Fabeln af saksesch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Fadderwasch
„Der Arippa kitt“
Fadderwasch erzill mer doch en Fabel:
Der Fadderwasch di hess ba eas ARIPA.
Aripa wor der Flijel vun em Kockesch.
De Motter håt dēn ängden ba der Nehmaschin.
Ech wor noch klīn end wåsst net wot dot wēr.
Menem Voter mocht et Spass mech ze arjern uch mech ze erfēhren vuer irjend äst.
Vuer dem Hellich Chräst zem Baspal. (dåt soll em natirlich net mochen) doch esi wor dot deamols.
Und vuer dem ARIPA håt ech besangders Respekt uch esoller Onjst dått ech mech sofort kuscht end versproch brav uch artig ze senj.
Der Voter erwehnt det Wuert når esi wa baleifich :
„Der Arippa kitt“
end drohn feng der Zirkus un-----
Nea Fädderwäsch wo bleiwst Tea mät denjer Fabel?
Fadderwasch erzill mer doch en Fabel:
Der Fadderwasch di hess ba eas ARIPA.
Aripa wor der Flijel vun em Kockesch.
De Motter håt dēn ängden ba der Nehmaschin.
Ech wor noch klīn end wåsst net wot dot wēr.
Menem Voter mocht et Spass mech ze arjern uch mech ze erfēhren vuer irjend äst.
Vuer dem Hellich Chräst zem Baspal. (dåt soll em natirlich net mochen) doch esi wor dot deamols.
Und vuer dem ARIPA håt ech besangders Respekt uch esoller Onjst dått ech mech sofort kuscht end versproch brav uch artig ze senj.
Der Voter erwehnt det Wuert når esi wa baleifich :
„Der Arippa kitt“
end drohn feng der Zirkus un-----
Nea Fädderwäsch wo bleiwst Tea mät denjer Fabel?
Hëi kit se: Der Wulf uch det Lemmchen
Der Wulf giit zer Båch sengen Durscht ze ställen.
En Lemmchen sprängt erfëirt zeräck.
„Blëiw nor, tā stïrst mech net“, reft der Wulf.
„Danke“ reft det Lemmchen zeräck, „ech hun äm Äsop geliësen“.
Der Wulf giit zer Båch sengen Durscht ze ställen.
En Lemmchen sprängt erfëirt zeräck.
„Blëiw nor, tā stïrst mech net“, reft der Wulf.
„Danke“ reft det Lemmchen zeräck, „ech hun äm Äsop geliësen“.
hey, gefäddert Wäsch,
ech gratulïren der fiur deng Courage uch eabedangt zea denger tip-top såchsesch Grammatik, Hut ab!
Ech bä begïstert!
Soa gegrosst...
harzlichst Wittl
ech gratulïren der fiur deng Courage uch eabedangt zea denger tip-top såchsesch Grammatik, Hut ab!
Ech bä begïstert!
Soa gegrosst...
harzlichst Wittl
Hallo Ijel,
tā irrst dich gewåldich, der Fadderwasch wōr net der Flïchel vum Kokkesch, såndern diër vun der Gauß. Dåt as en gruiß Ångderschïd. Am Gejensåtz zem Kokesch as de Gauß sïr klach. Dēr Konrad Lorenz sōt: „lernfähig und gesellig, sprachbegabt und wachsam" (det Gehïr as bëßer als vum Hangd). Ach ja, uch säi huet en ousgezïchneten Orientierungssänn.
Awer wåt as mir uermen Fadderwasch dervun gebliwwen?
Vun der Gauß bäst Tea mer Fadderwasch ? richtich.
Ech wåsst et zwor uch, ech wul et når e ket romantescher beschreiwen, uch dem Liaser laichter mochen, denn Kockesch klanjt ba mir ifåch urijer uch såksescher wa Goaß, Gauß oder Jauß, wä se bä eas hess, wåsst uch net wa ech dot ze schreiwen hun.
Nea wiiss ech et.
Wīsst Tea åwer uch dått der Konrad Lorenz det Goaßenoachen salwest ä senjem Bāt eosgebradicht hoat ? uch wot derba ereoskum ? Das Gänsekind Martina.
Det äs nichen Fabel. Det äs en wohr Geschicht.
P.S. Ba ållem Respekt fuer Konrad Lorenz, dått de Goaß wirklich esi geschegt äs, mess eas Lihrer än der Schiul uch net gewåsst hun denn hia sot iwer de Medcher än når :
Das sind lauter dumme Gänse---
Ech wåsst et zwor uch, ech wul et når e ket romantescher beschreiwen, uch dem Liaser laichter mochen, denn Kockesch klanjt ba mir ifåch urijer uch såksescher wa Goaß, Gauß oder Jauß, wä se bä eas hess, wåsst uch net wa ech dot ze schreiwen hun.
