WittlSärvus Schatzijet, em liest sich.
Vergeesst net mät Fabeln wegterzemåchen
Fabeln af saksesch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
ech romme mich fiur e Wellchen, mess mengen ijänen Akku aflåden.
Särvus Schatzijet, em liest sich.
Vergeesst net mät Fabeln wegterzemåchen
Särvus Schatzijet, em liest sich.
Vergeesst net mät Fabeln wegterzemåchen
@ Hallo,af saksesch hejssen de "Eulen" Ellen. Em sout z. B:De Ellen hun sich anderm Doch en Nast gemocht.
Geden Morjen, Geri
Geden Morjen, Geri
Ech dinken, det Henny huet Riecht. Bä ëus "wunnt" der Tschuwick mī än den Lechern der Meuren oder af dem Turen. De Ell wor äm Bäsch unzetrefen. Dä wor uch vill gresser.
Uch daut mät dem Ellespäjel wor bä ëus ähnlich, wä än Priustref...
Vun åll diem uefgesähn, äs de Fabel vum Knuppes sīr hīsch!
Uch daut mät dem Ellespäjel wor bä ëus ähnlich, wä än Priustref...
Vun åll diem uefgesähn, äs de Fabel vum Knuppes sīr hīsch!
Ist die Eule wirklich so klug?
De Eall wor det Symbol der kleochsten Athener.
Athen soll de Geburtsstätte easer Kultur iwerhīwt senj.
De Athener wore guer e sihr kleach Vūlk.
Äm dōt hu sa sich net e Wappentier gewielt wa Liēw oder Adler.
Des besangder Bedadeng hu sa gewielt.
Weisheit Klugheit.
Rembrandt huet se åf enem fu senjen beremten Beldern gemolt, ba der -Anbetung der Weisen-.
http://www.uni-leipzig.de/ru/bilder/kindjes/b1-17.jpg
Mät dem sprächt hia:
In Ihm sind die wahren Schätze der Weisheit verborgen.
Än englescher Sprōch git et en defsännich Gedichtchen:
“There was a wise owl who liwed in en aok,
ad the more he saw the less he spoke,
the less he spoke, the more he heard,
why can´t we all be like that wise old bird”
Det wäll uch bedaden dått zeahīren, en Zīchen vu Kleochhīt äs.
Net viell riaden uch plåppern wa de Tråtsch-Weiwer.
Än dēm Sänn. Riaden äs Salwer, Schwejen äs Gūld.
De Eall wor det Symbol der kleochsten Athener.
Athen soll de Geburtsstätte easer Kultur iwerhīwt senj.
De Athener wore guer e sihr kleach Vūlk.
Äm dōt hu sa sich net e Wappentier gewielt wa Liēw oder Adler.
Des besangder Bedadeng hu sa gewielt.
Weisheit Klugheit.
Rembrandt huet se åf enem fu senjen beremten Beldern gemolt, ba der -Anbetung der Weisen-.
http://www.uni-leipzig.de/ru/bilder/kindjes/b1-17.jpg
Mät dem sprächt hia:
In Ihm sind die wahren Schätze der Weisheit verborgen.
Än englescher Sprōch git et en defsännich Gedichtchen:
“There was a wise owl who liwed in en aok,
ad the more he saw the less he spoke,
the less he spoke, the more he heard,
why can´t we all be like that wise old bird”
Det wäll uch bedaden dått zeahīren, en Zīchen vu Kleochhīt äs.
Net viell riaden uch plåppern wa de Tråtsch-Weiwer.
Än dēm Sänn. Riaden äs Salwer, Schwejen äs Gūld.
Häi, ir word jo guer fleißich!
Zem 'Ellespajel' git et en Vīrgeschicht, däi ech kurtsch erziëlen wal.
Ech håt en sihr musikaleschen Lihrer, Gott håw en seelig.
Diër sung mät as net „partidul nostru in frunte“, sangdern de hisch detsch uch saksesch Vulkslieder.
Angder åndern uch desen Kanon no der Melodie „Trara es tönt wie Jagdgesang…“
Der Kucku, der Zaiku, der Ellespajel,
de Kroh, de Sproh, [:de Nuechtegåll:]
Trari, trara .. usf
Wiër kun det ant detsch iwersatzen?
P.S.: Det Sanjen huet mer meng Lihrer lieder net bäibronjen kennen,wun er mich nämlich hieren känt, esi werd er guer fluchtartig det Forum verlassen. Uch dat wällen mer af jeden Fall verhäden.
Danke dem Ijel! Ech schäcken noch en PN.
Zem 'Ellespajel' git et en Vīrgeschicht, däi ech kurtsch erziëlen wal.
Ech håt en sihr musikaleschen Lihrer, Gott håw en seelig.
Diër sung mät as net „partidul nostru in frunte“, sangdern de hisch detsch uch saksesch Vulkslieder.
Angder åndern uch desen Kanon no der Melodie „Trara es tönt wie Jagdgesang…“
Der Kucku, der Zaiku, der Ellespajel,
de Kroh, de Sproh, [:de Nuechtegåll:]
Trari, trara .. usf
Wiër kun det ant detsch iwersatzen?
P.S.: Det Sanjen huet mer meng Lihrer lieder net bäibronjen kennen,wun er mich nämlich hieren känt, esi werd er guer fluchtartig det Forum verlassen. Uch dat wällen mer af jeden Fall verhäden.
