MarthaHärweststämmung
Niëwel heet iwwer`m Reech,
allent äs seede verhangen.
Der Sommer äs na eweech.
Härwest huet ugefangen.
Der groo Vierhong hellt sich af,
de Biem all driemän hä stohn,
är Konturen sen nooch draf.
Der Härwest huet det Son.
Der Bäsch schloofrich stiht,
der Niëwel däckt än feng za.
Net e Vijel em sängen hirt
et äs iwwerål gäldän Rah.
Der Wängd blest lies uch fräsch.
wä äs de Morjenlaft feng kähl.!
Äm Niëweldunst zem Bäsch,
de Sann bååld durchkunn wäll.
Niëwel uch Sann si long rängt
Bäs der bloo Hemmel erwacht.
Wonn der Niëwel dro verschwängt
de Sann fir as wedder lacht.
Allerloa af saksesch uch detsch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Erännerungen…
1944
Wat wor dåt fir en Johr?
Der 13. Januar 1945.
Wat wor dåt fir en Dåch?
Der Hitler hatt den Kräch verliren;
de Russen marschierten änt Lånd.
De Blooch dro schnel kapituliren.
Na richen se den Russen de Hand.
Der Stalin hatt eïsern feestgeloocht
as Lekt no Russland ze deportieren.
Wat der Kräch allent kaput gemåcht
Suelen de Sachsen na reparieren.
Et wor e hart Schäckselsschlåch!
As Erännerung fählt sich kålt un.
Vergessen kan em net esi en Dåch
Mir allen dinken hekt nooch drun d
Um 13. Januar, dro wor et passiert!
As Lekt moßten är Heïser verlossen.
Färr eweech worden se transportiert
Ous der Wärm, änt Kålt no droussen.
Alle, äm Åålder vun 17 bäs 45 Johren,
et word iwwerhieft nästmi nogefroocht,
wonn se af der List verziechnet woren
huet em se zem Bahnhof broocht.
Em riss den Mättern de Kängd eweech;
em hirt et iwwerål kreïschen uch kloon.
Är schroaän trennten de Olden sech
vun ären Läwen; dä moßten gohn.
Se moßten stejen af schräcklich Wagon,
net wä Mänschen fahr em se dervun,
Hanger uch Kälden begliten se dron
uch de Frooch: ow se hiemen kun?
Dåch uch Noocht unt Essen em doocht,
dänn der Hanger gåw niche Rah.
Dro wor uch Krånkhiet dä int ploocht,
det Hiemwieh kåm uch derza.
Em dinkt un derhiem, un seng Hous
Zeräck meecht em ze sengen Läwen,
Em dinkt: äs um Oingd allent ous?
Mess ech hä na stärwen?
Schnel wor e gåånz Johr vergangen,
Chrästowend wor na schin hä.
De Härzen schlaģe wä befangen,
monch Erännerung zecht lies verbä.
Kerzker brähn af em klenne Buum
Är worm Lächt sich än der Stuf verbrit.
Fir Motter uch Kängd äs et derr Druum,
datt der Vueter wedder hiemen kit.
Ställ, ohne e Wiërt se sich ämarmen
Der Vueter äs färr uch dennich si noh…
Härr, haw doch mät äm Erbarmen!
Loss än ze as kun, wo bleiwt hie, wo?
De Motter är Meedchen dräckt unt Härz
de Zehren rännen är iwert Gesicht.
Det Kängd spirt ären defen Schmerz
Wäll tristen de Motter mät em Gedicht.
Dro sprächt et:“ Vueter kam zeräck,
ohne dech kenne mir net liëwen.
Ta fehlst as, ta bäst as Gläck,
Fir dech mer jeden Dåch biëden.“
Wä e Kerzken afiest wor ousgegangen
Uch de åndern wooren na sihr klien
Huet de Motter ze schroan ugefangen,
näst Danklet, norr Lächt suel se ämgien.
Na wor e Wangder afiest geschähn
mät hellem Lächt erstrohlt der Buum
Wä hiesch fänklä wor allent ze sähn
än der Dankelhiet. Wor dåt e Druum?
Se sähn, wä är Wänschbeld neher kit
Se fählen seng Neet, uch sä sen frih,
se spiren, wä det Härz leichter wid
Se spiren är Trouer afiest netmih.
Den Buum lett em nooch wekter stohn
Der Vueter sil än sähn, wunn hie kit.
dess lång Zekt, dä na moßt vergohn,
de Hoffnung änen dooch net nit.
Irscht iwert Johr, dro kåm e Bräf.
Än dem Bräf stand na geschriwen
datt hie en schwer Krankhiet häw
uch bäm Hiemwiëch wär verbliwen.
Färr eweech vun sengem derhiem
hun Fremden än änt Gräw geloocht
De Familie wor färr, uch hie ellien
Se huet äng vill un än gedoocht.
1944
Wat wor dåt fir en Johr?
Der 13. Januar 1945.
Wat wor dåt fir en Dåch?
Der Hitler hatt den Kräch verliren;
de Russen marschierten änt Lånd.
De Blooch dro schnel kapituliren.
Na richen se den Russen de Hand.
Der Stalin hatt eïsern feestgeloocht
as Lekt no Russland ze deportieren.
Wat der Kräch allent kaput gemåcht
Suelen de Sachsen na reparieren.
Et wor e hart Schäckselsschlåch!
As Erännerung fählt sich kålt un.
Vergessen kan em net esi en Dåch
Mir allen dinken hekt nooch drun d
Um 13. Januar, dro wor et passiert!
As Lekt moßten är Heïser verlossen.
Färr eweech worden se transportiert
Ous der Wärm, änt Kålt no droussen.
Alle, äm Åålder vun 17 bäs 45 Johren,
et word iwwerhieft nästmi nogefroocht,
wonn se af der List verziechnet woren
huet em se zem Bahnhof broocht.
Em riss den Mättern de Kängd eweech;
em hirt et iwwerål kreïschen uch kloon.
