Allerloa af saksesch uch detsch

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.

Martha
schrieb am 20.02.2009, 18:23 Uhr


Wä der Mächel fir seng Frä biët



„Dem Wilerwirden en gaden Dåch !
Ich wänsch’n der Härr Vuëter wer gat
gesangd.“
„Ich dånke, Mächel, und wänschen ä
gléchen.-
Wat fährt ich hiër za deser Stangd?“

„Na näst besangderet, Wilerwirden;
Ich hun nor en beschidä`Bitt.
Will der Härr Vuëter net`si gat seng“…
„Na, lot mich hiren, wat et git.“

„Ich will nor wässen, Wilerwirden,
Ä wélem Jor ich wer gebir`n.
Me Vuëter hat et afgeschriwen,
doch hun dåt Housbach ich verlir`n.

„Dåt kännt ech glech erfuëren, Mächel.
Ich wärden nosän.- Hä!- Dåt wor,
Wä hä stit, anno värentrëißich,
Et sen na ächtefåfzich Jor.“

„Wat? Ächtefåfzich schin? Dat dech der!
Dro bän ich schin gedannert ålt.
Schin un de siëszich. Na dro wird em
Mich uch af`t Limrech schläpe`båld.

Na, und meng Frä? Kån ich net wässen,
Wä long äs dä schin af der Wält?“-
„Ir Frä? - Lot sän!- Dä huët äm Fräjor
Det siësevirzichst glat erfällt.

Nor siësevirzich? Na, sie suël dich!
Dä äs dro noch gebläcktich jang.
Doch kangt ich dåt mer jo uch dinken,
Se huët noch en geschläffän Zang.

Wat huët sä net än trëißich Joren,
Dä mir än Härwest frängdert seng,
Gebert, gelärmt, geschimpft, gesangen,
Ta, läwer Gott äm Hemmel meng!

Na kån ich`t awer némi dulden,
Ich hu se hegt gejuëcht dervun.
Dåt wul ich dem Härr Vuëter mälden,
Äm dåt bän ech erafer kun.“

„Aha! Det alsi äs der Hoken,
Woräm ir af de Farrhof kåmt?
Ir huët ich weder – Mächel, Mächel! –
Mät irer Frä gezärrt, vergråmt.

Na kut ir sä verklo. Ich dinken
Jedoch, ir segd uch sälwest schūld.
Ir wärt nät äng`än treïßich Joren
Ke sä gewiëßt seng, wä er sūlt.

Dinkt nor! Huët er net uch aldister,
Wonn er de Paliflasch erwascht,
Wonn er e bätzken vill gedranken,
Är munchint iwer de Räck gewascht?“

„Na`t äs dich frälich munchmol virkun,
Doch hun ich `t net`ze oft gedon.
Aldist, dåt wird der Härr Vuëter wässen,
Aldist meß em de Frä jo schlon“

„Woräm net guër? Et äs vill biësser,
Wonn em mät senger Frä hisch riët.
Wonn em, ustatt se gat ze driëschen,
Aldister fir seng Frä uch biët.

Doch frälich, wi wird hegt mi biëden?
Wi dinkt hegt noch u Gott den Härren?!
Und dro derza noch fir en åndren!
E jeder huët sich sälwst nor gärn.“

„A nei, Härr Vuëter, ich hun ze biden,
Ech biëden ängden fir meng Frä,
Wonn ech det Vuëter åser biëden,
Dro äs sä ängden mät derbä.

Sä äs wärléch äng`ägeschluëssen
Ä mé Gebiët, si wor ech bän.
Bäm, Härr, erlis es vun dem Iwel`
Kit sä mer ängden än den Sänn.“

Vun
Ernst Thullner

„Ous der Rokestuw“,

Härmestadt 1906












Martha
schrieb am 24.02.2009, 20:33 Uhr (am 25.02.2009, 20:04 Uhr geändert).
En Schäßburjer Anekdot