Danke dem Ijel! Ech schäcken noch en PN.
De Fissän uch de Leopardän
De Leopardän wul gohn än de Stadt,
det hescht Klied dåt se na hatt,
nåhm se ous dem Kasten erous,
deet et un, geng ous dem Hous.
Änirscht word det Fel glatt gestrijjelt,
der Schaal hiesch grued gebijjelt.
Dro sprätzt sä sich än mät Spray
wat fir en Duftwulk :“ Ach Härr je“
Se linkt är Schrätt lies iwer de Stroß
direkt af det Trottoire na los.
„Sähn uch gesähn wärden!“ Dä Devis
e jeder hä schie longhär wieß.
Se wer de Hescht mient se ze gliwen,
äm dåt feng se sich un ze liwen.
Well se de Fissän längst sich såch
soot se ken dä: „Gaden Dåch!
„Bän ech net hiesch? Säht mech norr un,
uch dett glänzä Klied dåt ech hun!
Ech bä sportlich, kån sihr gat sprängen,
kennt Ir des Qualitäten uch brängen?“
De Fissän, dess patzich Dam sich besekt,
draf soot se mät em Bläck vun der Sekt:
„Farwich Pinkt huet et net meng Klied,
et äs uch net glänzän ; dit mer lied.
Ech bän dännich hescher wä Sä et sen
wonn meng Klieder uch net esi feng!
Ännerlich hiesch sen, dåt äs et wat zillt,
de Siel de gresst Roll äm Liëwen spillt!
Meng Siel äs rien, farwich uch äng frih!
„Soot, wat brocht em dänn noch mih?“
Wiërtvol äs net wat mer no Ouße schengen,
norr dåt, wat mer vun Änne brengen!
Det Piëlzken ellien brengt et net.
Ech mess net schengen, wat ech bän!
no Aesop
De Leopardän wul gohn än de Stadt,
det hescht Klied dåt se na hatt,
nåhm se ous dem Kasten erous,
deet et un, geng ous dem Hous.
Änirscht word det Fel glatt gestrijjelt,
der Schaal hiesch grued gebijjelt.
Dro sprätzt sä sich än mät Spray
wat fir en Duftwulk :“ Ach Härr je“
Se linkt är Schrätt lies iwer de Stroß
direkt af det Trottoire na los.
„Sähn uch gesähn wärden!“ Dä Devis
e jeder hä schie longhär wieß.
Se wer de Hescht mient se ze gliwen,
äm dåt feng se sich un ze liwen.
Well se de Fissän längst sich såch
soot se ken dä: „Gaden Dåch!
„Bän ech net hiesch? Säht mech norr un,
uch dett glänzä Klied dåt ech hun!
Ech bä sportlich, kån sihr gat sprängen,
kennt Ir des Qualitäten uch brängen?“
De Fissän, dess patzich Dam sich besekt,
draf soot se mät em Bläck vun der Sekt:
„Farwich Pinkt huet et net meng Klied,
et äs uch net glänzän ; dit mer lied.
Ech bän dännich hescher wä Sä et sen
wonn meng Klieder uch net esi feng!
Ännerlich hiesch sen, dåt äs et wat zillt,
de Siel de gresst Roll äm Liëwen spillt!
Meng Siel äs rien, farwich uch äng frih!
„Soot, wat brocht em dänn noch mih?“
Wiërtvol äs net wat mer no Ouße schengen,
norr dåt, wat mer vun Änne brengen!
Det Piëlzken ellien brengt et net.
Ech mess net schengen, wat ech bän!
no Aesop
Das wunderbarste Märchen ist das Leben selbst.
(Hans Christian Andersen)
Der Birrebum
Do stangd hi: Der åld Birrebum. Grīß uch machtig wor hi an iwer 70 Johren worden, awer lieder uch schīn kråmm uch gebucht vun Waind uch Wadder. Vill dråch der Bum an den lezten Johren nemi;
wonn äm Härwest dennich hä uch do e puer Birren hengen, woren se klinzich uch wurmfreßig.
Uch an desem Johr hat hi guer nichen Birren.!
"Dat luint sich nemi," sot der Mainsch. „Iin Johr giën ech em nooch“.
Der Birrebum kangd zwor net riëden, awer hi wåsst, dat der Bläck des Mainschen näst Gadet ze bedegden had. Äm nechsten Fräjohr nåhm hi all seng Kraft zesummen und bläht noch īst an voler Pruecht. Seng wangderhīsch Bläiten lokten en gånzen Bienenschwarm uch alle mejlich geflijelt Geest erbä.
De klin Birrcher kåmen zem Vīrscheng, worden greßer uch greßer, awer uch de klien Maden måchten sich et gemätlich am Karngehäis. De irscht Birr fal eruew, dro de nechst, uch wedder de nechst. Angder dem Bum, af der Iërd, wor et vol mat Birren, däi hischmehlich verfollden uch fīr Brimzen, Schnickeschnajel, Ijel uch ander Gedäir e gefängdan Freßen woren.
Der Mainsch, cha der Mainsch, kit, beseckt sich wat vum ålden Bum gefallen äs, stampft durch de verfollt Birren, betråcht sich de Stamm, de Krīn, de gedråcht Näster, de brong Blädder, en scheddelt det Hift: „Der Bum äs nemi ze ratten, e mess ewech“, sot hi.