Är schroaän trennten de Olden sech
vun ären Läwen; dä moßten gohn.
Se moßten stejen af schräcklich Wagon,
net wä Mänschen fahr em se dervun,
Hanger uch Kälden begliten se dron
uch de Frooch: ow se hiemen kun?
Dåch uch Noocht unt Essen em doocht,
dänn der Hanger gåw niche Rah.
Dro wor uch Krånkhiet dä int ploocht,
det Hiemwieh kåm uch derza.
Em dinkt un derhiem, un seng Hous
Zeräck meecht em ze sengen Läwen,
Em dinkt: äs um Oingd allent ous?
Mess ech hä na stärwen?
Schnel wor e gåånz Johr vergangen,
Chrästowend wor na schin hä.
De Härzen schlaģe wä befangen,
monch Erännerung zecht lies verbä.
Kerzker brähn af em klenne Buum
Är worm Lächt sich än der Stuf verbrit.
Fir Motter uch Kängd äs et derr Druum,
datt der Vueter wedder hiemen kit.
Ställ, ohne e Wiërt se sich ämarmen
Der Vueter äs färr uch dennich si noh…
Härr, haw doch mät äm Erbarmen!
Loss än ze as kun, wo bleiwt hie, wo?
De Motter är Meedchen dräckt unt Härz
de Zehren rännen är iwert Gesicht.
Det Kängd spirt ären defen Schmerz
Wäll tristen de Motter mät em Gedicht.
Dro sprächt et:“ Vueter kam zeräck,
ohne dech kenne mir net liëwen.
Ta fehlst as, ta bäst as Gläck,
Fir dech mer jeden Dåch biëden.“
Wä e Kerzken afiest wor ousgegangen
Uch de åndern wooren na sihr klien
Huet de Motter ze schroan ugefangen,
näst Danklet, norr Lächt suel se ämgien.
Na wor e Wangder afiest geschähn
mät hellem Lächt erstrohlt der Buum
Wä hiesch fänklä wor allent ze sähn
än der Dankelhiet. Wor dåt e Druum?
Se sähn, wä är Wänschbeld neher kit
Se fählen seng Neet, uch sä sen frih,
se spiren, wä det Härz leichter wid
Se spiren är Trouer afiest netmih.
Den Buum lett em nooch wekter stohn
Der Vueter sil än sähn, wunn hie kit.
dess lång Zekt, dä na moßt vergohn,
de Hoffnung änen dooch net nit.
Irscht iwert Johr, dro kåm e Bräf.
Än dem Bräf stand na geschriwen
datt hie en schwer Krankhiet häw
uch bäm Hiemwiëch wär verbliwen.
Färr eweech vun sengem derhiem
hun Fremden än änt Gräw geloocht
De Familie wor färr, uch hie ellien
Se huet äng vill un än gedoocht.
Der åålt Grißvueter uch der Änkel
Et wor emol e stienåålt Mån, deem woren de Uuģen dräw worden, de Ihren duuw uch de Knä äng mih zeddrich. Wonn hie na bä Däsch såß uch den Lefel kom hålden kangt, verschatt hie e ked Supp af det Däschdach, uch et rann äm miestens äster ous dem Mell. Seng San uch diëm seng Frä äkelten sich jedmol, doräm mosst sich der åålt Grißvueter schlesslich hängderm Iwen änt Äk sätzen. Dermät wor nooch net genach, se gåwen äm seng Eßen norr än er klenne iërdäne Schuel, dervun hie awwer netmol satt werde kangt. Trourich såch hie zem Däsch iwern, wo alle zesummen åßen uch seng Uuģe worden äm ficht.
Iemol kangde seng zeddrich Hängd det Schässelchen net feest hålden, et feal af den Iëren uch wor glech zerbroochen. De jang Frä schimpft na heßich mät äm. Hie awwer sot näst uch stihnt norr trourich.
Nodiëm dåt passiert wor, kuuft se fir än e Schässelchen ous Huulz fir gåånz wennich Kretzer, uch ous diëm mosst hie nana eßen.
Wä sä na emol esi hä sätzen, summelt der Änkel; der Stiebes wor vär Johr åålt, vill klienzich Bräddschker vun der Iërd af.
„Wat måchst te hä, me Gang“ freecht der Vueter.
„Ech måche en klennen Trooch ous Huulz, åntwert det Kängd“ ous deem solle Vueter uch Motter eßen, wonn ech griß bän“
Dro sähn sich Mån uch Frä e Zekt long sproochlies un. Na fehn se afiest allebied ze schrån un. Se schummten sich sihr.
Dersengt bidde se den åålden Grißvueter uch ängden ze Däsch. Hie terf na wedder mät änen zesummen um Däsch eßen, uch wonn hie droden ald e bätzke verschatt, sode se näst mih.
Aus Grimms Märchen
Et wor emol e stienåålt Mån, deem woren de Uuģen dräw worden, de Ihren duuw uch de Knä äng mih zeddrich. Wonn hie na bä Däsch såß uch den Lefel kom hålden kangt, verschatt hie e ked Supp af det Däschdach, uch et rann äm miestens äster ous dem Mell. Seng San uch diëm seng Frä äkelten sich jedmol, doräm mosst sich der åålt Grißvueter schlesslich hängderm Iwen änt Äk sätzen. Dermät wor nooch net genach, se gåwen äm seng Eßen norr än er klenne iërdäne Schuel, dervun hie awwer netmol satt werde kangt. Trourich såch hie zem Däsch iwern, wo alle zesummen åßen uch seng Uuģe worden äm ficht.
Iemol kangde seng zeddrich Hängd det Schässelchen net feest hålden, et feal af den Iëren uch wor glech zerbroochen. De jang Frä schimpft na heßich mät äm. Hie awwer sot näst uch stihnt norr trourich.
Nodiëm dåt passiert wor, kuuft se fir än e Schässelchen ous Huulz fir gåånz wennich Kretzer, uch ous diëm mosst hie nana eßen.
