft". Hie wor holt uch nor en Mensch...
Em tråf sich än der nächsten Zegd un der fräheren Stall, awer derno wor et äm Baht doch ugenehmer, natürlich nor, wunn der Hans af dem Field wor. Fiur daut sorcht det Mai schiun, denn seng Muhn wor cha angder dem Pantoffel.
Un em speten Nomätauch kuhm der Hans schneller hiem, wä vum Mai geplant. Wä hie än den Hof äntraut, merkt e, dåt et än em Wänkel vum Heus bräht. Hie feng un ze kreischen, äm de Neber erbäzeroffen. Det Mai håt vun åll diem näst gemerkt, denn ät wor cha mät dem Marz äm Baht. Di sprung schniel af end huscht än de Trunn.
Nia kuhm der Hans än`t Zimmer gelufen end soht zem Mai:
"Frah, zech dech schniel un, denn et bräht. Waut sellen mer åls Ierstet rätten?"
Do hiert em en verzweifelt Stämm eus dem Ack: "De Trunn, Hans, de Trunn!!!"
Det Puschkemai wor schiun än der Jugend en zemlich "fleißich" Mehd. Mät em kanjt munch åld en Bursch hiesch Stangden um Keokeliawer verbrongen. Besangders än den Sommernuechten wor et do sier romantesch: Det Wosser reuscht longsem verbä, de Nuechtengohl sung derzia er ergreifän Liedcher uch munch åld en Zirpser less det Läwesspäll noch hescher passieren. Åch, wä wor daut genesslich! Amdaut wor det Mai bä villen Gangen sier beläft, denn ät wor net wieleresch...
Lieder kuhm uch fiur ät de Zetch zem Fronjeren. Seng Motter säkt em en anerfueren Birschchen eus, den Riedenhans. Di wor zwor net der Hescht, awer fleißich wor e schiun uch derzia woren seng Åljern uch net de ueremsten.
En Zetch long leff ålles wä um Schnärchen, awer åf Deuer kanjt et net giat gohn, dänn "der Fleiß" iwerkuhm det Mai wedder. Dicht longst em wunnt der Fichemarz, mät diem et cha än der Jugend uch munch åld en romantesch Nuecht um Flåssiawer verbruecht hått. Em såch sich äm Guerten, wo det Mai bäm Bäcken iwer det Gekreuksel en sier deffen Änbläck än seng Intimitäten baut, wått den Marz fåst zem Wahnsänn driff. Der uerem Kärl wor zwor uch fronjert, awer än esi em Moment floss seng gunz Gehern än det "klener Hieft". Hie wor holt uch nor en Mensch...
Em tråf sich än der nächsten Zegd un der fräheren Stall, awer derno wor et äm Baht doch ugenehmer, natürlich nor, wunn der Hans af dem Field wor. Fiur daut sorcht det Mai schiun, denn seng Muhn wor cha angder dem Pantoffel.
Un em speten Nomätauch kuhm der Hans schneller hiem, wä vum Mai geplant. Wä hie än den Hof äntraut, merkt e, dåt et än em Wänkel vum Heus bräht. Hie feng un ze kreischen, äm de Neber erbäzeroffen. Det Mai håt vun åll diem näst gemerkt, denn ät wor cha mät dem Marz äm Baht. Di sprung schniel af end huscht än de Trunn.
Nia kuhm der Hans än`t Zimmer gelufen end soht zem Mai:
"Frah, zech dech schniel un, denn et bräht. Waut sellen mer åls Ierstet rätten?"
Do hiert em en verzweifelt Stämm eus dem Ack: "De Trunn, Hans, de Trunn!!!"
Det Pech
Åls Käntch gengen mer oft zem Fussemisch än den Hof. Die wor en auld Månn end wunnt elien, dänn seng Frah wor schiun sänjt longem gestorwen. Ientlich hädden mer Mischbriader sohn messen, awer hie wor mät Ållen per tea..
Der auld Misch nuhm et mät der Wohrhiet net änjen esi genah, awer daut spillt bä ias nichen grius Roll, Hieftsach, seng Geschichten woren sponnend. Esi uch des:
"Am en Zetch mosst ech zem Militär - zesummen mät dem Puschkemisch. Em schåfft es än den Bărägan. Do sen ållen de Letch wenichstens esi schwårz wä bä ias de Zigunnen. Dåt erklert em esi, wel do de Sånn enem direkt åf`t Hieft schenjt."