Der åld Birrebum wor traurich uch hälflīs an senger Nīt, denn hi ahnt de Gefohr. Do stangd hi, deser Mainsch, allgewåldich, mät em Bläck, diër grīß Anhiel verhess. Uch dro liëcht hi uch schīn de Siäch un de Stamm. Et dauert net lång, cha, dro faal hi, dro faal hi äm, der åld Birrebum.
„ Awer wåt äs det?“ frocht hi sech, “ech bän jo guer net dīd, ech liëwen nooch! Meng Ståmp huet seng stårk Wurzeln noch gånz fest an der Iërd.“ Än desem Bewåsstsen stemmt hi na seng Wurzeln mät aller Kraft än den Iërdboddem.
Vill Mēnet vergängen. Et word Wainter, dro Fräjohr, uch dro, cha, dro wor der Mainsch wedder hä. Fast vergeßen hat en der Bumståmp, doch hä stangd hi na, und dåt, wat hi mätgebruecht, hat der åld Birrebum schīn īst gesähn. Dåt scharf Ëisen mät er lunker Still kåm gefehrlich neher uch neher - uch afīst gåw et en gewåldijen Schlåch, uch schīn wor īn Wurzel durchgehahn. Der Bum kriesch vīr Schmärz, doch nemmend kangd en hieren. Verzwëifelt versäckt hi sich ze wiëren, denn hi wul liëwen, cha, liëwen wul hi, wonn uch vun dem stulzen Birrebum norr noch e jeemerlich Stäck iwrich wor.
„Hegt messe ewech“, dåcht der Mån und måcht sich un de schwer Arbet. „ Ifach wird et net warden, de däck Wurzeln än der Ieëd ze durchtrännen“, iwerliëcht hi. No kurtscher Zegt rannt em der Schwieß vum Gesicht, en treppst em Tropen fir Tropen vun der Naß af die Iërd. De Åkes schnitt an de Wurzeln, uch aus dem verlezten Hulz kåm der Såft - wä Zehren.
Schlåch af Schlåch folcht, wedder uch wedder - uch dro wor et geschåfft.
Mät dem Ärmel senges Hemdes wäscht der Mån sich den Schwieß vun der Stärn. Na nåhm hi den Spaddel ent griäwt, hieäwt, bewieächt …, uch der Bumståmp gåw no. Mät em lezten Jomern fal hi zer Segt, uch an diëm hi den Haffel uewen rollt, dåcht hi nooch, wä hisch sen Liäwen gewiëßt wor, wä vill Vijelcher an senger Krīn gesangen uch er Jangen grīß geziujen hadden, wä vill gad Birren hi den Mainschen geschinkt, uch wä säi äm Sommer sengen Schäden gesäckt.
Mät lezter Kraft bläckt hi zeräck und bemerkt äst klinzichet, gräin uch zårt, mät drå klennen, gräinen Knospen.
Et wor? Et wor en klīn Birrebum-Kängdchen.
En Schessleng hat sich am Frähjohr um Bumståmp kem Lächt der Sonn erhuewen.
"Oh me Gott, ech liëwen, ech liëwen, ech liëwen wegter“
Seelig uch zefridden måcht hi mät em Leecheln de Uechen za.
(Hans Christian Andersen)
Der Birrebum
Do stangd hi: Der åld Birrebum. Grīß uch machtig wor hi an iwer 70 Johren worden, awer lieder uch schīn kråmm uch gebucht vun Waind uch Wadder. Vill dråch der Bum an den lezten Johren nemi;
wonn äm Härwest dennich hä uch do e puer Birren hengen, woren se klinzich uch wurmfreßig.
Uch an desem Johr hat hi guer nichen Birren.!
"Dat luint sich nemi," sot der Mainsch. „Iin Johr giën ech em nooch“.
Der Birrebum kangd zwor net riëden, awer hi wåsst, dat der Bläck des Mainschen näst Gadet ze bedegden had. Äm nechsten Fräjohr nåhm hi all seng Kraft zesummen und bläht noch īst an voler Pruecht. Seng wangderhīsch Bläiten lokten en gånzen Bienenschwarm uch alle mejlich geflijelt Geest erbä.
De klin Birrcher kåmen zem Vīrscheng, worden greßer uch greßer, awer uch de klien Maden måchten sich et gemätlich am Karngehäis. De irscht Birr fal eruew, dro de nechst, uch wedder de nechst. Angder dem Bum, af der Iërd, wor et vol mat Birren, däi hischmehlich verfollden uch fīr Brimzen, Schnickeschnajel, Ijel uch ander Gedäir e gefängdan Freßen woren.
Der Mainsch, cha der Mainsch, kit, beseckt sich wat vum ålden Bum gefallen äs, stampft durch de verfollt Birren, betråcht sich de Stamm, de Krīn, de gedråcht Näster, de brong Blädder, en scheddelt det Hift: „Der Bum äs nemi ze ratten, e mess ewech“, sot hi.
Der åld Birrebum wor traurich uch hälflīs an senger Nīt, denn hi ahnt de Gefohr. Do stangd hi, deser Mainsch, allgewåldich, mät em Bläck, diër grīß Anhiel verhess. Uch dro liëcht hi uch schīn de Siäch un de Stamm. Et dauert net lång, cha, dro faal hi, dro faal hi äm, der åld Birrebum.
„ Awer wåt äs det?“ frocht hi sech, “ech bän jo guer net dīd, ech liëwen nooch! Meng Ståmp huet seng stårk Wurzeln noch gånz fest an der Iërd.“ Än desem Bewåsstsen stemmt hi na seng Wurzeln mät aller Kraft än den Iërdboddem.