Nea wiiss ech et.
Wīsst Tea åwer uch dått der Konrad Lorenz det Goaßenoachen salwest ä senjem Bāt eosgebradicht hoat ? uch wot derba ereoskum ? Das Gänsekind Martina.
Det äs nichen Fabel. Det äs en wohr Geschicht.
P.S. Ba ållem Respekt fuer Konrad Lorenz, dått de Goaß wirklich esi geschegt äs, mess eas Lihrer än der Schiul uch net gewåsst hun denn hia sot iwer de Medcher än når :
Das sind lauter dumme Gänse---
- Vïr den Lïrer vum Ijel -
Am Tierreich git et ïjentlich nichen „dummen Gänse und lahme Enten“, esi wä et nichen „alter Esel, blöde Ziegen, Schweinehund, Blödhammel, Hamsterbacke oder Angsthasen“ git.
Tja, de Fantasie der Mängschen kennt dō nichen Grenzen, wun et äm de Belïdichung ånderer git.
„Awer ech“, sōt de Gauß,
„ställen klōr erous:
Mir sen wädder blöd, faul nōch dumm
und gackern, blöken, schnattern,
muhen, trampeln uch meckern
uch net åf den Mängschen ērum.
Messt ir denn åbedängt spōten uch ech verhöhnen
än den hechsten Tönen?
Lästern, schimpfen uch stregden
siguēr vïr ållen Legden?
Na ja, kennt ir går net dråf verzichten,
drō messt ech wohl berichten:
Dē Mänschen sen dumm, blöd uch anerhïrt
net nor zä dēn Tieren,
sä wässen net, wåt sich gehïrt!
Denn, wåt werd ir dinken,
wunn dē Tiere ech imitieren,
lamentieren und diskutieren
uch derbäi krakeelen uch labern
und schwafeln uch palavern
und drō zå ech sōn:
Tā bled Kreatur,
tā bäst ja norr en dumm Figur,
en Schwachkopf uch en Blödelmån
säch dich doch ïst richtig ån!
Und sätz dich ïnmål ruhig hin
und dink irscht driwwer nō
Villecht sekst tā drō än
et liëwt sich ōnen åld Iësel uch blēd Gauß
ïjentlich vill eleganter
uch charmanter“.
(Gänsefragen einer grübelnden Gans gegen Gespött)
Am Tierreich git et ïjentlich nichen „dummen Gänse und lahme Enten“, esi wä et nichen „alter Esel, blöde Ziegen, Schweinehund, Blödhammel, Hamsterbacke oder Angsthasen“ git.
Tja, de Fantasie der Mängschen kennt dō nichen Grenzen, wun et äm de Belïdichung ånderer git.
„Awer ech“, sōt de Gauß,
„ställen klōr erous:
Mir sen wädder blöd, faul nōch dumm
und gackern, blöken, schnattern,
muhen, trampeln uch meckern
uch net åf den Mängschen ērum.
Messt ir denn åbedängt spōten uch ech verhöhnen
än den hechsten Tönen?
Lästern, schimpfen uch stregden
siguēr vïr ållen Legden?
Na ja, kennt ir går net dråf verzichten,
drō messt ech wohl berichten:
Dē Mänschen sen dumm, blöd uch anerhïrt
net nor zä dēn Tieren,
sä wässen net, wåt sich gehïrt!
Denn, wåt werd ir dinken,
wunn dē Tiere ech imitieren,
lamentieren und diskutieren
uch derbäi krakeelen uch labern
und schwafeln uch palavern
und drō zå ech sōn:
Tā bled Kreatur,
tā bäst ja norr en dumm Figur,
en Schwachkopf uch en Blödelmån
säch dich doch ïst richtig ån!
Und sätz dich ïnmål ruhig hin
und dink irscht driwwer nō
Villecht sekst tā drō än
et liëwt sich ōnen åld Iësel uch blēd Gauß
ïjentlich vill eleganter
uch charmanter“.
(Gänsefragen einer grübelnden Gans gegen Gespött)
De Maus uch de Katz
„Ach,“ sōt de Maus, „de Wält wird jeden Dåch klenner.
Zer Īrscht wōr säi brït uch grïß, dåt ech Oingst håt. Ech lef wegder und wōr gläcklich, dåt ech endlich riëchts uch låinks vun färrem Mauern såch. Åwer des lunk Mauern kun ängden mï uch schniëller åfenunder zå, dåt ech schïn am letzten Zimmer bän, uch dō äm Äck stiht de Fåll, än däi ech lūfen.“
„Tå meßt norr de Lūfrichtung ändern“, sōt die Kåtz und fråß säi åf.