Wä sä na emol esi hä sätzen, summelt der Änkel; der Stiebes wor vär Johr åålt, vill klienzich Bräddschker vun der Iërd af.
„Wat måchst te hä, me Gang“ freecht der Vueter.
„Ech måche en klennen Trooch ous Huulz, åntwert det Kängd“ ous deem solle Vueter uch Motter eßen, wonn ech griß bän“
Dro sähn sich Mån uch Frä e Zekt long sproochlies un. Na fehn se afiest allebied ze schrån un. Se schummten sich sihr.
Dersengt bidde se den åålden Grißvueter uch ängden ze Däsch. Hie terf na wedder mät änen zesummen um Däsch eßen, uch wonn hie droden ald e bätzke verschatt, sode se näst mih.
Aus Grimms Märchen
Advent äs hä
Äm Dånnebäsch äs et sihr ställ,
hie schleeft ä hemmlischer Rah.
De Schnieflooken fänkeln hell
uch däken de Biem worm za.
Wä e Stern glänzt hä jed Buum
Advent äs iwwerål ze spiren.
Der Bäsch hält den Odem un
Äm dess Rah net ze stiren.
E jang Dånnchen, feng zagedäkt
huet en hieschen Druum:
äm giële Lächt, dåt et gewäkt,
weer et gärn "Chrästbuum."
Et strohlt jed Wängterklied
esi hiesch än deser Noocht!
Lies hirt em klängen det Lied
dåt der Advent huet broocht.
Äm Dånnebäsch äs et sihr ställ,
hie schleeft ä hemmlischer Rah.
De Schnieflooken fänkeln hell
uch däken de Biem worm za.
Wä e Stern glänzt hä jed Buum
Advent äs iwwerål ze spiren.
Der Bäsch hält den Odem un
Äm dess Rah net ze stiren.
E jang Dånnchen, feng zagedäkt
huet en hieschen Druum:
äm giële Lächt, dåt et gewäkt,
weer et gärn "Chrästbuum."
Et strohlt jed Wängterklied
esi hiesch än deser Noocht!
Lies hirt em klängen det Lied
dåt der Advent huet broocht.
Der allerirscht Chrästbuum
Märchen vun Herman Löns
Der Nikolaus geng durch den Bäsch. Et wor, wä äng, äm Dezember.
Dettmol såch hie awwer net esi gläcklich ous wä fräher. Hie wor sigor ä bätzke verärjert, wel em seng Afgoof nemi grißen Spaß mache wuel.. Uch seng weïß Spitz, die sonst ängden lastich billt uch un em hie sprängt, hatt dåt gemerkt. Hie schlich hängder sengem Härrn mät ägeziejänem Schwånz.
Alle Johr wor et äng wedder det sälw. Äm Dezember, såch em än durch den däcken Schnie stieweln, en grißen Sack voll Spillsachen, Äpel, Nutschen uch allerlå sess Backeråen fir de Kängd af sengem gekrämte Räcken dron. Na hatt hie awwer iefach nemi de Kraft uch den Schwung derza.
Zwor hadden de Kängd sich äng gefråt, awwer äm wor dåt net genach. Sä quiksten, se jubelten, uch se sången nemi esi wä fräher. Wä stark häw hie sich dåt gewänscht!
Wat wor norr mät äm åndersch? Wor hie villecht ze åålt ?
Det gåånz Menet schin hatt hie sich Gedånken driwer gemåcht. Wat kängt hie åndersch måchen? Wä kängt hie Fråd, net norr än de Wält der Kängd, sondern uch än dä der Grißen brängen?
Hie wuel sich na mät dem Chrästkängd treefen, uch mät äm alles bespreechen.
Norr af iest såch hie äst sälwrich glitzern. Et wor det Chrästkängd, hiesch ugedon än em Klied ous weïßem Peelz. Et lacht en frängdlich un.
Hangrich Rehcher, Hirsch uch Huesen fråßen vun em Håhuufen uch vum Gezwech wat hä eräm geliëjen wor. De Wäldschweng schmatzten hastich un Reppen, Kastanien uch Iecheln; mät sihr grißem Appetit .
Drode sot et ken än: „ Woräm bäst ta esi trourich Åålderchen? Wat bedräckt dech? Kån ech der hälfen?“
„Cha,“ sot der Nikolaus, ta huest et erkånt. Ech hun nemi vill Spaß un der Sach. Dåt mät den Lebkuchen, den Äpeln uch den Nutschen, dåt äs näst mih. Et richt nemi ous. Wonn alles gegeßen äs, dro äs det Fest verbä.
Ech mess äst fängden, dåt sich net norr aft Eßen uch Spillen beschrinkt; äst, dåt alle guer sihr gläcklich måcht. Et brocht äst Nået, äst iwwer dåt sich Jang uch Åålt anjem från, dåt är Härz uch wärlich gåånz erfällt.
Det Chrästkängdchen nickt uch måcht e nodinklich Gesicht. Drode sot et:
„Meng Läwer, ta huest jo riëcht. Ech hun uch schin drun gedoocht. Awwer leicht
wid et net se.“
„Ech wieß“ åntwert der Nikolaus. Ech meecht, datt et net norr e Fest wä alle åndern wid, wo äm ässt uch dränkt uch nohiër sich gemätlich oussträkt äm ze faulenzen.
Det Chrästkängdchen uch der Nikolaus gengen na zesummen durch den weïßen
Bäsch. Allebied woren se nodinklich uch ernst. Äm Bäsch wor et sihr ställ. Net e ienzich Ästchen hatt sich gerährt. Norr wonn der Uhu sich af en Åst såß, dro rampelt e wennich Schnie lies eruewer. Na woren se, den Spitz ängden nooch niëwen sich, af er Lichtung ukunn. Hä stånden awwer nooch verienzelt griß uch klien Dånnen, wangderhiesch unzesähn.