Vill Mēnet vergängen. Et word Wainter, dro Fräjohr, uch dro, cha, dro wor der Mainsch wedder hä. Fast vergeßen hat en der Bumståmp, doch hä stangd hi na, und dåt, wat hi mätgebruecht, hat der åld Birrebum schīn īst gesähn. Dåt scharf Ëisen mät er lunker Still kåm gefehrlich neher uch neher - uch afīst gåw et en gewåldijen Schlåch, uch schīn wor īn Wurzel durchgehahn. Der Bum kriesch vīr Schmärz, doch nemmend kangd en hieren. Verzwëifelt versäckt hi sich ze wiëren, denn hi wul liëwen, cha, liëwen wul hi, wonn uch vun dem stulzen Birrebum norr noch e jeemerlich Stäck iwrich wor.
„Hegt messe ewech“, dåcht der Mån und måcht sich un de schwer Arbet. „ Ifach wird et net warden, de däck Wurzeln än der Ieëd ze durchtrännen“, iwerliëcht hi. No kurtscher Zegt rannt em der Schwieß vum Gesicht, en treppst em Tropen fir Tropen vun der Naß af die Iërd. De Åkes schnitt an de Wurzeln, uch aus dem verlezten Hulz kåm der Såft - wä Zehren.
Schlåch af Schlåch folcht, wedder uch wedder - uch dro wor et geschåfft.
Mät dem Ärmel senges Hemdes wäscht der Mån sich den Schwieß vun der Stärn. Na nåhm hi den Spaddel ent griäwt, hieäwt, bewieächt …, uch der Bumståmp gåw no. Mät em lezten Jomern fal hi zer Segt, uch an diëm hi den Haffel uewen rollt, dåcht hi nooch, wä hisch sen Liäwen gewiëßt wor, wä vill Vijelcher an senger Krīn gesangen uch er Jangen grīß geziujen hadden, wä vill gad Birren hi den Mainschen geschinkt, uch wä säi äm Sommer sengen Schäden gesäckt.
Mät lezter Kraft bläckt hi zeräck und bemerkt äst klinzichet, gräin uch zårt, mät drå klennen, gräinen Knospen.
Et wor? Et wor en klīn Birrebum-Kängdchen.
En Schessleng hat sich am Frähjohr um Bumståmp kem Lächt der Sonn erhuewen.
"Oh me Gott, ech liëwen, ech liëwen, ech liëwen wegter“
Seelig uch zefridden måcht hi mät em Leecheln de Uechen za.
Et mocht Spass den Andersen ze iwersatzen, net wohr Knuppes ? vill Oarbert, Moch wegter.
Zem Themsa Birrebūm.
Kennt emmest det Līdchen
Ålle Birrebimcher reispern sich
det Siwegestirn äs hangderm Rech ---
Zem Themsa Birrebūm.
Kennt emmest det Līdchen
Ålle Birrebimcher reispern sich
det Siwegestirn äs hangderm Rech ---
Än der SbZ vum 15. November 2009 äs det Birrebum-Gedicht:
Der Birrebum um Häffel
Än der Oufkeelt, diu stiht e Birrebum
um Häffel ellien,
nämest klewt seng Birren,
nämest eos der gunzer Gemien.
Vuar Giuhren klewten de Menschen
al lachan vol Gloack
de reif Birren um Häffel
än de Kärw och de Sack.
Um Iwend dun, bäs döif än de Noicht
em de Birren zer Keelter broicht,
schwer dreht sich der Millestien ämTrooch
iwer de Birren, mät vil Plooch.
Eos enem Däppchen zurpten säi allen
zefrieden dun de suaße Suft;
datt hie glatt esui giat schmackt,
hät bäm Klewen nichenner gegluwt.
Mät Kroijen och Lejeln vol Moost,
mät Triawern än der Bitt
och der Lezt vun der Keelter
zerieden um Iwend hiemekitt.
Hoitch stiht af dem Häffel än der Oufkeelt
e Birrebum ellien,
nämest mih klewt seng reif Birren,
nämest mih, eos der gunzer Gemien.
Rose Schmidt (siehe Siebenbürgische Zeitung,10. August 2006, Sachsesch Wält) schreibt in der Mundart ihres Heimatortes Schweischer.
Zur Worterklärung:
„Än der Oufkeelt“ ist ein Flurname
„klewten“ = klaubten
„al lachan“ = lachend
„Iwend“ = Abend
„mät Lejeln“ = mit Holzbehältern
„Triawern“ = Treber
Den einsamen Birnbaum gibt es heute noch, wie Frau Schmidt berichtet, nur das fröhliche Treiben beim Keltern gehört der Vergangenheit an.
Hanni Markel und Bernddieter Schobel
Der Birrebum um Häffel
Än der Oufkeelt, diu stiht e Birrebum
um Häffel ellien,
nämest klewt seng Birren,
nämest eos der gunzer Gemien.
Vuar Giuhren klewten de Menschen
al lachan vol Gloack
de reif Birren um Häffel
än de Kärw och de Sack.
Um Iwend dun, bäs döif än de Noicht
em de Birren zer Keelter broicht,
schwer dreht sich der Millestien ämTrooch
iwer de Birren, mät vil Plooch.
Eos enem Däppchen zurpten säi allen
zefrieden dun de suaße Suft;
datt hie glatt esui giat schmackt,
hät bäm Klewen nichenner gegluwt.