(Franz Kafka)
„Ach,“ sōt de Maus, „de Wält wird jeden Dåch klenner.
Zer Īrscht wōr säi brït uch grïß, dåt ech Oingst håt. Ech lef wegder und wōr gläcklich, dåt ech endlich riëchts uch låinks vun färrem Mauern såch. Åwer des lunk Mauern kun ängden mï uch schniëller åfenunder zå, dåt ech schïn am letzten Zimmer bän, uch dō äm Äck stiht de Fåll, än däi ech lūfen.“
„Tå meßt norr de Lūfrichtung ändern“, sōt die Kåtz und fråß säi åf.
(Franz Kafka)
Äm noch īst kurtsch ba der Goaß ze bleiwen , sot der Zenderscher ä senjem Dialekt:
An Juaß, an Jötter uch an Jīiß
da jängen åf de Wiss.
De Jīiß da sprung
de Juaß da fliūch,
de Jötter äs an Jötter
an bleiwt et niuch.
Won män Jīiß an Jötter weär,
weär mean Juap a Klītchen.
An Juaß, an Jötter uch an Jīiß
da jängen åf de Wiss.
De Jīiß da sprung
de Juaß da fliūch,
de Jötter äs an Jötter
an bleiwt et niuch.
Won män Jīiß an Jötter weär,
weär mean Juap a Klītchen.
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
Äm Ahren, bam Kuere schnegden äs et de Wōchtel
da em kreischen hīrt :
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
De Wōchtel bradicht oald īst zwēmol äm salwen Näst,
än enem Sommer.
Behonjd äm Frahgohr mocht sa sich e Genäst,
oft äm Kuerefēld, zemmlich anjden åf der Iard.
Sa liacht 9-13 Oacher end bradicht fleissich.
Kurtsch bevuer det Kueren reif zem schnegden äs
sen de Oacher eosgebradicht.
Da klibes Vijelcher wuesse schniell, werde fläck, end flåddern dervun.
Än desem Sommer wor de old Wōchtel besangders fleissich
sa feng zem zwēte Mol un Oacher ze liajen.
Wä sa siwen Oacher geluecht håt, kum der Gebeor mat der Sēnz.
Det Kuere wor reif zem schnegden.
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck, hīrt der Gebeor kreischen.
Kreisch tea når kreisch, duecht der Gebeor,
ech sahn mir noh menjer Oarbet.
Wa hia mat der Sēnz un det Genäst mat den Oachern kum---
schair håt hia et net bemärkt,
zwē Zentimeter håte gefehlt
end håt et mät der Sēnz åmgehaen.
De Wōchtel wor erfēhrt dervu gefliugen,
åwer når bäs un de Rīn.
Dohär krisch sa wegter : Bäck de Räck, bäck de Räck,
tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
Tea Gespētel, duecht der Gebeor,
hia bäckt sich åwer ba det Genäst,
nit et mät åll dēn Oachern viursichtich än de Honjd,
drīt et eos dem Kuerefēld eossen bas un de Rīn
Duer liacht hia det gunz Genäst hīsch änt Gras.
Dinkt sech åwer når esefelt derba :
Villecht wird des old Wōchtel mir noch dunkber
end hiert bold åf mech mät, bäck de Räck, bäck de Räck, ze verspēteln.
Un desem Dōch kanjt der Gebeor senj Kuerefēld net fartich bekun,
des owest wor hia esi majd vum mēen,
hie luecht de Sēnz änt Kueren, end geng hīmen.
De Wōchtel kum weder ba är Genäst,
sa lōcht dunkber noch en Oachen ännen,
wul derno glech mät dem Bradijen ufēen.
Sa mosst åwer dirscht schniell noch īst änt Gestripp äm äst wichtijet ze erlädijen.
Glåt än desem Ugebläck kum en hangrich Wūlf verba.
Dī mocht sich mät grüissem Appetit iwer det Genäst, äm de Oacher ålles ze verschlanjen.
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
Esi krisch de Wōchtel weder, än dēm sa dem Wūlf
Iwer det Hīft flåttert.
Wot wällt tea struppijer Viugel, sot der Wūlf,
end schnåppt mat dem Meal än de Låft,
kanjt de Wōchtel åwer net erwäschen,
hia bliw mat em Fädderchen zwäschen den Zonjden.
Hangrijer Wūlf hīr mir zea,
loss menj Oacher ä Reah.
Mårre Frah ämt Mårjerüd
beisst der Heangt dech düt----
Esi feng de Wōchtel nea un ze sonjen
uch dem Wulf senj Agläck ze profezoaen.
Wot sanjst tea do, struppijer Viugel, mat denjem Līdchen erfēhrst tea mech net.
