Fabeln af saksesch

Knuppes
schrieb am 23.06.2011, 23:25 Uhr

^

Wåt äs det Liëwen?

Un em hischen Sommerdåch, äm de Mätachszegd, wor et gånz ställ am Bäsch.
De Vijelcher schleffen mät dem Hift angder de Flijeln.
Alles raht.

Averhoft stächt der Bimpäcker seng Hiftchen eraus und frocht:
„Wåt äs ijenklich det Liëwen?“

Af des schwirich Froch worden sä guer nodinklich en iwerluechten ugestroint.

De Ruis zwängt sich aus erem Knup und schiebt vīrsichtich īn Bliēt no dem åndern eraus ent sot:
„Det Liëwen äs Entwäcklung.“

Grued flecht en Flutter (Schmetterling) lastich vun ener Blam zer åndern.
Hi sot: „Det Liëwen äs vill Fraud uch Sonnescheng.“

Angden, af der Iërd, quiëlt sich en Omes mät em Strihhalm, zehnmol esi griß wä sä salwst.
Err Mienung: „Det Liëwen äs näst åndert als Mäh uch Årbet.“

Gescheftich kit en Bau (Biene) vun er Blät zeräck
und pesspert: „Det Liëwen äs en Wiëßel vun Årbet uch Vergnäjen.“

Wo esi geschekt Riëden gefahrt warden, mess der Muterhuf (Maulwurf) uch seng Iwerzejung mätdielen: „Det Liëwen äs en ständich Kampf äm Dankeln.“

Zem Gläck kåm der Reen, sonst hät et bäi no Strekt gegiën.
Hi erkleert: „Det Liëwen bestiht aus Zehren, näst åndert als Zehren!“
Dro zuch hi wegter zem Miër. Do rauschten und brausten de Wällen: „Det Liëwen äs en aussichtslīs Kampf no Fråhiet.“

Um Hemmel dreht stulz en Adler seng Krieser: „Det Liëwen, det Liëwen äs Striëwen no mī,
am hecher, anj hecher ze stejen.“

En åld Wegd, gebucht vum lezten Sturm, klot:
„Det Liëwen hießt Sich-Fäjen angder en hecher Muecht.“

Dro kåm de Nocht. Leicht, ohne Geräisch, flecht en Ellespajel (Eule) iwer de Bäsch und kreezt:
„Liëwen, hießt de Geliëjenhiet nätzen, wonn dä åndern schlofen.“

Dro word et ställ am Bäsch.

Am Dorf kit īnsem de Stroß eråf e jang Mån. E wennich ze vill gefäijert uch e wenich ze deff
ant Glas gesähn, morwelt hi vir sech: „Det Liëwen äs en ständig Säcken no dem Gläck
verbangden mät gånz vill Enttäischungen.“

Af imol erschengt a voler Pruecht det Morjenrīt uch sprächt:
„Esi wä ech der Ufung vum Dåch bän, äs det Liëwen der Ufung der Ïwegett.“
(en åld Märchen aus Skandinavien)

Wittl
schrieb am 24.06.2011, 17:19 Uhr

^

Knuppes schreewt vum Ellespäjel, ech diinken awer dat uch äm Såchseschen mät deser Bezïchneng iher die mät der Nårrekapp gemint äs.
Nea wid mech intressieren wä de Eule än Sieweberjen gehiissen huet. Irjendwä mïnen ech, irjendwonni "Tschuvik" oder "Buha" verniun ze hun, awer ech kån mich teeschen, wer wïss?!

Cioa a tutti, uch dem Knuppes (bedegt dat Knïfel?)

der Ijel
schrieb am 24.06.2011, 19:33 Uhr (am 24.06.2011, 19:35 Uhr geändert).

^

Tea Wittl, ech wett mech ba asem Knuppes bedunken fuer des besngder hīsch Erzieleng.
Knuppes äs åf jede Fåll e Såksesch Nummen.
Mat Eallespäjel mīnt hia worschenjlich den Uhu.
Ech wīss uch net wa dī åf såchsesch hīsst.

Ech wīss når dått et hīsst : De Eall äs sihr kleoch-weise- well se sihr viel schwecht.

Schreiw wegter Knuppes

Henny
schrieb am 24.06.2011, 19:46 Uhr (am 24.06.2011, 19:47 Uhr geändert).

^

Mat Eallespäjel mīnt hia worschenjlich den Uhu.
Ech wīss uch net wa dī åf såchsesch hīsst.
Ijel ech mess der weddersprechen... der Ellespäjel äs net de Ell (Eule). Der Uhu, Eule, Ell wor/äs wä det Wittl sout de Buha of soxesch.
Wittl, der Tschuvik äs det Keutzchen.

P.S Ijel, Ellenspäjel souden mer nouch ols Käingd keen dajenijen wot en Brill gedroun hodden.

Wittl
schrieb am 24.06.2011, 21:31 Uhr (am 24.06.2011, 21:47 Uhr geändert).

^

No säch, det Schatzich giht mät mir konform, uch dat sall et gien ;-))

Tea Iel tea sallt mich net mät "bate schaua" zeriëchtwesen, ech hun Knuppes net kritisiert, seangdern wor lediglich un der sachseschen Ornithologie intressiert, kalmier dich :-) natïrlich sall Knuppes weter schreewen!

Henny
schrieb am 24.06.2011, 21:47 Uhr