Mät Kroijen och Lejeln vol Moost,
mät Triawern än der Bitt
och der Lezt vun der Keelter
zerieden um Iwend hiemekitt.
Hoitch stiht af dem Häffel än der Oufkeelt
e Birrebum ellien,
nämest mih klewt seng reif Birren,
nämest mih, eos der gunzer Gemien.
Rose Schmidt (siehe Siebenbürgische Zeitung,10. August 2006, Sachsesch Wält) schreibt in der Mundart ihres Heimatortes Schweischer.
Zur Worterklärung:
„Än der Oufkeelt“ ist ein Flurname
„klewten“ = klaubten
„al lachan“ = lachend
„Iwend“ = Abend
„mät Lejeln“ = mit Holzbehältern
„Triawern“ = Treber
Den einsamen Birnbaum gibt es heute noch, wie Frau Schmidt berichtet, nur das fröhliche Treiben beim Keltern gehört der Vergangenheit an.
Hanni Markel und Bernddieter Schobel
Der Birrebum um Häffel
En sihr hisch Gedicht!
Nast mi as, wä et fräjer wor.
De Sihnsucht uch Trauer no der „gaden“ ålden Zegt,
däi esi gad jo nett wor, huet dennich fast jeder.
Am bäm Birrebum ze bläiwen, hä noerzåhlt e Märchen aus Spanien
De Fra uch der Birrebum
Et wor ist en uerem Fra, die hat norr en klinzich Häisken mät em klennen Guerten, an diäm en Gieß det Gras fråß. Am Guerten stangd noch en griß Birrebum. De gånzen Sommer räiften de Birren, doch de Gangen aus dem Dorf kamen ajnden zem Birrestiälen, uch der uermen Fra bliw zem eßen norr de Mälch vun der Gieß.
Un em Dåch kåm en åld, gebrechlich Mån verbäi ent bat am Quartier fir de Nocht. Aus Barmharzeget nåhm säi en af und dield det Wennich wot säi hat mät em. Um Morjen bedånkt sich der Mån, well hi awer nichen Geeld hat, turft säi sich ast wainschen. Sä wainscht sich, dat de licht Gangen esi lång af dem Bum blëiwen sielen, bäs säi genucht wer, se eruew ze låssen.
Esi tråf et sich bem nechsten Stiälen, dat de Fliäjel stårr af dem Bum bliwen, bäs err Alder af Knäen biddend de Fra erwiechen kangden.
Derno huet Johrer lång nemmest mi en Birr der uermen Fra gestīlen. Bäs der Dīd kåm, äm de Fra mät ze nien. Et såch esi aus, dat säi uch beriet wor, mät ze gon. Vīrhier siel der Dīd err noch en Birr vum Bum placken. Diër as zwor nett gnädig, åwer e lezten Wainsch kangd hi net uefschlon. Dro less de Fra en vum Bum nemi eruew.
Lång, lång Zegt sen de Mainschen nemi gestorwen. Bäs de Ålden uch Krånken de Fra bedroint uch err de Uiren volgesangen hun, den Dīd frå ze lassen, am dat se endlich än Rah starwen känden.
De Fra sot: Wun der Dīd mir et schräftlich git, dat hi mech ajnden iwergiet, dro låssen ech en vum Birrebum eruew stejen.
Uch wonn se nett gestorwen as, liäwt de Fra uch hegt noch.
De zwien Lijner
Et woren īst zwien Frajnd, däi woren esi geäwt am Lejen uch Åfschnegden,
dat säi siguer den Baron Münchhausen iwertraufen.
Sä woren wedder īst angderwiächs an de Nobergemin.
No er Well bläiwt die īin stohn ent sot:
„Merr sen guer stråmm marschiert,
em kan schin den Turren vun der Kirch sähn".
„Säch norr“, sot diär ånder, „uch af der Spatzt vum Turren, do sätzt en Mack“.
Seng Frajnd wul mät nast zeräck stohn und mient: „Cha, uch däi huet norr īin Uch“.
(Aus ´Niederländische Märchen´, Josh van Soer)
Et woren īst zwien Frajnd, däi woren esi geäwt am Lejen uch Åfschnegden,
dat säi siguer den Baron Münchhausen iwertraufen.
Sä woren wedder īst angderwiächs an de Nobergemin.
No er Well bläiwt die īin stohn ent sot:
„Merr sen guer stråmm marschiert,
em kan schin den Turren vun der Kirch sähn".
„Säch norr“, sot diär ånder, „uch af der Spatzt vum Turren, do sätzt en Mack“.
Seng Frajnd wul mät nast zeräck stohn und mient: „Cha, uch däi huet norr īin Uch“.
(Aus ´Niederländische Märchen´, Josh van Soer)
Der Adler uch der Ijel
Der Adler dreht senj Krīs iwer senjem Revier.
Za senjem Revier gehürt en Wiss, en Bōch e Porrel uch zwīn Häffel mät vill Gestripp ämeränk.
Än der Bōch uch äm Porrel liawten Kradder, Krippes uch Fäsch.
Uch Inten woren drän derhīm.
Äm Gestripp liawt der Ijel mat senjer Familie.
Des Wiss gehüirt nemestem, end wor doch Ijentem vun Ǻllen.
Se wor gefliacht wa e Goerten.
Der Ijel håt de Gartnerårbert äm de Hēleft iwerniun.