Denj Oacher warre mir äm esi bēsser schmacken.
Hangrijer Wūlf hīr mir zea,
loss menj Oacher ä Reah.
Kēnst tea mat denjem wajlden Hanger
worden bäs zem Mårjen,
ech wet dir e krēftich Frahstäck besoarjen.
Hm, duecht der Wūlf, lackt sich det Meal end sot :
Wa wallt tea dot mochen.
Dink når net tea wetst mech bedräje kennen.
Ech luaen mech hair änt Gras nedder.
Ech påssen åf dått tea denj Oacher net ewēch schlapst.
End ech wuerden bas des Mårjest.
Won tea mir niche Frastäck bronjst, dron frēssen ech denj Oacher esi wa esi.
Bleiw når sätzen än denjem Genäst,
end moch dått tea noch en Oachen derzea liachst oder zwē.
Esi vergeng des Nuecht. De Wåchtel bliw sätzen åf den Oachern
åwer zem det Bradijen ufēen
wor är de Loast vergongen, end fiur eseffelt Ǻfrejeng
kum totsächlich noch en Oachen.
Nohdēm sa det letzt Oachen uch gelōcht håt,
feng sa uch weder ze kreischen un:
Bäck de Räck, bäck de Räck.
Et word Lächt änzwäschen end em soch uch en hīsch Mårjerüd.
Der Gebeor kum ä senj Kuerefēld, end feng un sich de Sēnz ze klåppen.
Wo äs me Frähstäck feng der Wūlf un, der Mogen knurrt mer.
Påss når åff, sot de Wōchtel.
Säch der Mensch di sich entzt de Sēnz richt, dēm hot senj Fra geat ägesåckt.
En hoalf Brüt uch en däck Stäck Boflesch äs ä senjem Tueser.
Hia äs mat dem Bäffelwuegen kun.
De Bäffel hot hia än de Stoppeln froagelossen.
Fuer de Bäffeln breochst tea nichen Onjst ze hun, da deaen dir näst.
Der Wogen stiht lonjst dem Wiach äm Gruewen.
Der Tueser mat dem Agesåkten äs åf dem Wuegen angder dem Sätzbråt,
mät Klī zeagedackt. Schlech dech run,
nem der den Tueser end luf mät em än de Bäsch.
Do loss dir et geat schmåcken. Geaden Ǻppetit.
Bäck de Räck, bäck de Räck, krisch de Wōchtel nea weder
end wor befroat vun åller Gefohr.
Sa wåsst awer gūnz genah dått der Gebeor
senjen däcken Bernhardiner matbruecht hoat,
dī äm de Wuegen uch den Tueser mat dem Ägesåckten bewocht.
Nå nea wih denjem Pēlz, hangrijer Wūlf------
Des Geschicht hot drue Hēleften.
Da īerscht Hēleft hun ech salwest erliawt.
Da zwēt Hēleft hun ech ierest geliasen,
da drätt Hēleft hun ech derzea geschriwen.
Hīsche Groß. der Ijel
Äm Ahren, bam Kuere schnegden äs et de Wōchtel
da em kreischen hīrt :
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
De Wōchtel bradicht oald īst zwēmol äm salwen Näst,
än enem Sommer.
Behonjd äm Frahgohr mocht sa sich e Genäst,
oft äm Kuerefēld, zemmlich anjden åf der Iard.
Sa liacht 9-13 Oacher end bradicht fleissich.
Kurtsch bevuer det Kueren reif zem schnegden äs
sen de Oacher eosgebradicht.
Da klibes Vijelcher wuesse schniell, werde fläck, end flåddern dervun.
Än desem Sommer wor de old Wōchtel besangders fleissich
sa feng zem zwēte Mol un Oacher ze liajen.
Wä sa siwen Oacher geluecht håt, kum der Gebeor mat der Sēnz.
Det Kuere wor reif zem schnegden.
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck, hīrt der Gebeor kreischen.
Kreisch tea når kreisch, duecht der Gebeor,
ech sahn mir noh menjer Oarbet.
Wa hia mat der Sēnz un det Genäst mat den Oachern kum---
schair håt hia et net bemärkt,
zwē Zentimeter håte gefehlt
end håt et mät der Sēnz åmgehaen.
De Wōchtel wor erfēhrt dervu gefliugen,
åwer når bäs un de Rīn.
Dohär krisch sa wegter : Bäck de Räck, bäck de Räck,
tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
Tea Gespētel, duecht der Gebeor,
hia bäckt sich åwer ba det Genäst,
nit et mät åll dēn Oachern viursichtich än de Honjd,
drīt et eos dem Kuerefēld eossen bas un de Rīn
Duer liacht hia det gunz Genäst hīsch änt Gras.