"Nå, hier, ålder Misch, schenjt se bä ias vilecht am`d Ahk?", wuhl der Späckemarz wässen.
"Daut mienen ech unders", unfert der auld Misch ewenich durchenunder, "do äs sä vill hecher wä bä ias. Amdaut mess em do uch äm Sommer äst åf dem Hieft hunn, sonst kuhn Enen der Schlåch trefen.
Mir Zwien - der Puschkemisch uch ech - woren bä den Fållschermsprangern. Duer kuhmen nor de Tåpfersten, uch mir Såksen wurden nemel gefrocht, dänn bä dien deonklen Blochen sen mir sier giat ugesähn.
Un em Morjen kuhm der Offizier verbä, nuhm ias zer Setj end erklert ias, wåt zedian wer. Ech sohn et åf Såksesch, wel ir noch net giat blesch kennt:
`Irr zwien Misch fuert nia mät dem Auto zem Fläjerplåtz. Do stecht ir än end fläjt 10.000 Meter hiu. Am en Zetch gitt ech der Pilot` - daut es die, die den Fläjer linkt - `en Ziechen. Än diem Moment niet irr den Fållscherm end språngt. Irr zielt bäs fuaf, dro dräckt er åf den schworzen Knup. Siel et passieren, daut die net funktioniert, zielt irr noch iest bäs droa, tro dräckt er åf den riuden Knup. Än diem Moment giet der Fållscherm åf uch irr kutt hemlich erue. Do erwiert ech det Auto, daut ech weder zräck bronjt.`
Mir sprungen end zaulten bäs foaf. Totsächlich gengen de Scherm net åf. Tro zaulden mer noch iest bäs droa end dräckten åf den riuden Knup, awer uch än desem Moment det sich näst. Åf daut soht ech verzweifelt zem Puschkemisch:
`Misch, ech dinken hetch hunn mer wärlech Pech. Tea sault sähn, wunn mir angden sen, äs uch det Auto schiun zräckgefueren!`"
"End, wor et wärlich schiun ewech, wä er angden word?", frecht der Fussaikenhuenz noagierich."
"Daut wieß ech nimi esi genah", mient der auld Misch ännerlich friu, daut mir seng Lijen net gunz verstunden håden, "dänn afgewåcht sen mer en puer Dach derno äm Militärspidol. Daut wor schiun Pech, ir Gangen oder?"
Mir nickten än Richtung vun iasem Hälden nor mät dem Hieft, ohnen uch nor en Wiurt ze sohn. Esi beändräckt woren mir...
Åls Käntch gengen mer oft zem Fussemisch än den Hof. Die wor en auld Månn end wunnt elien, dänn seng Frah wor schiun sänjt longem gestorwen. Ientlich hädden mer Mischbriader sohn messen, awer hie wor mät Ållen per tea..
Der auld Misch nuhm et mät der Wohrhiet net änjen esi genah, awer daut spillt bä ias nichen grius Roll, Hieftsach, seng Geschichten woren sponnend. Esi uch des:
"Am en Zetch mosst ech zem Militär - zesummen mät dem Puschkemisch. Em schåfft es än den Bărägan. Do sen ållen de Letch wenichstens esi schwårz wä bä ias de Zigunnen. Dåt erklert em esi, wel do de Sånn enem direkt åf`t Hieft schenjt."
"Nå, hier, ålder Misch, schenjt se bä ias vilecht am`d Ahk?", wuhl der Späckemarz wässen.
"Daut mienen ech unders", unfert der auld Misch ewenich durchenunder, "do äs sä vill hecher wä bä ias. Amdaut mess em do uch äm Sommer äst åf dem Hieft hunn, sonst kuhn Enen der Schlåch trefen.
Mir Zwien - der Puschkemisch uch ech - woren bä den Fållschermsprangern. Duer kuhmen nor de Tåpfersten, uch mir Såksen wurden nemel gefrocht, dänn bä dien deonklen Blochen sen mir sier giat ugesähn.