Ǻf der Wiss tummelten sich Hasker jeden Dōch.
Fuer den Adler wor et e Kängjerspeal sich en Hasken vun der Wiss ze schnåppen,
oder en Int eos dem Porrel ze fēen, si oft hia Hanger verspiert.
Ist en Dōch glått wa der Adler sich åf en Hasken gestīrzt håt,
kum der Ijel wa e Polizist derzea, stoppt den Adler end frōcht:
Wī erlīwt dir de Huesen ze fēen ?
Tea host än denje Krallen schi vill Hasker vun deser Wiss verschlappt.
Wuer schåffst tea des guer?
Der Adler plåddert sich än de Läft, strackt de Flijel iwer den Ijel end sōt:
Dått ech desen Huesen niche lichtet deaen kūst tea mir glīwen.
Glīwst tea mir net, messt te za mir hīme kun uch dich iwerzejen.
Uch den Inten da ech fēen deaen ech näst lichtet, ech pläcken en når
de Fäddern eos end frēsse se. Den Haskern zahn ech det Fēl
iwer de Uiren end frēsse se uch, vu wåt soll ech sonst liawen ?
Hm--sot der Ijel, ech wet garren za dir kun, åwer net åls Polizist
sangdern åls Gartner.
Dot äs fenj sot derAdler, ech breochen en Gartner, ba mir iuwen
kūst tea uch äm de Hēlewt oarbern esi wä ha nedden.
Hm-- sot der Ijel wedder; Woni soll ech kun, ech kēm jo glått glech,
når, ech kūn net fläjen, tea messt mech drohn.
Der Adler less det Hasken lūfen, num den Ijel än de Krallen end fliuch mät em än de Läft.
Det fläjen mocht Spass sot der Ijel, ist en Dōch warren ech uch lihre fläjen.
Won ech salwest villecht net, åwer menj Känjd gūnz bestemmt.
Iuwen äm Geberch wo der Adler liawt, bekum der Ijel en Wuneng zer Verfäjeng.
Glått angder diem Felsen wo der Adler senj Wuneng dråf hōtt.
Det Liawen ha iuwen än der fräscher Låft, bekum dem Ijel wangderbor,
end de Frängdscheft mät dem Adler håt sich esi gefēsticht uch verdeft dåt sa
ist en Dōch en Verdrōch matenūnder schlessen.
Za desem Verdrōch håt der Ijel når en īnzich Bedanjeng gestolt.
Ech bleiwen me Liawe long ha iuwen, end oarbern åls Gartner fuir dech, sōt hia, doch tea messt mir menj Fra uch eråf bronjen, end won mir Känjd bekun sollt tea dēnen det fläjen babronjen.
Denj Fra bronjen ech glått glech eraf, doch iwer det fläje lihren riade mir won ihre Känjden de Fäddern ugefongen hun ze wuessen.
Glech den undern Dōch kum der Adler mät der Fra Ijel än de Krallen ugefliugen.
De Zegt vergeng, de Ijels bekume Känjd. Doch Fäddern kumen nierest zem Viurschenj.
Nea messen mir de Wässenscheft ze Rot zahn, sot der Ijel kēn senj Fra.
Fra wot schlīst tea fuir?
Dem Ijel senj Fra da wor esi gewätzt sa håt glech en geat Idee.
Sa sōt: Ech mess mät dem Adler änt Baat, mess mät em en Nuecht long schlōfen uch kuscheln.
Dron wärren ech zwē Oacher liajen, ent tea messt dron mat dem Adler senjer Fra hīsch riaden,
sa soll eas da Oacher eosbradijen, esi wärre mir känjd mät Fäddern bekun.
Dem Ijel gefeal des Idee zwor, doch håt hia en vill bēsser. Wonn ech mat dem Adler senjer Fra schlofen uch kuscheln, sōt hia, äs et vill bēsser uch praktescher, de Fra Adler bradicht de Oacher esi wa esi salwest eos,end eas Känjd schloppen mät fartije Flijeln eos den Oachern.
Mat desem Viurschloch wor de Fra Ijel net äverstūnden, end et endstänjd e grüiss Skandal än der Familie.
Nea gohn mer ba den Adler, sot der Ijel, end basta, esi wa hia sprächt esi wird et gemocht.
Wä der Adler sich det Gezarr ugehüirt håt, sōt hia kurtsch:
Vu Klohneroa uch Gentechnologie verstoht ihr guer näst.
Dro feng hia åwer mat em lūnken wässenscheftlichen Viurdroch un,
end um Schlåss vun desem Viurdroch zitiert hia e Sprächwiurt åf detsch:
Ein Schelm ist wo, wer eit el denkt.
End gūnz um Schlåss sōt hia dron wedder åf saksesch:
West er well et menj Viurschloch äs ?
Ech schlofen mat dem Ijel salwest und dot äs geat esi.
Nea west er well et menj Viurschloch äs!
-En såksesch Fabel vum Martin der Ijel-
Der Adler dreht senj Krīs iwer senjem Revier.
Za senjem Revier gehürt en Wiss, en Bōch e Porrel uch zwīn Häffel mät vill Gestripp ämeränk.
Än der Bōch uch äm Porrel liawten Kradder, Krippes uch Fäsch.
Uch Inten woren drän derhīm.
Äm Gestripp liawt der Ijel mat senjer Familie.
Des Wiss gehüirt nemestem, end wor doch Ijentem vun Ǻllen.