Dinkt sech åwer når esefelt derba :
Villecht wird des old Wōchtel mir noch dunkber
end hiert bold åf mech mät, bäck de Räck, bäck de Räck, ze verspēteln.
Un desem Dōch kanjt der Gebeor senj Kuerefēld net fartich bekun,
des owest wor hia esi majd vum mēen,
hie luecht de Sēnz änt Kueren, end geng hīmen.
De Wōchtel kum weder ba är Genäst,
sa lōcht dunkber noch en Oachen ännen,
wul derno glech mät dem Bradijen ufēen.
Sa mosst åwer dirscht schniell noch īst änt Gestripp äm äst wichtijet ze erlädijen.
Glåt än desem Ugebläck kum en hangrich Wūlf verba.
Dī mocht sich mät grüissem Appetit iwer det Genäst, äm de Oacher ålles ze verschlanjen.
Tschrrrr bäck de Räck, bäck de Räck.
Esi krisch de Wōchtel weder, än dēm sa dem Wūlf
Iwer det Hīft flåttert.
Wot wällt tea struppijer Viugel, sot der Wūlf,
end schnåppt mat dem Meal än de Låft,
kanjt de Wōchtel åwer net erwäschen,
hia bliw mat em Fädderchen zwäschen den Zonjden.
Hangrijer Wūlf hīr mir zea,
loss menj Oacher ä Reah.
Mårre Frah ämt Mårjerüd
beisst der Heangt dech düt----
Esi feng de Wōchtel nea un ze sonjen
uch dem Wulf senj Agläck ze profezoaen.
Wot sanjst tea do, struppijer Viugel, mat denjem Līdchen erfēhrst tea mech net.
Denj Oacher warre mir äm esi bēsser schmacken.
Hangrijer Wūlf hīr mir zea,
loss menj Oacher ä Reah.
Kēnst tea mat denjem wajlden Hanger
worden bäs zem Mårjen,
ech wet dir e krēftich Frahstäck besoarjen.
Hm, duecht der Wūlf, lackt sich det Meal end sot :
Wa wallt tea dot mochen.
Dink når net tea wetst mech bedräje kennen.
Ech luaen mech hair änt Gras nedder.
Ech påssen åf dått tea denj Oacher net ewēch schlapst.
End ech wuerden bas des Mårjest.
Won tea mir niche Frastäck bronjst, dron frēssen ech denj Oacher esi wa esi.
Bleiw når sätzen än denjem Genäst,
end moch dått tea noch en Oachen derzea liachst oder zwē.
Esi vergeng des Nuecht. De Wåchtel bliw sätzen åf den Oachern
åwer zem det Bradijen ufēen
wor är de Loast vergongen, end fiur eseffelt Ǻfrejeng
kum totsächlich noch en Oachen.
Nohdēm sa det letzt Oachen uch gelōcht håt,
feng sa uch weder ze kreischen un:
Bäck de Räck, bäck de Räck.
Et word Lächt änzwäschen end em soch uch en hīsch Mårjerüd.
Der Gebeor kum ä senj Kuerefēld, end feng un sich de Sēnz ze klåppen.
Wo äs me Frähstäck feng der Wūlf un, der Mogen knurrt mer.
Påss når åff, sot de Wōchtel.
Säch der Mensch di sich entzt de Sēnz richt, dēm hot senj Fra geat ägesåckt.
En hoalf Brüt uch en däck Stäck Boflesch äs ä senjem Tueser.
Hia äs mat dem Bäffelwuegen kun.
De Bäffel hot hia än de Stoppeln froagelossen.
Fuer de Bäffeln breochst tea nichen Onjst ze hun, da deaen dir näst.
Der Wogen stiht lonjst dem Wiach äm Gruewen.
Der Tueser mat dem Agesåkten äs åf dem Wuegen angder dem Sätzbråt,
mät Klī zeagedackt. Schlech dech run,
nem der den Tueser end luf mät em än de Bäsch.
Do loss dir et geat schmåcken. Geaden Ǻppetit.
Bäck de Räck, bäck de Räck, krisch de Wōchtel nea weder
end wor befroat vun åller Gefohr.
Sa wåsst awer gūnz genah dått der Gebeor
senjen däcken Bernhardiner matbruecht hoat,
dī äm de Wuegen uch den Tueser mat dem Ägesåckten bewocht.
Nå nea wih denjem Pēlz, hangrijer Wūlf------
Des Geschicht hot drue Hēleften.
Da īerscht Hēleft hun ech salwest erliawt.
Da zwēt Hēleft hun ech ierest geliasen,
da drätt Hēleft hun ech derzea geschriwen.
Hīsche Groß. der Ijel
Wangderhīsch, Ijel!