Um Ousgång der Millgass än Schäßburj stånd fräer de Stadtmill, dä na schīn longhär der Spätzhack zem Opfer gefallen äs. Hegt stiht na dō un ärer Ställ det Föerwehrdepoo. Der letzt Pächter, en ålt Mån mät ennem Sprochfehler, diër såss no gedohner Arbert, äm Owendwerden, gärre dertous äm Froaen, zesummen mät senjem Jugendfrängd Karl, ennem Lihrer, die na schīn oußer Dänstes wōr. Monchmōl word är Angderholdeng ächt „pfilosopfesch.“Un ennem hīschen Dåch kåm na de Riëd zāfällich åf de Siëlenwåndereng. Der mueger Lihrer, die na grued āf der Wis vīr der Mill den Iesel, die dō Gras gefressen hat, nodinklich gemustert huet, miint drō:
„Wonn ech wedder gebieren werden sīl, drō wēd ech sihr gärren als Iesel āf de Wält kunn, demät ech et uch äsi hīsch hun kån wä deser Iesel vum Mellner, die wärlech angem gāt gefittert äs.
Der Pächter åwer blinzelt Karl vun der Segt un, end stottert drō biis:
„Då – då – dåt wi- wi – wid gor ne – ne – net gohn, well d – d – dä Natur we – we –
-wederhīlt sich net!”

Autor net bekånt.
der Ijel
schrieb am 25.02.2009, 12:44 Uhr (am 25.02.2009, 12:55 Uhr geändert).
Nor siësevirzich? Na, sie suël dich!
Dä äs dro noch gebläcktich jang.


gebläcktich huet ha åf jede Foll en ironeschen Karakther ?
im Sinne von verdammt jung

Wot Siëlenwåndereng beträfft Martha,klanjt net sihr evangelesch.
Wa locker gihst Tea am, mat philosofesch, mystisch religiösen Elementern. Kuck emol noh, wåt äs der Angderschïd zwäschen Seelenwanderung bzw. Reinkarnation uch Wiedergeburt?
Der mueger Lihrer wor sächer net evangelesch, åwer der Mellner wosst wot sich än der Natur wedehïlt uch wot net.
Martha
schrieb am 27.02.2009, 21:00 Uhr (am 27.02.2009, 21:07 Uhr geändert).
Woräm der Härr Kekesch net mi än de Kirch giht!

Än er Gemin, dertif vum Zäkesch
Wunt der Gebour, mät Nume Kekesch.
Di hat en Stämm, dä vum Geläter
Sälwst afwäkt noch de Kircheväter.
Det Sänge måcht em, wel`t em låt,
Glat än der Kirch, en sir griß Fråd.
Elin det Sängen måcht uch mäd,
Erbat et mer uch det Gemät.
Äm dåt meß em uch zeklich riesten,
Wonn emest prädicht, äs`t um biesten.
Dänn stand der Farr af`m Prädichstahl
Frängd Kekesch än den Schlof verfal.
Wonn dånn de Prädich wedder ous,
De Orjel ästämmt mät Gebrous,
Erwacht uch Kekesch någestärkt
Und stämmt än, dat et jeder märkt
Det „Unsern Ausgang segne Gott!“
Dno nåm hie sengen briden Hott
Und geng befridicht wedder himen,
Gesangd erwacht vu Schlof uch Drimen.
`Si hald hie`t na schin munch en Johr,
Der Nopper kåm em wangderbor,
Bäs hie det Noppen ist bezuelt.
Der Kanter Chrästel äs dru schuld.
Ist, wä der Kekesch wedder schleff,
Der Farr zer Boß de Sile reff,
Schlecht sich der Chrästel än de Ned
Måcht ous dem Kekesch se Gespet.
Hi sängt äm hemlich än det Ihr:
„Unsern Ausgang“ detlich vor.
Der Kekesch dinkt äm Drūm dertiff
De Prädich äs na schin veriff
Und uch de Orjel wedder klängt
Und de Gemin schin wedder sängt.
Äm dåt fällt hie mät voller Stämm
Mät „segne Gott“ – af imol än.
Und git na Brast, wä hie gewunnt.
Der Chrästel zecht – hie recht de Lunt. –
Der Farr hält än – sekt af`t Geläter
Erfert sen afist de Gemäter.
E jeder dinkt: Et brät! Et brät!
Na sät nor dat er oußen zäht!
Doch båld beraicht sich allent wedder
Et liecht sich melich det Gezedder.
Und iwerm Kekesch, di do berlt,
De gånz Kirch sich vir lache scherlt.
Der Kekesch, wä e za sich kirt,
di schumt sich bänoh än de Jerd.
Und stermt no oußen kurz entschluessen,
Hie äs, als häf em en beguessen.
Båld awer lacht em äm Gespet:
„Der Kekesch huet ze fräh gekreht!“