Der Mon schien hell uch kloor, alle Sterncher fänkelten gäldän vum Hemmel eruew.
Wä Sälwer såch der Schnie ous uch de Dånnen stånden draf, schwarz uch weïß. Et wor en iemolich Wängterpruëcht.
Besangders hiesch wor e Dånnchen, dåt iensem stånd. Et wor grued gewueßen, hatt af jedem Zwech e Schniestreïfen, un den Zwechspätzen klie Eïszapfen. Et glänzt uch fänkelt wangderhiesch äm Monscheng.
„ Cha, dett äs um allerheschten!“ soden allebied zeglech.
Det Chrästkängd hatt en Idee. Et verlångt dem Nikolaus ous sengem Sack Äpel uch Nutschen. Hie kangt net verstohn, wat det Chrästkäng äm Sänn hatt. Dro gewännt hie seng Meesser, dåt et äm verlångt hatt, ous senger Månkeltasch, wäzt et un em Bachestamm uch gitt et dem Chrästkängdchen. Na moßt der Nikolaus Bängdfaden zerecht schnegden, uch se u klie Steckelcher ubängden. Et word jed Steckelchen än den Appel änne gestoochen, uch af den Buum ugehången. Se hengen det Biemchen voll mät ritbackijen Äpel. Det Biemchen wor na nooch vill hescher. Awwer äng net färtich afgepitzt. Et suel nooch hescher werden!
Na kåmen de Nutschen un de Rend. Jed Nutsch bekåm en Hiëlzken. Et word ännegestoochen, e Faden drun gemåcht. Dro reïwt det Chrästkängd sä feng mät der iwwerschten Set vun sengem Flijel. De Nutsch word guëldich. De neechst reïwt et mät der angdern Set vum Flijel. Dä Nutsch word sälwrich. Na hengen se allebied, de gäldänen uch de sälwrich Nutschker zwäschen de Äpel. Se woren erfråt uch begiestert iwwer den farwijen Zuuwer.
Awwer de Lächter, dä fehlten nooch. Lächter hadden se nichen. Zem Gläck hatt der Nikolaus e Wueßstock, deen passten se den Ästchen der Dånn un, vun angden bäs affen. Dro nåhm der Nikolaus zwe Stiencher, uch reïwt se esi lång, bäs Fanken sprätzten; dä fealen af den Zunder ä senger Doos, gefällt mät Buumschwämmen ous dem Bäsch. Wä dä na Feïer gefången hadden, zängt hie demät e Schwiëfelspänchen un, uch mät deem, der Rå no, alle Lächtcher.
Et fråt sich der Nikolaus. Et fråt sich det Chrästkängd. Et fråt sich der Spitz.
Der Nikolaus wor nemmi brommich, det Chrästkängd patscht än de Hängdcher uch der Spitz bellt uch sprängt äm den Buum eräm.
Det Biemchen strohlt bäs färr, esi long, bäs det Chrästkängd mät sengen guëld-sälwrich Flijeln Wängd gemåcht hatt, ändeem et esi schnel et norr kangt demät geschlon hatt.
Alle Lächter woren glech ousgången.
Dro siëcht der Nikolaus et virsichtich uew, uch se dron det farwich Biemchen den Berch erouwer, bäs se za em gåånz klienzijen Heïsken um Rånd der Gemien kunn. Lies ställt det Chrästkängd en än der Stuf af dem Däsch af. Der Nikolaus huet dro nooch vill hiesch Sachen: Spillzech,, Zakercher, Keksker, Äpel, Nutschker, angder den Buum gedon. Nodiëm se se än der dankeln Noocht allebied gåånz lies verschwangden.
Wä der Mån des Mårjens als irschter än de Stuf kitt, wor hie sihr verwangdert, wä hie den farwijen Buum af dem Däsch stohn sekt. Hie waßt gor net, wat hie dinken siel. Norr af iest såch hie, datt de Dirr, dä det Chrästkängd mät sengen Flijeln gestrieft hatt, gäldän uch sälwrich glänzt. Dro waßt hie Beschied.
Hie zängt de Lächtcher un, dro wäckt hie seng Frää uch de Kängder af.
Dåt wor dich e griß Fråd än deem Heïsken, wä nooch näkest ze Chrästdåch.
Alle Kängdcher hadden norr Uuģen fir den Lächterbuum. De ånder feng Sachen schinen änen net esi wichtich ze sen. Se gåwen sich de Hängd, dånzten äm den Buum uch sången alle Chrästlieder dä se gekangt hadden. Sigor det Klennst, dåt de Motter äm Arm wäjjt, feng un ze quicksen esi gat et norr geng.
Wä et dro Dåch worden wor, kåmen Frängd uch Bekånten verbä uch bewangderten det Chrästbiemchen mät esi vill Lächter. Se fråden sich guer esi stark, datt se uch än de Bäsch gengen, äm fir är Kängd e Biemchen ze hilen. Uch de ånder Lekt, dä dåt gesähn hadden,, jeder hilt sich e Biemchen uch pitzt et hiesch af. Der ien esi, der
ånder åndersch wä, awwer Äpel uch Nutschker fehlten nieräst.
Wä et dro Owend worden wor, brän än jedem Hous, äm gåånzen Dorf de Kiërzker af jedem Buum.
Iwwerål hirt em Chrästlieder uch det frådich Lachen der Kängd.
Dersängt äs der Chrästbuum iwwer gåånz Detschlånd gewåndert uch vun hä iwwer de gåånz Wält.
Wel awwer der irscht Chrästbuum des Mårjest gebrät hatt, äm dåt kitt det Chrästkängdchen alldieräst af deser Wält glech än der Fräh, uch beschinkt dro de Kängd.
Ze as kitt et ängden des Owest. Wonn seng Kiërzker brän, dro lichten de Stern um Hemmel besangders hell. Der Mon zängt schnel seng Sälwerlächt fir as allen un.
Uch dett hemmlesch Lächt brät na, wä e Kiërzken än den Härzen der Mängschen wekter.