Un em Morjen kuhm der Offizier verbä, nuhm ias zer Setj end erklert ias, wåt zedian wer. Ech sohn et åf Såksesch, wel ir noch net giat blesch kennt:
`Irr zwien Misch fuert nia mät dem Auto zem Fläjerplåtz. Do stecht ir än end fläjt 10.000 Meter hiu. Am en Zetch gitt ech der Pilot` - daut es die, die den Fläjer linkt - `en Ziechen. Än diem Moment niet irr den Fållscherm end språngt. Irr zielt bäs fuaf, dro dräckt er åf den schworzen Knup. Siel et passieren, daut die net funktioniert, zielt irr noch iest bäs droa, tro dräckt er åf den riuden Knup. Än diem Moment giet der Fållscherm åf uch irr kutt hemlich erue. Do erwiert ech det Auto, daut ech weder zräck bronjt.`
Mir sprungen end zaulten bäs foaf. Totsächlich gengen de Scherm net åf. Tro zaulden mer noch iest bäs droa end dräckten åf den riuden Knup, awer uch än desem Moment det sich näst. Åf daut soht ech verzweifelt zem Puschkemisch:
`Misch, ech dinken hetch hunn mer wärlech Pech. Tea sault sähn, wunn mir angden sen, äs uch det Auto schiun zräckgefueren!`"
"End, wor et wärlich schiun ewech, wä er angden word?", frecht der Fussaikenhuenz noagierich."
"Daut wieß ech nimi esi genah", mient der auld Misch ännerlich friu, daut mir seng Lijen net gunz verstunden håden, "dänn afgewåcht sen mer en puer Dach derno äm Militärspidol. Daut wor schiun Pech, ir Gangen oder?"
Mir nickten än Richtung vun iasem Hälden nor mät dem Hieft, ohnen uch nor en Wiurt ze sohn. Esi beändräckt woren mir...
Der Wulf uch der "Buhm"
Cha, cha, mät diem aulden Misch wor et näkest longwellich. Ech mess ziagien, dåt hie åldiest uch Geschichten erzault, bä dienen sigor de Klensten vun ias änt Griweln kumen, awer Totsåch äs: Sä woren guer sier sponnend! Hä äs noch esi`n Mehr:
"Irr Gangen, er messt wässen, dåt ech äm Ållgemienen en zemlich tåpfer Mensch bän. Esi zem Bäspel, wunn en Hiangd än der Nuecht än mengen Hof kitt uch unfeht ze Bellen, verdreiwen ech en änerholf vun Sekunden!"
"Wä måchst tea dåt, ålder Misch?", wurd der Kläsenhuenz noagierich.
"Gunz ifåch Hanzi, ech nien den Moritz, mengen Kåder, end dian en fiur de Dirr. Tro lufen se mät dem Hiangd am de Waht uch det Problem äs geliest... Der Moritz lieft änjen åls Ierster. Awer ech wäll ech cha en under Geschicht erzielen:
Un em hieschen Dauch wor ech mät der Kia åf der Hiatwied. Beviur håt et gerehnt, ålsi wor det Gras besangders sauftich. De Lori fråß gemätlich uch ställ uch wackelt ständich mät dem Schwunz, en Ziechen, dåt et er schmåckt.
Ech sauß angder em Streuch - Biem gauf et cha do nichen -end zurpt genesslich eus der Wengflausch, denn uch mir schmåckt et...
Åwiest sauch ech eus dem Bäsch en griußen Wulf ereuskunn. Ech dinken, di wor greßer wä en Rånj! Hie kuhm mät er riesegeten Geschwånjeget direkt åf mech zia. Ech dinken, di håt sänj em Gohr nästmi freßen.
Ech sprung åf end klättert wä en Wisel åf den hechsten Buhm. Der Wulf sauch nor noch än meng Richtung end knurrt en Zegd long. Ech speokst en en puer Mol un, dro äs hie weder än den Bäsch zräckmarschiert. Ech mess ziagien, än diem Moment håt sigor ech Ongst."
"Awer, ålder Misch", mäscht sich der Fussejirku än, "tea huest cha beviur gesoht, dåt et åf der Hiatwied nichen Biem gauf."
"Åch, wießt te Jirko, daut wor mir än diem Moment wärlich ållesient, Hieftsåch, ech wor gerätt, denn et wor wärlich knåpp!"