Vun
Otto Piringer

„Schärhibesker“ Härmestadt 1921



der Ijel
schrieb am 03.03.2009, 12:05 Uhr
Drei Zigeuner fand ich einmal
Nikolaus Lenau
Drei Zigeuner fand ich einmal
liegen an einer Weide
als mein Fuhrwerk mit müder Qual
schlich durch die sandige Heide

Hielt der eine für sich allein
in den Händen die Fiedel
spielt umglüht vom Abendschein
sich ein feuriges Liedel

Hielt der zweite die Pfeif im Mund
blickte nach seinem Rauche
als ob er vom Erdenrund
nichts zum Glück mehr brauche

Und der dritte behaglich schlief
und seine Harfe am Baum hing
über die Saiten ein Windhauch lief
über sein Herze ein Traum ging

An den Kleidern trugen die drei
Löcher und bunte Flicken
aber sie boten trotzig und frei
Spott den Erdengeschicken

Dreifach haben sie mir gezeigt
wenn uns das Leben umnachtet
wie man's verraucht, verschläft und vergeigt
und wie man´s dreimal verachtet

Nach den Zigeunern lange noch schau´n
mußt ich im Weiterfahren
nach den Gesichtern dunkelbraun
nach den schwarzlockigen Haaren

Martha
schrieb am 07.03.2009, 10:36 Uhr (am 07.03.2009, 18:56 Uhr geändert).
De dånkbor Mous

Vir longer, longer Zekt wōr un der Ställ, wo hekt de griß Stadt Dortmund låt, gena dō wōr en weegt ousgediënt uch wäld gewueßä Bäsch.
Na moßt iemol en Kufmån durch desen Bäsch durch gohn. Hie wor sihr uerm . Åf senjer Rïs hat hie uch noch Pech gehuet. Hie hat norr licht Geschäfter gemåcht. Trourich såß hie hä, åf ennem Stīn, mäd vum färrä Wiëch. Hie måcht sech Sorjen wejen senjer Nit än dä hie geroden wor. Un senj Läwen derhïm dinkt hie und mocht sich senj Gedånken. Sächer wedden se åf än worden uch åf det Geeld, dåt hie hïmen häw brengen sollen. Derfir häwen sä Brït kiefen kennen. Na hat hie sech gor net getrat, senjen ijenen Hanger, die än iwerkun hat, ze ställen. Wä hie et dro nemi oushålden kangd, dro zuch hie dennich ous senjem Jepp det lëtzt Stäckelchen dreech Brït erous uch leß et sich schmacken.
Na kåm en Mäisken verbä, sekt ze äm åf, äsi biddä, wä wonn et vu äm en Kremmelchen erwuërt häw.
Der Mån hat mät dem klenen Gedärchen Mätlid. Desen schwarzen Uġen, dä äsi rond uch kli woren wä Spennoldenknipcher, kån uch hie net wedderstohn. Hä doocht bä sech:
“Sächer giht et desem Winzleng än desem grißen uch wälden Bäsch noch vil lichter wä dir.“ Doräm hat hie en Stäckchen owbrochen und schmiß et äm dor. Hie sot:“ Loß et der schmacken, Groopelzchen!“
Drodän äs hie åfgestånden, well hie senjen Durscht bä der Quäll ställen wul. Angder ennem Stroch
såch hie wä det Wasser ous der Iërd gesprudelt kåm. Na awer lef det Mäiske sihr schnel änj do äm Kries eräm.
Et wor, wä wonn et äm äst ziejen wïel. Ous ennem Loch brocht et na en Guldstäck, dro noch en Zweetet uch noch ient. Jedet Guldstäck huet et äm vir de Fess gelocht. Der Mån wasst vir Verwangdereng net wåt hie dinken sul. Det kli Gedärchen awer wor än det Iërdloch gekrochen. Verschwangden wor et awer net dertän. Et såß dervir gånz ställ, und såch än un. Senj Ujelcher kangden afist riëden. „Kam, soden sä ze äm, kam und seck hä.“
Endlich na, deet der Mån et uch, end hat än der Iërd vergrowen, ennen Schatz gefangden.
Det vill Guld hat na åf ennen Schlåch den Mån rech gemocht. Bäs af den Hekt dånkt hie et jeeden Dåch dem klinzijen Mäisken.