Det räirt un de Sīl, häi kit Hīmetgefähl uch en deff Sihnsucht åf. Em besännt sich ångewullt vergångener Zegden uch der hīschen Lūndscheft aser ålden Hīmet.
„Der Tueser mat dem Agesåkten äs åf dem Wuegen angder dem Sätzbråt, mät Klī zeagedackt.“
Wiër wīß nōch, wåt en Tueser äs?
Esi wird as Sprōch um Liëwen gehålden. Respekt!
Det räirt un de Sīl, häi kit Hīmetgefähl uch en deff Sihnsucht åf. Em besännt sich ångewullt vergångener Zegden uch der hīschen Lūndscheft aser ålden Hīmet.
„Der Tueser mat dem Agesåkten äs åf dem Wuegen angder dem Sätzbråt, mät Klī zeagedackt.“
Wiër wīß nōch, wåt en Tueser äs?
Esi wird as Sprōch um Liëwen gehålden. Respekt!
Det klinzig Schwälfken
"Wåt måcht ihr dō?" frōcht det Schwälfken de geschēftig Ōmesen.
"Mir summeln Vïrrot fïr den Wäinter", wōr de Åntwort.
"Dåt äs klach", sōt det Schwälfken, "dåt wäll ech uch måchen."
Und feng glech ån, dīd Spännen uch Mäcken änt Näst ze drōn.
"Wåt såll dåt?" frōcht endlich de Motter.
"Dåt äs fīr den kålden Wäinter, läw Motter. Såmmel doch uch! Det hun ech vun den Ōmesen gelihrt"
"Låss nor de Ōmesen!" sōt de Mutter. "Mir Schwälfker sen vun der Natur begensticht.
Wun der Sommer verbäi as, zähn mir dervun."
(G.E.Lessing)
"Wåt måcht ihr dō?" frōcht det Schwälfken de geschēftig Ōmesen.
"Mir summeln Vïrrot fïr den Wäinter", wōr de Åntwort.
"Dåt äs klach", sōt det Schwälfken, "dåt wäll ech uch måchen."
Und feng glech ån, dīd Spännen uch Mäcken änt Näst ze drōn.
"Wåt såll dåt?" frōcht endlich de Motter.
"Dåt äs fīr den kålden Wäinter, läw Motter. Såmmel doch uch! Det hun ech vun den Ōmesen gelihrt"
"Låss nor de Ōmesen!" sōt de Mutter. "Mir Schwälfker sen vun der Natur begensticht.
Wun der Sommer verbäi as, zähn mir dervun."
(G.E.Lessing)
De Int
Am Spēthärwest måcht en Int sich af den Wiech än den wuermen Süden.
Awer et wōr sching kålt, är Flijel
fruren, uch sëi sterzt åf en Hijel.
Åf dem Hijel wōren Käi,
däi måchten sich de Mäi
mät em wuermen Käibesch
de Int ze rätten vum Erfräisen.
Der Vujel schimpft en klōt
äm wåt det Wadder huet versōt.
Doch mät wuermem Mäst versaut,
sen seng Flijel åfgetaut.
De Int ängden noch lamentiert,
dåt huet der Fuss uch schin gehirt.
Diër hälft dem Vujel ous der Schäiß,
bevïr hi en verspäist.
De Moral blëiwt ominös:
Net jeder, der beschëißt äs bös.
Net jeder, diër dir hälft, äs gat,
dräm så ängden åf der Hat.
Und stächst tå bäs zem Hals äm Mäst,
så stall, dåt em dich net affrässt.
Am Spēthärwest måcht en Int sich af den Wiech än den wuermen Süden.
Awer et wōr sching kålt, är Flijel
fruren, uch sëi sterzt åf en Hijel.
Åf dem Hijel wōren Käi,
däi måchten sich de Mäi
mät em wuermen Käibesch
de Int ze rätten vum Erfräisen.
Der Vujel schimpft en klōt
äm wåt det Wadder huet versōt.
Doch mät wuermem Mäst versaut,
sen seng Flijel åfgetaut.
De Int ängden noch lamentiert,
dåt huet der Fuss uch schin gehirt.
Diër hälft dem Vujel ous der Schäiß,
bevïr hi en verspäist.
De Moral blëiwt ominös:
Net jeder, der beschëißt äs bös.
Net jeder, diër dir hälft, äs gat,
dräm så ängden åf der Hat.
Und stächst tå bäs zem Hals äm Mäst,
så stall, dåt em dich net affrässt.
De Nuechtijel uch der Hīrt
De Nuecht äs stall,
når Unken gejen
uch Kradder kwaken iwerall.