Dåt kangden mir eas net gunz erkleren, awer nemest vun ias wor cha beviur åf der Hiatwied...
Cha, cha, mät diem aulden Misch wor et näkest longwellich. Ech mess ziagien, dåt hie åldiest uch Geschichten erzault, bä dienen sigor de Klensten vun ias änt Griweln kumen, awer Totsåch äs: Sä woren guer sier sponnend! Hä äs noch esi`n Mehr:
"Irr Gangen, er messt wässen, dåt ech äm Ållgemienen en zemlich tåpfer Mensch bän. Esi zem Bäspel, wunn en Hiangd än der Nuecht än mengen Hof kitt uch unfeht ze Bellen, verdreiwen ech en änerholf vun Sekunden!"
"Wä måchst tea dåt, ålder Misch?", wurd der Kläsenhuenz noagierich.
"Gunz ifåch Hanzi, ech nien den Moritz, mengen Kåder, end dian en fiur de Dirr. Tro lufen se mät dem Hiangd am de Waht uch det Problem äs geliest... Der Moritz lieft änjen åls Ierster. Awer ech wäll ech cha en under Geschicht erzielen:
Un em hieschen Dauch wor ech mät der Kia åf der Hiatwied. Beviur håt et gerehnt, ålsi wor det Gras besangders sauftich. De Lori fråß gemätlich uch ställ uch wackelt ständich mät dem Schwunz, en Ziechen, dåt et er schmåckt.
Ech sauß angder em Streuch - Biem gauf et cha do nichen -end zurpt genesslich eus der Wengflausch, denn uch mir schmåckt et...
Åwiest sauch ech eus dem Bäsch en griußen Wulf ereuskunn. Ech dinken, di wor greßer wä en Rånj! Hie kuhm mät er riesegeten Geschwånjeget direkt åf mech zia. Ech dinken, di håt sänj em Gohr nästmi freßen.
Ech sprung åf end klättert wä en Wisel åf den hechsten Buhm. Der Wulf sauch nor noch än meng Richtung end knurrt en Zegd long. Ech speokst en en puer Mol un, dro äs hie weder än den Bäsch zräckmarschiert. Ech mess ziagien, än diem Moment håt sigor ech Ongst."
"Awer, ålder Misch", mäscht sich der Fussejirku än, "tea huest cha beviur gesoht, dåt et åf der Hiatwied nichen Biem gauf."
"Åch, wießt te Jirko, daut wor mir än diem Moment wärlich ållesient, Hieftsåch, ech wor gerätt, denn et wor wärlich knåpp!"
Dåt kangden mir eas net gunz erkleren, awer nemest vun ias wor cha beviur åf der Hiatwied...
Dä nästnätzich Noberännen
Det Palenzirr uch det Pitroleschmai woren Noberännen, kanjden sich awer net euststohn. Am enjed Kleneget gauf et Zoff: Iest kreht det Kokesch vum Zirr ze stårk, iest berlt de Kia vum Mai ze hesich, iest grunzt det Schweng vum Zirr ze saprich uch weder iest sung det Mai mī wä faultsch. Ållebīd hådden se en Mel wä en Scheier!
Un em Dauch kūmen sä sech um Zeung weder än de Woll. Det Zirr griff det Mai direkt un:
"Hīr hier, tea Ladder, säch end kīf der noa Fiurheng, dänn durch dä ålden kūn ech ålles sähn, wä tea et mät denjem Mūn dreifst. Schummen sīlst te dech, Schämpes, wet te bäst!"
"Nea hīr awer tea mir zea, åld Gorr, wåt te bäst: Wohär wällt tea daut iwerhīft wässen, denn ias Hief trennen cha däck Meuern. Oder kūn et sen, daut tea dech durch den Guerten unschlechst. Påss åf, wunn ech dech īst erwäschen, brechen ech dir ållebīd Fess end schlōn der uch ållen Zongj eus!"
"Mauch der nichen Sårjen", låcht det Zirr, "ech hun menjen Spion åf dem Dåch. Ech räcken nor en Dackzäjel zer Segd, tro kūn ech ålles sähn. Vun dohär kähnt ech dir locker uch en Iemer hieß Wåsser åf dåt prostich Hieft schidden. Nor, dåt`tet wießt!"