Märchen vun Herman Löns
Der Nikolaus geng durch den Bäsch. Et wor, wä äng, äm Dezember.
Dettmol såch hie awwer net esi gläcklich ous wä fräher. Hie wor sigor ä bätzke verärjert, wel em seng Afgoof nemi grißen Spaß mache wuel.. Uch seng weïß Spitz, die sonst ängden lastich billt uch un em hie sprängt, hatt dåt gemerkt. Hie schlich hängder sengem Härrn mät ägeziejänem Schwånz.
Alle Johr wor et äng wedder det sälw. Äm Dezember, såch em än durch den däcken Schnie stieweln, en grißen Sack voll Spillsachen, Äpel, Nutschen uch allerlå sess Backeråen fir de Kängd af sengem gekrämte Räcken dron. Na hatt hie awwer iefach nemi de Kraft uch den Schwung derza.
Zwor hadden de Kängd sich äng gefråt, awwer äm wor dåt net genach. Sä quiksten, se jubelten, uch se sången nemi esi wä fräher. Wä stark häw hie sich dåt gewänscht!
Wat wor norr mät äm åndersch? Wor hie villecht ze åålt ?
Det gåånz Menet schin hatt hie sich Gedånken driwer gemåcht. Wat kängt hie åndersch måchen? Wä kängt hie Fråd, net norr än de Wält der Kängd, sondern uch än dä der Grißen brängen?
Hie wuel sich na mät dem Chrästkängd treefen, uch mät äm alles bespreechen.
Norr af iest såch hie äst sälwrich glitzern. Et wor det Chrästkängd, hiesch ugedon än em Klied ous weïßem Peelz. Et lacht en frängdlich un.
Hangrich Rehcher, Hirsch uch Huesen fråßen vun em Håhuufen uch vum Gezwech wat hä eräm geliëjen wor. De Wäldschweng schmatzten hastich un Reppen, Kastanien uch Iecheln; mät sihr grißem Appetit .
Drode sot et ken än: „ Woräm bäst ta esi trourich Åålderchen? Wat bedräckt dech? Kån ech der hälfen?“
„Cha,“ sot der Nikolaus, ta huest et erkånt. Ech hun nemi vill Spaß un der Sach. Dåt mät den Lebkuchen, den Äpeln uch den Nutschen, dåt äs näst mih. Et richt nemi ous. Wonn alles gegeßen äs, dro äs det Fest verbä.
Ech mess äst fängden, dåt sich net norr aft Eßen uch Spillen beschrinkt; äst, dåt alle guer sihr gläcklich måcht. Et brocht äst Nået, äst iwwer dåt sich Jang uch Åålt anjem från, dåt är Härz uch wärlich gåånz erfällt.
Det Chrästkängdchen nickt uch måcht e nodinklich Gesicht. Drode sot et:
„Meng Läwer, ta huest jo riëcht. Ech hun uch schin drun gedoocht. Awwer leicht
wid et net se.“
„Ech wieß“ åntwert der Nikolaus. Ech meecht, datt et net norr e Fest wä alle åndern wid, wo äm ässt uch dränkt uch nohiër sich gemätlich oussträkt äm ze faulenzen.
Det Chrästkängdchen uch der Nikolaus gengen na zesummen durch den weïßen
Bäsch. Allebied woren se nodinklich uch ernst. Äm Bäsch wor et sihr ställ. Net e ienzich Ästchen hatt sich gerährt. Norr wonn der Uhu sich af en Åst såß, dro rampelt e wennich Schnie lies eruewer. Na woren se, den Spitz ängden nooch niëwen sich, af er Lichtung ukunn. Hä stånden awwer nooch verienzelt griß uch klien Dånnen, wangderhiesch unzesähn.
Der Mon schien hell uch kloor, alle Sterncher fänkelten gäldän vum Hemmel eruew.
Wä Sälwer såch der Schnie ous uch de Dånnen stånden draf, schwarz uch weïß. Et wor en iemolich Wängterpruëcht.
Besangders hiesch wor e Dånnchen, dåt iensem stånd. Et wor grued gewueßen, hatt af jedem Zwech e Schniestreïfen, un den Zwechspätzen klie Eïszapfen. Et glänzt uch fänkelt wangderhiesch äm Monscheng.
„ Cha, dett äs um allerheschten!“ soden allebied zeglech.
Det Chrästkängd hatt en Idee. Et verlångt dem Nikolaus ous sengem Sack Äpel uch Nutschen. Hie kangt net verstohn, wat det Chrästkäng äm Sänn hatt. Dro gewännt hie seng Meesser, dåt et äm verlångt hatt, ous senger Månkeltasch, wäzt et un em Bachestamm uch gitt et dem Chrästkängdchen. Na moßt der Nikolaus Bängdfaden zerecht schnegden, uch se u klie Steckelcher ubängden. Et word jed Steckelchen än den Appel änne gestoochen, uch af den Buum ugehången. Se hengen det Biemchen voll mät ritbackijen Äpel. Det Biemchen wor na nooch vill hescher. Awwer äng net färtich afgepitzt. Et suel nooch hescher werden!
Na kåmen de Nutschen un de Rend. Jed Nutsch bekåm en Hiëlzken. Et word ännegestoochen, e Faden drun gemåcht. Dro reïwt det Chrästkängd sä feng mät der iwwerschten Set vun sengem Flijel. De Nutsch word guëldich. De neechst reïwt et mät der angdern Set vum Flijel. Dä Nutsch word sälwrich. Na hengen se allebied, de gäldänen uch de sälwrich Nutschker zwäschen de Äpel. Se woren erfråt uch begiestert iwwer den farwijen Zuuwer.