Sanj mer doch e Līd,
sprächt der Hīrt kēn de Nachtigal
de Nuechtijel wīss Beschīd :
Hīrst tea net wa de Unken gejen,
won ech uch noch u wet fēen,
dåt Konzert gēf nichen Melodie
und tea häwst näst vun deser Simphonie.
Dråf sprächt der Hīrt :
Äm dåt de Kradder kwaken
uch de Unken gejen,
De Nuechtijel soll net schwejen.
Et stammt des Fabel zwor vun Aesop.
Worschenjlich huet Jean de la Fontain, oder en under Klasiker,
se änt franzüisesch iwernuen,dohar huet se
det Andrée Collignon änt Letzebuergesch gesåtzt,
und ech hu se dohar änt Såksesch iwersåtzt.
De Nuecht äs stall,
når Unken gejen
uch Kradder kwaken iwerall.
Sanj mer doch e Līd,
sprächt der Hīrt kēn de Nachtigal
de Nuechtijel wīss Beschīd :
Hīrst tea net wa de Unken gejen,
won ech uch noch u wet fēen,
dåt Konzert gēf nichen Melodie
und tea häwst näst vun deser Simphonie.
Dråf sprächt der Hīrt :
Äm dåt de Kradder kwaken
uch de Unken gejen,
De Nuechtijel soll net schwejen.
Et stammt des Fabel zwor vun Aesop.
Worschenjlich huet Jean de la Fontain, oder en under Klasiker,
se änt franzüisesch iwernuen,dohar huet se
det Andrée Collignon änt Letzebuergesch gesåtzt,
und ech hu se dohar änt Såksesch iwersåtzt.
Der Wulf lihrt sänjen
Vīr långer Zegt liëwt än em dichten, dankeln Bäsch en Wulf, diër vun dem Gedunken besīlt wōr, det Sänjen ze lihren. Åwer nemmend wul äm et bäibronjen, ous Oingst åfgefrēßen ze wärden.
Äm doch en Lihrmīster ze fändjen, entschleßt sich der Wulf schweren Härzens, den Bäsch ze verlåssen . Senj Wiëch fährt en un äm Wåher verbäi, un dessen Awer zwō Krueden sich quakend logt ängderhålden. Der Wulf frōcht säi, ōw säi en det Sänjen lihren känden. "Ta bäst jo en gunz agewehnlich Gesäll, åwer mir wallen et versäcken“, erklärt de ålder Krued. Säi blēst de Backen wäi zwīn grīß, gräin Ballons af, lett dun de Låft erous und et erklänjt logt uch gedihnt "Quaaak, quaaaak." Der Wulf versäckt et nōzemåchen. Doch, sivill hī sich uch bemäit, et wōr norr en deff Knurren ze hīren.
Der Wulf måcht sich wedder af de Wiëch ent segt åf em Zong en Ruew, däi sich än der Mättåchssånn wärmt. „Meng läw Fräindän, kust tå mich än der Gesangskonst anderrichten? frōcht der Wulf. "Salwstverständlich", sōt de Ruew und feng ous vōlem Håls ze krēzen un. Dem Wulf dēden de Īhren wih, doch hī wul net anhöflich sen und sōt zer Ruew: "Tå bemäist dich ämsonst, esi hīsch wä tå wärden ech näckest sänjen kennen."
Geschmīchelt, krēzt de Ruew noch mī, wåt den Wulf än de Flucht dräiwt.
Gånz erschöpft, säckt hī sich en schadich Plātzken zem Rēsten. Verdrīmt hīrt hī vun färrem en Hatzelchen zirpen. En Zeisken flecht mät em „tschett-tschett-tschett“ uch „serrr“ verbäi.
Åf īnmal stiht en klinzich Mous vīr em. "Gāden Dåch, Härr Wulf. Wåt verschåfft mir de Īhr Irres Besäcks? Säi messen wässen, dåt ech häi meng Wunnung hun uch Säi verspärren mir mät Ärren grīßen Pråtzen den Housägung."
Der Wulf untwert gunz bekritt: "Ach, läw Mous, ech hun vergiëwens versäckt, en Gesangslihrer ze fändjen, doräm bän ech esi trourig.“
"Dåt kun ech net glīwen! Åwer, ech wäll Ennen hälfen. Bläiwen Säi bäs et Nuecht wird, dun wällen mir mät dem Angderricht ufēen.“ „Wåt, Säi kennen sänjen? Drō wäll ech gären bläiwen“, sōt der Wulf en wul vīr Fraud scherr zesprängen.