"Esi, esi", ducht det Mai no. Dro feng et un ze grinsen:
"Åch, wießt tea wåt, tea saprich Krō: Ech dinken, et wēr hechst Zegd, dåt tea dir noa Uchenglaser kīfst!"
"Uch, waräm, wunn em frochen derf", äzt dåt Under.
"Amwåt dī, mät diem ech et dreiwen - wä tea sōst - net meng, sanjdern denj Mūn äs åld Hex, wet te bäst!" Dro låcht et ser än`t Feustchen end platscht de Dirr zia.
Det Palenzirr uch det Pitroleschmai woren Noberännen, kanjden sich awer net euststohn. Am enjed Kleneget gauf et Zoff: Iest kreht det Kokesch vum Zirr ze stårk, iest berlt de Kia vum Mai ze hesich, iest grunzt det Schweng vum Zirr ze saprich uch weder iest sung det Mai mī wä faultsch. Ållebīd hådden se en Mel wä en Scheier!
Un em Dauch kūmen sä sech um Zeung weder än de Woll. Det Zirr griff det Mai direkt un:
"Hīr hier, tea Ladder, säch end kīf der noa Fiurheng, dänn durch dä ålden kūn ech ålles sähn, wä tea et mät denjem Mūn dreifst. Schummen sīlst te dech, Schämpes, wet te bäst!"
"Nea hīr awer tea mir zea, åld Gorr, wåt te bäst: Wohär wällt tea daut iwerhīft wässen, denn ias Hief trennen cha däck Meuern. Oder kūn et sen, daut tea dech durch den Guerten unschlechst. Påss åf, wunn ech dech īst erwäschen, brechen ech dir ållebīd Fess end schlōn der uch ållen Zongj eus!"
"Mauch der nichen Sårjen", låcht det Zirr, "ech hun menjen Spion åf dem Dåch. Ech räcken nor en Dackzäjel zer Segd, tro kūn ech ålles sähn. Vun dohär kähnt ech dir locker uch en Iemer hieß Wåsser åf dåt prostich Hieft schidden. Nor, dåt`tet wießt!"
"Esi, esi", ducht det Mai no. Dro feng et un ze grinsen:
"Åch, wießt tea wåt, tea saprich Krō: Ech dinken, et wēr hechst Zegd, dåt tea dir noa Uchenglaser kīfst!"
"Uch, waräm, wunn em frochen derf", äzt dåt Under.
"Amwåt dī, mät diem ech et dreiwen - wä tea sōst - net meng, sanjdern denj Mūn äs åld Hex, wet te bäst!" Dro låcht et ser än`t Feustchen end platscht de Dirr zia.
Dä nästnätzich Noberännen
Det Palenzirr uch det Pitroleschmai woren Noberännen, kanjden sich awer net euststohn. Am enjed Kleneget gauf et Zoff: Iest kreht det Kokesch vum Zirr ze stårk, iest berlt de Kia vum Mai ze hesich, iest grunzt det Schweng vum Zirr ze saprich uch weder iest sung det Mai faultsch wä en hīser Krō. Ållebīd hådden se en Mel wä en Scheier!
Un em Dauch kūmen sä sech um Zeung weder än de Woll. Det Zirr griff det Mai direkt un:
"Hīr hier, tea Ladder, säch end kīf der noa Fiurheng, dänn durch dä ålden kūn ech ålles sähn, wä tea et mät denjem Mūn dreifst. Schummen sīlst te dech, Schämpes, wet te bäst!"
"Nea hīr awer tea mir zea, åld Gorr, wåt te bäst: Wohär wällt tea daut iwerhīft wässen, denn ias Hief trennen cha däck Meuern. Oder kūn et sen, daut tea dech durch den Guerten unschlechst. Påss åf, wunn ech dech īst erwäschen, brechen ech dir ållebīd Fess end schlōn der uch ållen Zongj eus!"
"Mauch der nichen Sårjen", låcht det Zirr, "ech hun menjen Spion åf dem Dåch. Ech räcken nor en Dackzäjel zer Segd, tro kūn ech ålles sähn. Vun dohär kähnt ech dir locker uch en Iemer hieß Wåsser åf dåt prostich Hieft schidden. Nor, dåt`tet wießt!"