Iwersatzt ous dem Detschen

Spennold=Knipich Näldchen

Martha
schrieb am 04.04.2009, 10:45 Uhr
Det Frähjohr

Der Wängter mocht sech dervun
Det hïsch Frähjohr feet na un.

De Natur äs schïn erwåcht,
De Sånn vum Hemmel låcht.

Em hiërt de Vijel sängen,
Är Lieder lokt erklängen.

Dä Blommen än voler Proocht,
Hu Farf änt Gärtchen broocht.

Narzissen strohlä giël hä stohn,
De Tulpen bunt Kliedcher drohn.

Schniegleckelcher lachen äs zå
Wä froan ås des Kleenen na!

Än bunten Blommenstrous,
Nin frih ech änt Hous.

Frähjohr äs dertous uch dertän
Uch ech bän mätten drän.
der Ijel
schrieb am 04.04.2009, 11:49 Uhr
Än bunten Blommenstrous,= En foarwijen
Nien ech änt Hous.

Frähjohr äs dertous uch dertän
Uch ech bän mätten drän.

Martha Tea ewehnst ha net wohar det Gedicht stammt?
Esi nit em un et äs åf denjem Mäst gewuessen?
Dron mess ech gratulieren

P.S. mat den Tulipanen woren mir jo uch lång noch net fartich, ech wul derzea noch ast loastijet schreiwen,
Tea worst mat dem Thema dervun
nea fehst te weder mat Tulpen un----

bunt = polichrom = Fremdwiert hoch 3
Mir verwenden äm lawsten såksesch Wiarter
wo mer se når fangden---Provinzialwörter oder Idiotismen.
Lëtzteret huet mat Idiotentum näst ze dean sangdern kit vun Idiom.
Bunt äs äm Såkseschen vielfoarwich, gespränkelt oder toarkich won vun em Lemmchen oder vun em Roindchen de Riad äs. E foarwich blomestreos wet ech sprëchen --
adee der Ijel
Martha
schrieb am 04.04.2009, 19:58 Uhr (am 04.04.2009, 20:35 Uhr geändert).
Ijel,
Ta terfst mer gratulieren. Dåt froat mech åwer!
Ïnt meecht ech gleech un deser Ställ fïr ålle Liëser klëren:
Won ech en Gedichtchen odder en Text net angderschreiwen, dro äs dåt vun mir; ellin åf menjem Mäst gewoßen - åf gat såchsesch gesoot.

Versproochen:
Ech son nemi: bunt, norr nooch:foarwich;(mer soden:farwich)
uch Tulipane huen mer net benatzt, nor Tulp
der Ijel
schrieb am 04.04.2009, 20:45 Uhr (am 04.04.2009, 20:52 Uhr geändert).
Won ech en Gedichtchen odder en Text net angderschreiwen, dro äs dåt vun mir; ellin åf menjem Mäst gewoßen -
Esi holden uch ech et Martha. Dot as richtich ech wul dech når e ket ereosfordern.
Når mat der Tulp as et uch esi ähnlich wa mat der Küch
se riaden såksesch end sohn : ech wor än der Küch
--såksesch hïsst die Küche hoalt= Kuchel.
Huet näst mat dem Hermestädder Kucheldeutsch ze deaen.
Oder soll em et glat derzea zialen ?

Martha
schrieb am 05.04.2009, 10:10 Uhr (am 06.04.2009, 09:35 Uhr geändert).
Frähjorslied

Frähjohr äs hä.
Wängter verbä.

Vijelcher sängen.
Liedcher erklängen.

Ålles äs erwacht,
De Sånn wedder lacht.

Ihr Blëmcher menj
Esi zort uch fenj

Ihr sed wangderbor
Hïsch, wä åll de Johr!

Narzissen, Tulipanen
Äm Gorten Veteranen,

Farwich ugeziejen
Sen mer troa gebliwen.

Iwerål sähn
Ech Schnïglëckelcher blähn.

Guldich Frähjohrskängd
Wäjen är Hift äm Wängd.

Är Glëckelcher Klong
Hihren ech long.