Se wor gefliacht wa e Goerten.
Der Ijel håt de Gartnerårbert äm de Hēleft iwerniun.
Ǻf der Wiss tummelten sich Hasker jeden Dōch.
Fuer den Adler wor et e Kängjerspeal sich en Hasken vun der Wiss ze schnåppen,
oder en Int eos dem Porrel ze fēen, si oft hia Hanger verspiert.
Ist en Dōch glått wa der Adler sich åf en Hasken gestīrzt håt,
kum der Ijel wa e Polizist derzea, stoppt den Adler end frōcht:
Wī erlīwt dir de Huesen ze fēen ?
Tea host än denje Krallen schi vill Hasker vun deser Wiss verschlappt.
Wuer schåffst tea des guer?
Der Adler plåddert sich än de Läft, strackt de Flijel iwer den Ijel end sōt:
Dått ech desen Huesen niche lichtet deaen kūst tea mir glīwen.
Glīwst tea mir net, messt te za mir hīme kun uch dich iwerzejen.
Uch den Inten da ech fēen deaen ech näst lichtet, ech pläcken en når
de Fäddern eos end frēsse se. Den Haskern zahn ech det Fēl
iwer de Uiren end frēsse se uch, vu wåt soll ech sonst liawen ?
Hm--sot der Ijel, ech wet garren za dir kun, åwer net åls Polizist
sangdern åls Gartner.
Dot äs fenj sot derAdler, ech breochen en Gartner, ba mir iuwen
kūst tea uch äm de Hēlewt oarbern esi wä ha nedden.
Hm-- sot der Ijel wedder; Woni soll ech kun, ech kēm jo glått glech,
når, ech kūn net fläjen, tea messt mech drohn.
Der Adler less det Hasken lūfen, num den Ijel än de Krallen end fliuch mät em än de Läft.
Det fläjen mocht Spass sot der Ijel, ist en Dōch warren ech uch lihre fläjen.
Won ech salwest villecht net, åwer menj Känjd gūnz bestemmt.
Iuwen äm Geberch wo der Adler liawt, bekum der Ijel en Wuneng zer Verfäjeng.
Glått angder diem Felsen wo der Adler senj Wuneng dråf hōtt.
Det Liawen ha iuwen än der fräscher Låft, bekum dem Ijel wangderbor,
end de Frängdscheft mät dem Adler håt sich esi gefēsticht uch verdeft dåt sa
ist en Dōch en Verdrōch matenūnder schlessen.
Za desem Verdrōch håt der Ijel når en īnzich Bedanjeng gestolt.
Ech bleiwen me Liawe long ha iuwen, end oarbern åls Gartner fuir dech, sōt hia, doch tea messt mir menj Fra uch eråf bronjen, end won mir Känjd bekun sollt tea dēnen det fläjen babronjen.
Denj Fra bronjen ech glått glech eraf, doch iwer det fläje lihren riade mir won ihre Känjden de Fäddern ugefongen hun ze wuessen.
Glech den undern Dōch kum der Adler mät der Fra Ijel än de Krallen ugefliugen.
De Zegt vergeng, de Ijels bekume Känjd. Doch Fäddern kumen nierest zem Viurschenj.
Nea messen mir de Wässenscheft ze Rot zahn, sot der Ijel kēn senj Fra.
Fra wot schlīst tea fuir?
Dem Ijel senj Fra da wor esi gewätzt sa håt glech en geat Idee.
Sa sōt: Ech mess mät dem Adler änt Baat, mess mät em en Nuecht long schlōfen uch kuscheln.
Dron wärren ech zwē Oacher liajen, ent tea messt dron mat dem Adler senjer Fra hīsch riaden,
sa soll eas da Oacher eosbradijen, esi wärre mir känjd mät Fäddern bekun.
Dem Ijel gefeal des Idee zwor, doch håt hia en vill bēsser. Wonn ech mat dem Adler senjer Fra schlofen uch kuscheln, sōt hia, äs et vill bēsser uch praktescher, de Fra Adler bradicht de Oacher esi wa esi salwest eos,end eas Känjd schloppen mät fartije Flijeln eos den Oachern.
Mat desem Viurschloch wor de Fra Ijel net äverstūnden, end et endstänjd e grüiss Skandal än der Familie.
Nea gohn mer ba den Adler, sot der Ijel, end basta, esi wa hia sprächt esi wird et gemocht.
Wä der Adler sich det Gezarr ugehüirt håt, sōt hia kurtsch:
Vu Klohneroa uch Gentechnologie verstoht ihr guer näst.
Dro feng hia åwer mat em lūnken wässenscheftlichen Viurdroch un,
end um Schlåss vun desem Viurdroch zitiert hia e Sprächwiurt åf detsch:
Ein Schelm ist wo, wer eit el denkt.
End gūnz um Schlåss sōt hia dron wedder åf saksesch:
West er well et menj Viurschloch äs ?
Ech schlofen mat dem Ijel salwest und dot äs geat esi.
Nea west er well et menj Viurschloch äs!
-En såksesch Fabel vum Martin der Ijel-
Der Iësel wird af de Johrmert gefahrt
En åld Mån giet af de Johrmert am sengen Iësel ze verkiefen.
Seng 12jehrig Ankel wul en Kachemedchen vum Johrmert, en bitt den Grißvueter en mät ze nien.
Esi gengen sä, der Iësel vīrun uch sä hainden no.