"Esi, esi", ducht det Mai no. Dro feng et un ze grinsen:
"Åch, wießt tea wåt, tea stänkich Ballutsch - oder Putzegedähr, wä de Klischielker sōn: Ech dinken, et wēr hechst Zegd, dåt tea dir noa Uchenglaser kīfst!"
"Uch, waräm, wunn em frochen derf", äzt dåt Under.
"Amwåt dī, mät diem ech et dreiwen - wä tea sōst - net meng sngdern deng Mūn äs, åld Hex, wet te bäst!" Dro låcht et ser än`t Feustchen end platscht de Dirr zia.
Det Palenzirr uch det Pitroleschmai woren Noberännen, kanjden sich awer net euststohn. Am enjed Kleneget gauf et Zoff: Iest kreht det Kokesch vum Zirr ze stårk, iest berlt de Kia vum Mai ze hesich, iest grunzt det Schweng vum Zirr ze saprich uch weder iest sung det Mai faultsch wä en hīser Krō. Ållebīd hådden se en Mel wä en Scheier!
Un em Dauch kūmen sä sech um Zeung weder än de Woll. Det Zirr griff det Mai direkt un:
"Hīr hier, tea Ladder, säch end kīf der noa Fiurheng, dänn durch dä ålden kūn ech ålles sähn, wä tea et mät denjem Mūn dreifst. Schummen sīlst te dech, Schämpes, wet te bäst!"
"Nea hīr awer tea mir zea, åld Gorr, wåt te bäst: Wohär wällt tea daut iwerhīft wässen, denn ias Hief trennen cha däck Meuern. Oder kūn et sen, daut tea dech durch den Guerten unschlechst. Påss åf, wunn ech dech īst erwäschen, brechen ech dir ållebīd Fess end schlōn der uch ållen Zongj eus!"
"Mauch der nichen Sårjen", låcht det Zirr, "ech hun menjen Spion åf dem Dåch. Ech räcken nor en Dackzäjel zer Segd, tro kūn ech ålles sähn. Vun dohär kähnt ech dir locker uch en Iemer hieß Wåsser åf dåt prostich Hieft schidden. Nor, dåt`tet wießt!"
"Esi, esi", ducht det Mai no. Dro feng et un ze grinsen:
"Åch, wießt tea wåt, tea stänkich Ballutsch - oder Putzegedähr, wä de Klischielker sōn: Ech dinken, et wēr hechst Zegd, dåt tea dir noa Uchenglaser kīfst!"
"Uch, waräm, wunn em frochen derf", äzt dåt Under.
"Amwåt dī, mät diem ech et dreiwen - wä tea sōst - net meng sngdern deng Mūn äs, åld Hex, wet te bäst!" Dro låcht et ser än`t Feustchen end platscht de Dirr zia.
De Froahiet
Der Motzi uch der Mischi eus Longenduel woren net gunz bä Trīst. Sä woren holt ewenich pläm-pläm. Amdaut håt em se ken Târnăveni än`t Spidol ängewisen, wo dä "Låstijen" sen.
Do hådden se nia vill Gohr verbruecht, bäs et dem Motzi longwellich wurd. Hie ducht no, bäs em de rättend Idee kūm. Dron geng e zem Mischi end erklert em sengen Plan:
"Poss of, meng Frängd", soht hie mät Stulz, "ech wīß, wa mir wedder an de Fruahiet kunn!"
"Erzill, erzill!", froat sech der Mischi.
"Mir awen mat dem Stab! Wunn mer hecher wa drua Meter sprangen kennen, kloppt et."
"Ha messt tau awer klorer sen", soht der Mischi.
"Olsi: Det Duar vom Narrespidol as drua Meter hī. Wunn mir mat der Liestung esi farr sen, sprangen mer an er Nocht, wunn da Underen schläfen, ifoch driff!"
"Prima, Motzi!", froat sech der Mischi, "kamm, dot mer ufehn ze awen."
No agefehr droa Meneder woren dä zwien "Låstijen" eustreniert end schåfften det Hångdernes ohnen Problemer. Än er Nuecht soht der Motzi zem Mischi, hie siel gohn uch sähn, of "de Låft rien wēr". Dī geng, kūm awer bekritt zräck.