Awwer de Lächter, dä fehlten nooch. Lächter hadden se nichen. Zem Gläck hatt der Nikolaus e Wueßstock, deen passten se den Ästchen der Dånn un, vun angden bäs affen. Dro nåhm der Nikolaus zwe Stiencher, uch reïwt se esi lång, bäs Fanken sprätzten; dä fealen af den Zunder ä senger Doos, gefällt mät Buumschwämmen ous dem Bäsch. Wä dä na Feïer gefången hadden, zängt hie demät e Schwiëfelspänchen un, uch mät deem, der Rå no, alle Lächtcher.
Et fråt sich der Nikolaus. Et fråt sich det Chrästkängd. Et fråt sich der Spitz.
Der Nikolaus wor nemmi brommich, det Chrästkängd patscht än de Hängdcher uch der Spitz bellt uch sprängt äm den Buum eräm.
Det Biemchen strohlt bäs färr, esi long, bäs det Chrästkängd mät sengen guëld-sälwrich Flijeln Wängd gemåcht hatt, ändeem et esi schnel et norr kangt demät geschlon hatt.
Alle Lächter woren glech ousgången.
Dro siëcht der Nikolaus et virsichtich uew, uch se dron det farwich Biemchen den Berch erouwer, bäs se za em gåånz klienzijen Heïsken um Rånd der Gemien kunn. Lies ställt det Chrästkängd en än der Stuf af dem Däsch af. Der Nikolaus huet dro nooch vill hiesch Sachen: Spillzech,, Zakercher, Keksker, Äpel, Nutschker, angder den Buum gedon. Nodiëm se se än der dankeln Noocht allebied gåånz lies verschwangden.
Wä der Mån des Mårjens als irschter än de Stuf kitt, wor hie sihr verwangdert, wä hie den farwijen Buum af dem Däsch stohn sekt. Hie waßt gor net, wat hie dinken siel. Norr af iest såch hie, datt de Dirr, dä det Chrästkängd mät sengen Flijeln gestrieft hatt, gäldän uch sälwrich glänzt. Dro waßt hie Beschied.
Hie zängt de Lächtcher un, dro wäckt hie seng Frää uch de Kängder af.
Dåt wor dich e griß Fråd än deem Heïsken, wä nooch näkest ze Chrästdåch.
Alle Kängdcher hadden norr Uuģen fir den Lächterbuum. De ånder feng Sachen schinen änen net esi wichtich ze sen. Se gåwen sich de Hängd, dånzten äm den Buum uch sången alle Chrästlieder dä se gekangt hadden. Sigor det Klennst, dåt de Motter äm Arm wäjjt, feng un ze quicksen esi gat et norr geng.
Wä et dro Dåch worden wor, kåmen Frängd uch Bekånten verbä uch bewangderten det Chrästbiemchen mät esi vill Lächter. Se fråden sich guer esi stark, datt se uch än de Bäsch gengen, äm fir är Kängd e Biemchen ze hilen. Uch de ånder Lekt, dä dåt gesähn hadden,, jeder hilt sich e Biemchen uch pitzt et hiesch af. Der ien esi, der
ånder åndersch wä, awwer Äpel uch Nutschker fehlten nieräst.
Wä et dro Owend worden wor, brän än jedem Hous, äm gåånzen Dorf de Kiërzker af jedem Buum.
Iwwerål hirt em Chrästlieder uch det frådich Lachen der Kängd.
Dersängt äs der Chrästbuum iwwer gåånz Detschlånd gewåndert uch vun hä iwwer de gåånz Wält.
Wel awwer der irscht Chrästbuum des Mårjest gebrät hatt, äm dåt kitt det Chrästkängdchen alldieräst af deser Wält glech än der Fräh, uch beschinkt dro de Kängd.
Ze as kitt et ängden des Owest. Wonn seng Kiërzker brän, dro lichten de Stern um Hemmel besangders hell. Der Mon zängt schnel seng Sälwerlächt fir as allen un.
Uch dett hemmlesch Lächt brät na, wä e Kiërzken än den Härzen der Mängschen wekter.
Hiirn eich dë Beetklook lauden, wird mei Harz åf emol ësu ställ;
miir ås ahnë, åls wäßt gënaa eich, wåt se miir vërkändn wäll.
Wo së klängt "bim bam", "bim bam", raaft së mer: kamm hemen, kamm.
Waai eich fraaiër mät den Kändern Pila spilt åf breedër Au,
raaft mër oft äm bastn Spillën ihr Stämm ësu feierlich zaa:
Hiir åf meich, bim bam, bim bam, äus dët Späll, kamm hemen, kamm.
Waa eich grißer droo gëwuäßn, låstich åf dem Tåånz mich dreht,
raaft guär zäklich änër Klängën meich ëweech vu meiner Meed.
Beetklook laut: bim bam, bim bam, äus der Tåånz, kamm hemen, kamm.
Wänn eich nau åf meinëm Åcker maaid vu schwerer Uärbët stoo
ånd de frändlich Oobendläftchër ihrën Klång bäs hiär miir droo,
soot miir ihr bim bam, bim bam: Aus dë Plooch, kamm hemen, kamm.
Irnstër wird së mer ërklängen - wäni kit dååt seelisch Irnst? -
doo dën heschtën ewijen Fridn miir ihr iärzën Stämm vërheeßt,
doo së sprächt: bim bam, bim bam. Ållës aus, kamm hemen, kamm.
(Worte von Ernst Thullner)
miir ås ahnë, åls wäßt gënaa eich, wåt se miir vërkändn wäll.
Wo së klängt "bim bam", "bim bam", raaft së mer: kamm hemen, kamm.
Waai eich fraaiër mät den Kändern Pila spilt åf breedër Au,
raaft mër oft äm bastn Spillën ihr Stämm ësu feierlich zaa:
Hiir åf meich, bim bam, bim bam, äus dët Späll, kamm hemen, kamm.
Waa eich grißer droo gëwuäßn, låstich åf dem Tåånz mich dreht,
raaft guär zäklich änër Klängën meich ëweech vu meiner Meed.
Beetklook laut: bim bam, bim bam, äus der Tåånz, kamm hemen, kamm.