"Wä kennt ir norr esi alber sen, Ålder? frocht kurtsch derno enner am Vuirifgohn, „Irr ze Foss uch der Iësel net beladden?“ Der Åld dåcht sich, der Fremd huet riëcht, en sätzt den Gangen af den Iësel.
"Ta Nastnätz, bäst worrschenglich fåll, dat te stainkst“ sot en ånderer, en ziecht af den Jangen.
„Deng uerem, åld Grißvueter mess ze Foss gohn uch ta lesst dich vum Iësel dron“.
E huet riëcht, dåcht der Åld, diet den Jangen eruef en sätzt salwest af den Iësel af.
"Säht norr, diër däckfeelich Åld!" kriesch e puer Schrätt wegter en Drätter. „Hi af dem Iësel uch dat schwach Kanjd kun båld nemmi gohn“. Diëm kun ech uefhalfen, sot sich der Åld en hiëwt det Kaind hainder sich af den Iësel.
"Äs dat irr Iësel?" frocht glech draf en Fremder. "No, dat hat ich warlech nett gedåcht! Seng ijan Väh esi ze iwerladden.“ Der Åld scheddelt det Hift: ‚Ech wieß nemi, wat ech måchen soll. Wä ech et uställen, as et verkihrt'.
Drof versäckt hi det letzt ent bajnd dem Iësel de Feß zesummen, stacht en Stong durch, mät dem Ankeln ladden sä sich den Iësel af de Schuldern en dron en af de Johrmert.
Na worden sä irscht riecht zem Gespeet vum ganzen Johrmert. Verdrießlich uch vol Gall schmäßt der Åld den Iësel an de Båch ent geng dro ohnen Geld uch ohnen Iësel himen.
Als Moral passt en Zitat vun Bill Cosby:
"Der Schlüssel zum Scheitern
ist der Versuch, es allen recht zu machen."
En åld Mån giet af de Johrmert am sengen Iësel ze verkiefen.
Seng 12jehrig Ankel wul en Kachemedchen vum Johrmert, en bitt den Grißvueter en mät ze nien.
Esi gengen sä, der Iësel vīrun uch sä hainden no.
"Wä kennt ir norr esi alber sen, Ålder? frocht kurtsch derno enner am Vuirifgohn, „Irr ze Foss uch der Iësel net beladden?“ Der Åld dåcht sich, der Fremd huet riëcht, en sätzt den Gangen af den Iësel.
"Ta Nastnätz, bäst worrschenglich fåll, dat te stainkst“ sot en ånderer, en ziecht af den Jangen.
„Deng uerem, åld Grißvueter mess ze Foss gohn uch ta lesst dich vum Iësel dron“.
E huet riëcht, dåcht der Åld, diet den Jangen eruef en sätzt salwest af den Iësel af.
"Säht norr, diër däckfeelich Åld!" kriesch e puer Schrätt wegter en Drätter. „Hi af dem Iësel uch dat schwach Kanjd kun båld nemmi gohn“. Diëm kun ech uefhalfen, sot sich der Åld en hiëwt det Kaind hainder sich af den Iësel.
"Äs dat irr Iësel?" frocht glech draf en Fremder. "No, dat hat ich warlech nett gedåcht! Seng ijan Väh esi ze iwerladden.“ Der Åld scheddelt det Hift: ‚Ech wieß nemi, wat ech måchen soll. Wä ech et uställen, as et verkihrt'.
Drof versäckt hi det letzt ent bajnd dem Iësel de Feß zesummen, stacht en Stong durch, mät dem Ankeln ladden sä sich den Iësel af de Schuldern en dron en af de Johrmert.
Na worden sä irscht riecht zem Gespeet vum ganzen Johrmert. Verdrießlich uch vol Gall schmäßt der Åld den Iësel an de Båch ent geng dro ohnen Geld uch ohnen Iësel himen.
Als Moral passt en Zitat vun Bill Cosby:
"Der Schlüssel zum Scheitern
ist der Versuch, es allen recht zu machen."
@ Knuppes: Besanjders des liezt Geschicht huet mer sier gefållen. Kūst tea mir verroden, än welem Dialekt tea schreiwst? Verstohn kån ech ålles, et witt mich denich interessieren...
@walter-georg
saksesch, ....dinken ech?
Hīftsåch- verständlich, net?
Hm,... et wor norr en Froch der Zegd,
bäs meng Kauderwelsch åffallt. Tja, Pech gehuet.
Deng Reiseberichte awer uch deng D.Anekdoten liësen ech sīhr gärn, mess ich son.
Do kit nichen Longwell af. Leicht verstandlich, zem Diel stark iwerdriwen, awer ajnden mät em Kekt Wohrhit derbä. Penglich, wonn em derbä aus volem Hals lachen mess uch dertif scheddelt em det Hift.
Kūst tea mir verroden, än welem Dialekt tea schreiwst?
saksesch, ....dinken ech?
Hīftsåch- verständlich, net?
Hm,... et wor norr en Froch der Zegd,
bäs meng Kauderwelsch åffallt. Tja, Pech gehuet.
Deng Reiseberichte awer uch deng D.Anekdoten liësen ech sīhr gärn, mess ich son.
Do kit nichen Longwell af. Leicht verstandlich, zem Diel stark iwerdriwen, awer ajnden mät em Kekt Wohrhit derbä. Penglich, wonn em derbä aus volem Hals lachen mess uch dertif scheddelt em det Hift.
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