"Motzi, Motzi, lawer Motzi, aus Mah wår amsonst!"
"Waram Mischi?"
"Det Duar as ōfen!!!"
P.S. Nia frochen bestemmt är Vill, wä dä Zwīn zia Donnerschmuert passen. Gunz ifach: Villecht woren cha är Vater eus iaser Gemīn... Bäs Longenduel sen et cha vun ias nor fuaf Kilometer, end de Donnerschmarter woren schiun ängjen fleißich Legd - egal, än weller Bezähung...
Der Motzi uch der Mischi eus Longenduel woren net gunz bä Trīst. Sä woren holt ewenich pläm-pläm. Amdaut håt em se ken Târnăveni än`t Spidol ängewisen, wo dä "Låstijen" sen.
Do hådden se nia vill Gohr verbruecht, bäs et dem Motzi longwellich wurd. Hie ducht no, bäs em de rättend Idee kūm. Dron geng e zem Mischi end erklert em sengen Plan:
"Poss of, meng Frängd", soht hie mät Stulz, "ech wīß, wa mir wedder an de Fruahiet kunn!"
"Erzill, erzill!", froat sech der Mischi.
"Mir awen mat dem Stab! Wunn mer hecher wa drua Meter sprangen kennen, kloppt et."
"Ha messt tau awer klorer sen", soht der Mischi.
"Olsi: Det Duar vom Narrespidol as drua Meter hī. Wunn mir mat der Liestung esi farr sen, sprangen mer an er Nocht, wunn da Underen schläfen, ifoch driff!"
"Prima, Motzi!", froat sech der Mischi, "kamm, dot mer ufehn ze awen."
No agefehr droa Meneder woren dä zwien "Låstijen" eustreniert end schåfften det Hångdernes ohnen Problemer. Än er Nuecht soht der Motzi zem Mischi, hie siel gohn uch sähn, of "de Låft rien wēr". Dī geng, kūm awer bekritt zräck.
"Motzi, Motzi, lawer Motzi, aus Mah wår amsonst!"
"Waram Mischi?"
"Det Duar as ōfen!!!"
P.S. Nia frochen bestemmt är Vill, wä dä Zwīn zia Donnerschmuert passen. Gunz ifach: Villecht woren cha är Vater eus iaser Gemīn... Bäs Longenduel sen et cha vun ias nor fuaf Kilometer, end de Donnerschmarter woren schiun ängjen fleißich Legd - egal, än weller Bezähung...
Der Bika uch der Zeuch
Än Dånnerschmuert wor am en Zegd der Keuhīrt gestorwen. En Zwēter wor net afzedreiwen, denn der Beroff wor net geut bezuelt uch eußerdiem mosst der Hīrt fiur Alles Verunferung drōn, watt åldīst geschah, zem Bäspäl, wunn en Keu en diut Kålf gebiur, mosst der Hīrt et bezuelen. Esi wurd beschlōßen, datt ejed Keubesätzer af de Wīd mosst, wunn em de Rend kūm.
Un em hīschen Dauch wor der Tummestitz drun. Zesummen mät sengem Gangen, dem Mischo, driff hie de Hierd af de Heutwīd. No`m Mättdochießen luecht sich der Titz än den Schaden af`d fell Iur end feng un ze schnarchen. Derwell påsst der Mischo af de Gedährer af.
Am en Zegd nehert sich en Terner. Dī hått än Schergīd zudeun gehuet end wūl neu vum Dånnerschmarter Bahnhof kēn Medwesch fueren, kūnt awer den Fuerplan net. Hie kūm zem Mischi end frocht:
"Wīßt tea vilecht Gang, wunn de Zäch än Richtung Medwesch fueren?"
"Frälech wīß ech daut, schlesslich bän ech cha mät dien afgewuesen", sōt hie stulz.
" Na feng", ducht der Terner nō, ziuch en Uhr eus sengem Jäpp end sauch draff, "enzt äs et äm holwer zwē. Mīnst tea, ech erwäschen nōch den Zeuch, die am vähr fiehrt?"
"Hueder`t ellich, Onkel?", frocht der Mischo.
"Waräm wällt tea daut wässen?", wangdert sich der Terner.