Wänn eich nau åf meinëm Åcker maaid vu schwerer Uärbët stoo
ånd de frändlich Oobendläftchër ihrën Klång bäs hiär miir droo,
soot miir ihr bim bam, bim bam: Aus dë Plooch, kamm hemen, kamm.
Irnstër wird së mer ërklängen - wäni kit dååt seelisch Irnst? -
doo dën heschtën ewijen Fridn miir ihr iärzën Stämm vërheeßt,
doo së sprächt: bim bam, bim bam. Ållës aus, kamm hemen, kamm.
(Worte von Ernst Thullner)
---bäm Haiduc mess em sich bedunken äm det Gedicht vum Ernst Tullner.
Ech märken Haiduc Tea schreiwst det än denjem Bistritzer, oder Heidendorfer Dialekt ??
Et wēr geat ze wässen wa segt det Original eos wo fangden ech dot ?
Ech hun ha fangden dått Ernst Tullner Farr ä Grisspuld wor.
Fuer dem īrschte Wältkräch.
22.Johannes M. Möckel -1866
24.Ernst Tullner -1913
25.Otto Piringer -1925
26.Dr.Konrad Möckel -1933
Et wēr noch wichtich ze wässen wel Fårr, äs woni vu Grisspuld ke Wormilch getawert--- denn mir hun ä Wormlich åf den Fårrschheos en Grisspulder ----folsch--- en Grisaaer „Landlerfahne“ fangden
Wī wīss Beschīd ?
Hīsche Krästdooch wänschen.
Ech märken Haiduc Tea schreiwst det än denjem Bistritzer, oder Heidendorfer Dialekt ??
Et wēr geat ze wässen wa segt det Original eos wo fangden ech dot ?
Ech hun ha fangden dått Ernst Tullner Farr ä Grisspuld wor.
Fuer dem īrschte Wältkräch.
22.Johannes M. Möckel -1866
24.Ernst Tullner -1913
25.Otto Piringer -1925
26.Dr.Konrad Möckel -1933
Et wēr noch wichtich ze wässen wel Fårr, äs woni vu Grisspuld ke Wormilch getawert--- denn mir hun ä Wormlich åf den Fårrschheos en Grisspulder ----folsch--- en Grisaaer „Landlerfahne“ fangden
Wī wīss Beschīd ?
Hīsche Krästdooch wänschen.
Servus Ijel,
det Gedicht ës en ausem "Heimatbuch - Burghalle".
Iwer den Ernst Thullner hun ech dät gevon:
Er wurde 1862 in Birthälm geboren, wo sein Vater Arzt war. In Schäßburg besuchte er die Bergschule. Zu seinen Lehrern gehörte auch Michael Albert, was nicht ohne Folgen auf die literarischen Neigungen Thullners blieb. ...
...Nachdem er seine Studien zum Abschluß gebracht hatte, wirkte er als Schulleiter in Agnetheln und Mediasch, hierauf als evangelischer Pfarrer in Dobring und Großpold, zwei Gemeinden des Unterwaldes. Schließlich wurde er Stadtpfarrer von Mühlbach. Schon vorher war er Dechant des Mühlbacher Kirchenbezirks geworden, kein 'Kanzleidechant" 2, sondern ein tätiger Organisator. Er starb 1918 in Mühlbach.
det Gedicht ës en ausem "Heimatbuch - Burghalle".
Iwer den Ernst Thullner hun ech dät gevon:
Er wurde 1862 in Birthälm geboren, wo sein Vater Arzt war. In Schäßburg besuchte er die Bergschule. Zu seinen Lehrern gehörte auch Michael Albert, was nicht ohne Folgen auf die literarischen Neigungen Thullners blieb. ...
...Nachdem er seine Studien zum Abschluß gebracht hatte, wirkte er als Schulleiter in Agnetheln und Mediasch, hierauf als evangelischer Pfarrer in Dobring und Großpold, zwei Gemeinden des Unterwaldes. Schließlich wurde er Stadtpfarrer von Mühlbach. Schon vorher war er Dechant des Mühlbacher Kirchenbezirks geworden, kein 'Kanzleidechant" 2, sondern ein tätiger Organisator. Er starb 1918 in Mühlbach.
Särvus Ijel,
zwäschen 1569 uch 1952 giht et nichen Fårr, die eus Grispuld ken Wurmloch amgezuegen äs (Series Pastorum Nr.1/1991).
Det senj de letzt 10 Wurmlocher Fårr (bäs 1952):
1783-1810 Waechter Johannes
1810-1834 Syll Johannes
1834-1855 Henter Michael
1855-1869 Graeser Andreas
1869-1872 Oberth Franciscus
1872-1909 Hoch Josephus
1909-1939 Kellner Georg
1939-1943 Nagelbach Andreas
1943-1951 Fronius Walter
1952- ? Thal Wilhelm Peter
Der letzt Fårr (Thal) äs åwer eus Großau ken Wurmloch getawert. Villecht hot der de Landlerfahn mätbrocht.
zwäschen 1569 uch 1952 giht et nichen Fårr, die eus Grispuld ken Wurmloch amgezuegen äs (Series Pastorum Nr.1/1991).
Det senj de letzt 10 Wurmlocher Fårr (bäs 1952):
1783-1810 Waechter Johannes
1810-1834 Syll Johannes
1834-1855 Henter Michael
1855-1869 Graeser Andreas
1869-1872 Oberth Franciscus
1872-1909 Hoch Josephus
1909-1939 Kellner Georg
1939-1943 Nagelbach Andreas
1943-1951 Fronius Walter
1952- ? Thal Wilhelm Peter
Der letzt Fårr (Thal) äs åwer eus Großau ken Wurmloch getawert. Villecht hot der de Landlerfahn mätbrocht.
Det Chrästlied
Gåånz ä weïß stiht der Bäsch,
hiesch äs hie unzesähn.
Iwwerål rächen de Dånnen fräsch,
Natur let är Wangder geschähn!