Hīsch mēlich zecht de Owenddämmerung iwer de Felder uch der Mond stecht an vōler Pruecht iwwer dem Bäsch åf. "Na äset esi färr, verihrter Härr Wulf. Sähn Säi sich nå ganz genā desen hīschen Vōlmond un." Der Wulf folcht deser Afforderung, bläckt fasziniert änt Mondlächt und plötzlich verspīrt hī en iwermēßich grīß Bederfnes ze sänjen. Mät ennem Mal lūlt hī än den hechsten Tönen. Wedder uch wedder liëcht hī begīstert los, uch seng Gelūl durchbrächt de Nuechtrā .
Īrscht nō Stangden hīrt hī mät dem Gesang åf und segt de Mous mät dunkbōrem Bläck un, däi sich schniel zwē Huewerkerncher ous den Īhren zecht.
"Sihr geīhrter Härr Wulf, ech glīwen, Säi brochen nichemī Anderrichtsstangden.
Munchmal wässen mir net äm as Begōwung, däi än as schlommert. Em mess se norr wäcken".
(Detlef Thiele)
Vīr långer Zegt liëwt än em dichten, dankeln Bäsch en Wulf, diër vun dem Gedunken besīlt wōr, det Sänjen ze lihren. Åwer nemmend wul äm et bäibronjen, ous Oingst åfgefrēßen ze wärden.
Äm doch en Lihrmīster ze fändjen, entschleßt sich der Wulf schweren Härzens, den Bäsch ze verlåssen . Senj Wiëch fährt en un äm Wåher verbäi, un dessen Awer zwō Krueden sich quakend logt ängderhålden. Der Wulf frōcht säi, ōw säi en det Sänjen lihren känden. "Ta bäst jo en gunz agewehnlich Gesäll, åwer mir wallen et versäcken“, erklärt de ålder Krued. Säi blēst de Backen wäi zwīn grīß, gräin Ballons af, lett dun de Låft erous und et erklänjt logt uch gedihnt "Quaaak, quaaaak." Der Wulf versäckt et nōzemåchen. Doch, sivill hī sich uch bemäit, et wōr norr en deff Knurren ze hīren.
Der Wulf måcht sich wedder af de Wiëch ent segt åf em Zong en Ruew, däi sich än der Mättåchssånn wärmt. „Meng läw Fräindän, kust tå mich än der Gesangskonst anderrichten? frōcht der Wulf. "Salwstverständlich", sōt de Ruew und feng ous vōlem Håls ze krēzen un. Dem Wulf dēden de Īhren wih, doch hī wul net anhöflich sen und sōt zer Ruew: "Tå bemäist dich ämsonst, esi hīsch wä tå wärden ech näckest sänjen kennen."
Geschmīchelt, krēzt de Ruew noch mī, wåt den Wulf än de Flucht dräiwt.
Gånz erschöpft, säckt hī sich en schadich Plātzken zem Rēsten. Verdrīmt hīrt hī vun färrem en Hatzelchen zirpen. En Zeisken flecht mät em „tschett-tschett-tschett“ uch „serrr“ verbäi.
Åf īnmal stiht en klinzich Mous vīr em. "Gāden Dåch, Härr Wulf. Wåt verschåfft mir de Īhr Irres Besäcks? Säi messen wässen, dåt ech häi meng Wunnung hun uch Säi verspärren mir mät Ärren grīßen Pråtzen den Housägung."
Der Wulf untwert gunz bekritt: "Ach, läw Mous, ech hun vergiëwens versäckt, en Gesangslihrer ze fändjen, doräm bän ech esi trourig.“
"Dåt kun ech net glīwen! Åwer, ech wäll Ennen hälfen. Bläiwen Säi bäs et Nuecht wird, dun wällen mir mät dem Angderricht ufēen.“ „Wåt, Säi kennen sänjen? Drō wäll ech gären bläiwen“, sōt der Wulf en wul vīr Fraud scherr zesprängen.
Hīsch mēlich zecht de Owenddämmerung iwer de Felder uch der Mond stecht an vōler Pruecht iwwer dem Bäsch åf. "Na äset esi färr, verihrter Härr Wulf. Sähn Säi sich nå ganz genā desen hīschen Vōlmond un." Der Wulf folcht deser Afforderung, bläckt fasziniert änt Mondlächt und plötzlich verspīrt hī en iwermēßich grīß Bederfnes ze sänjen. Mät ennem Mal lūlt hī än den hechsten Tönen. Wedder uch wedder liëcht hī begīstert los, uch seng Gelūl durchbrächt de Nuechtrā .
Īrscht nō Stangden hīrt hī mät dem Gesang åf und segt de Mous mät dunkbōrem Bläck un, däi sich schniel zwē Huewerkerncher ous den Īhren zecht.
"Sihr geīhrter Härr Wulf, ech glīwen, Säi brochen nichemī Anderrichtsstangden.
Munchmal wässen mir net äm as Begōwung, däi än as schlommert. Em mess se norr wäcken".
(Detlef Thiele)
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