"Ach, nor esi. Et fiehrt nämlich noch en Zeuch am droa. Wunn ech den Bika roffen, kähnt Irr garantīrt uch dien erwäschen!"
Än Dånnerschmuert wor am en Zegd der Keuhīrt gestorwen. En Zwēter wor net afzedreiwen, denn der Beroff wor net geut bezuelt uch eußerdiem mosst der Hīrt fiur Alles Verunferung drōn, watt åldīst geschah, zem Bäspäl, wunn en Keu en diut Kålf gebiur, mosst der Hīrt et bezuelen. Esi wurd beschlōßen, datt ejed Keubesätzer af de Wīd mosst, wunn em de Rend kūm.
Un em hīschen Dauch wor der Tummestitz drun. Zesummen mät sengem Gangen, dem Mischo, driff hie de Hierd af de Heutwīd. No`m Mättdochießen luecht sich der Titz än den Schaden af`d fell Iur end feng un ze schnarchen. Derwell påsst der Mischo af de Gedährer af.
Am en Zegd nehert sich en Terner. Dī hått än Schergīd zudeun gehuet end wūl neu vum Dånnerschmarter Bahnhof kēn Medwesch fueren, kūnt awer den Fuerplan net. Hie kūm zem Mischi end frocht:
"Wīßt tea vilecht Gang, wunn de Zäch än Richtung Medwesch fueren?"
"Frälech wīß ech daut, schlesslich bän ech cha mät dien afgewuesen", sōt hie stulz.
" Na feng", ducht der Terner nō, ziuch en Uhr eus sengem Jäpp end sauch draff, "enzt äs et äm holwer zwē. Mīnst tea, ech erwäschen nōch den Zeuch, die am vähr fiehrt?"
"Hueder`t ellich, Onkel?", frocht der Mischo.
"Waräm wällt tea daut wässen?", wangdert sich der Terner.
"Ach, nor esi. Et fiehrt nämlich noch en Zeuch am droa. Wunn ech den Bika roffen, kähnt Irr garantīrt uch dien erwäschen!"
De Åfklerung
Um Silviasteräwend nūm ser der Mariarmisch sengen Suan, den Huenz, zer Setch, am en åfzekleren:
"Hier Hanzi", säht hia end striechelt den Gangen sunft iwer`t Häär, "ech mieß der iast gestähn, awer ech mieß uch zaugien, dåt et mer niet leicht fuallt."
"Åch wåt Vōter", umfert di Klīn tåpfer, "erzialt nuer, denn ech wieß vilecht mī, wa ir dinkt."
"Na gaut Gango. Ech wūl der nuer sähn, dått et nichen Nikolaus git. Dåt wår ech!"
Der Huenz iwerlōcht ewienich, trä mīnt e: "Vōter, uch ech wiall Ech iast sähn, awer uch mir fuallt et niet leicht."
"Åch, wåt, erzill nuer, denn uch ech bian chia muntsch uald iast gewunnt", mīnt der Mariar nuagīrich.
"Nå gaut Vōter", fruat sich der Huenz, "ech wīß chia säntch longhiar, dått uch der Stuerch Ir wård!"
Um Silviasteräwend nūm ser der Mariarmisch sengen Suan, den Huenz, zer Setch, am en åfzekleren:
"Hier Hanzi", säht hia end striechelt den Gangen sunft iwer`t Häär, "ech mieß der iast gestähn, awer ech mieß uch zaugien, dåt et mer niet leicht fuallt."
"Åch wåt Vōter", umfert di Klīn tåpfer, "erzialt nuer, denn ech wieß vilecht mī, wa ir dinkt."
"Na gaut Gango. Ech wūl der nuer sähn, dått et nichen Nikolaus git. Dåt wår ech!"
Der Huenz iwerlōcht ewienich, trä mīnt e: "Vōter, uch ech wiall Ech iast sähn, awer uch mir fuallt et niet leicht."
"Åch, wåt, erzill nuer, denn uch ech bian chia muntsch uald iast gewunnt", mīnt der Mariar nuagīrich.
"Nå gaut Vōter", fruat sich der Huenz, "ech wīß chia säntch longhiar, dått uch der Stuerch Ir wård!"
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