En Melodie erklängt,
Ä mer det Frähjohr sängt.


Martha
schrieb am 05.04.2009, 10:33 Uhr
Ijel,
Ech huen det zwët Gedichtchen geschriwen,well ech Dir demät uch en Iwwerrascheng mochen meecht.Sächer froast Ta Dech drif.Dått Ta mech ereosfordern wällst,hälft mer bestämmt vill. Ech hoffe, menj Såchsesch erännert net un det Kucheldetsch. Bä ås Härmestädder wor et nä de Küch, et wor änjden de Kuchel.Åwer de Tulp sol läwer zer Tulipane werden, uch net änt sälw Däppen geschmässen werden än der Küch. Defir äs sä vill ze hïsch. Sä äs jo de Kennengän der Frähjohrsblomen.
Martha
schrieb am 06.04.2009, 19:05 Uhr
Das Wunder des Frühlings

So blau der Himmel,
Die Wolken so weiß
Und die ziehen dahin –
Und die Bäume sie blühn
Inmitten von zartem
Frühlinsgrün –
So schließt sich der Kreis –

Des Jahres Kreis!
Und es ziehen wie die Wolken
Die Jahre dahin –
Doch jedes Mal seh ich`
Mit kindhaftem Sinn
Erstaunend das Wunder
Des Frühlings erblühn.

von
Eckhard Hügel
Geb: 1908 in Agneteln
Gest: 1977 in Schäßburg
der Ijel
schrieb am 09.04.2009, 13:47 Uhr (am 09.04.2009, 13:53 Uhr geändert).
Frealich Martha dot Fräjohrsgedicht äs gelangen ech ban positiv iwerrascht---- prima.
åwer wot tea ha de kängden erziellst äs e grius Quatsch

Vill farwich Åcher liachtt änt Näst
Det guldich Ïsterhäsken,


Za dem kun ech mich når erännern un e Gedicht vu fräher :
Duell mit Ostereiern.

Eine alte Henne, klug und weise
macht sich heimlich auf die Reise
in ihrem Herzen sie bewegt
wie dem Osterhasen
man das Handwerk legt.

Hat selbst in Ihrem Leben,
auf dies Ergebnis kam sie eben
über tausend Eier schon gelegt
und damit schon die Welt bewegt.

Wie ? die Konkurenz der falsche Hase
der führt die Menschheit an der Nase ?
Weil die Kinder an ihn glauben
gelang es ihm,
mein Urheberrecht zu rauben.

Lächerlicher Unfug ?
zum Himmel schreiender Betrug ?
Na warte nur alter Löffelgeier
gehst längst mir auf die Eier ?

Ins Schlachtfeld schleicht
das Kluge Huhn zum Garten
der Hase auch
lässt nicht lange auf sich warten.

Die Henne legt sofort ihr letztes Ei
und erhebt auch gleich das Kriegsgeschrei
überraschend dem erschrocknen Hasen
zum Duell den Start zu blasen.

Schnell hat sich der scheue Gast
aus der Verlegenheit gefasst.
Er dreht im Reigen gerade wie ein Hase
und zeigt der Henne mal den Spiegel,
mal die lange Nase.

Also komm du aufgeblasener Wanst
und zeig mal was du kannst.
Genug mit dem Theater, komm nun schon
doch zuerst, wo ist denn deine Konzession ?

Geschickt hat gleich der Hase sich gebückt
und so auf seinen Bauch gedrückt,
ein Haufen kleiner Kugeln ihm entweicht
im selben Augenblick davon sich schleicht.

Verzweifelt steht nun unser Huhn
und überlegt was kann es jetzt noch tun ?
Soll ich diese Eier jetzt hier hüten
oder soll ich sie gar brüten ?

Gesagt getan, das gehört vielleicht
zu dem Geheimrezept
das mir verschwieg der Löffelsepp.
Martha
schrieb am 18.04.2009, 15:15 Uhr
Blick über die Wälder

Blick über die Wälder:junges Grün,
Blau der Himmel, Wolken ziehn,
In taufrisch-sonngetränkter Luft
Ein Hauch von feinstem Lebensduft –
Alles ist wachsendes, treibendes Leben –
Was kann es auf Erden Schöneres geben?!

Eckhard Hügel
1908-1977

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.