Um Hemmel vill Sterncher glähn,
So strohlen eruew af de Biem.
Se mechte lichten uch sähn,
wat et äm Bäsch git fir Drim.
Wie huet dett Lächt norr broocht
dåt dess Noocht esi erhellt?
Gäldän huet et sich geloocht
Iwwer dess wängterlich Wält.
Det Chrästkängd hatt gehirt,
glatt wul et ze as geflijen kunn,
wä e jang Dånn fir sech biët:
„Härr gäw, ech wer e Chrästbuum!“
Sengen Wänsch ze erfällen
af den Wiëch måcht et sich glech
Et wed anjem wällen
datt et de Ficht gläcklich sech.
Än deser helich Chrästnoocht
rieseln vum Hemmel vill Stern.
Der Bäsch äs e ienzich Proocht,
alle hun sengen Glånz esi gärn.
Uch der kålt Mon lächelt erfråt
wel der Bäsch esi hiesch hä stiht.
Gueldsterncher et wekter schnåt…
de Chrästnoocht na ändlich kitt.
Em hirt et iwwerål lies sängen
De Biem stohn hä uch hire za;
Rängs äm den Chrästbuum sprängen
alle Därcher, ous äs`t mät ärer Rah!
Chrästnoocht huet Lächt broocht
dåt gueren det Dankel erhellt.
Fråd huet se änt Härz geloocht,
uch et mät Hoffnung erfällt.
Wonn än as Stuf det Chrästkängd kitt
wonn ämt Kiërzelächt mer stohn,
wonn et alle Sorģen vun as nitt
hiren mer as “Danke“ son.
Mer hiren as Härz wä et schlit
erleichtert uch befråt,
Mer hiren erklängen det Chrästlied
uch fählen norr nooch Fråd.
Mit diesem schönen Gedicht von Egon Hajek beschließe ich das alte Jahr in unserer sächsischen Welt und wünsche unseren Lesern:
„Frohe Weihnachten und ein glückliches, neues Jahr!“
Weihnacht der Alten
Stummer Garten…Alles schweigt.
Silber in verschneiten Bäumen…
Nur der Weihnachtsengel geigt
Liedversonnen in den Bäumen.
Wie in bunten Jugendtagen
Schweben Lieder um mein Herz,
Auf der Kinderjakobsleiter tragen
Sie mein Sinnen himmelwärts.
Ach, die Wahrheit steigt hernieder,
Und, von Rätseln hold umstellt,
Lächelt Liebe um uns wieder
In der sturmgepeitschten Welt.
Egon Hajek
„Frohe Weihnachten und ein glückliches, neues Jahr!“
Weihnacht der Alten
Stummer Garten…Alles schweigt.
Silber in verschneiten Bäumen…
Nur der Weihnachtsengel geigt
Liedversonnen in den Bäumen.
Wie in bunten Jugendtagen
Schweben Lieder um mein Herz,
Auf der Kinderjakobsleiter tragen
Sie mein Sinnen himmelwärts.
Ach, die Wahrheit steigt hernieder,
Und, von Rätseln hold umstellt,
Lächelt Liebe um uns wieder
In der sturmgepeitschten Welt.
Egon Hajek
mer hun uch aest af saksesch uzebaejden:
http://www.youtube.com/view_play_list?p=9A5197F75BEBFF67
(det andera uch ech fooren maet dem auto durch det sachsenland und erzielen derbaej af saksesch. gefilmt den 19.12.2009)
nar de geseangd!
hans
http://www.youtube.com/view_play_list?p=9A5197F75BEBFF67
(det andera uch ech fooren maet dem auto durch det sachsenland und erzielen derbaej af saksesch. gefilmt den 19.12.2009)
nar de geseangd!
hans
Servus Hans!
De Ǻdvent-Fohrt wor rutschich --- bam nächste Mol fohre mer mat dem Schlidden.
Ech bedunke mech, dått ech mätfohren torft,
vun Hålwelajen bas kē Rued.
Roadaresch:
Iech bedaunke mich dott iech mätföhren taurft,
vün Hålweloajen bäs kē Röd.
Nochiist oalles geadet äm Olde Johr
www.youtube.com/view_play_list?p=9A5197F75BEBFF67
De Ǻdvent-Fohrt wor rutschich --- bam nächste Mol fohre mer mat dem Schlidden.
Ech bedunke mech, dått ech mätfohren torft,
vun Hålwelajen bas kē Rued.
Roadaresch:
Iech bedaunke mich dott iech mätföhren taurft,
vün Hålweloajen bäs kē Röd.
Nochiist oalles geadet äm Olde Johr
www.youtube.com/view_play_list?p=9A5197F75BEBFF67
Det Kiëwerchen
E klie Kiëwer krabbelt af em stienije Wiëch. Af senger Stroß do gåw et vill Hängdernesser. Jed Striehhalm, jed Stienchen wor fir en wä e Geberch, iwwer dåt hie na stejen mosst. Et wor fir den Kiëwer allent sihr usträngend.
Hie kangt net flejjen, dänn hie hatt niche Flijjel;
hie kangt uch net gohn. Hie kangt norr krabbeln.
Hie wor haalt e Krabbelkiëwer.
Na wor ze allem Agläck seng länk hängderscht Foss uch nooch steïf, uch dåt, sengt der Geburt. Hie mosst doräm seng Fessken nozähn.
Dennich pilgert hie zaversichtlich wekter. Hie wor sihr gliewich.
Mät ennem Wiërt gesot: hie wor en trourich Fall.
Dennich schlach seng Härz voller Hoffnung. Hie hatt sech nämlich mät em åålde Kiëwer iwwer seng Behängderung angderhålden uch die hatt em geroden, det Räd des Liëwens ze säcken. Dåt äs en åålt Gluuwen än der Kiëwerwält, et brängt norr Gläck, wonn em et säckt uch wonn em et dro wärlech uch fängd.
Fir det Kiëwerchen äs dåt de lezt Hoffnung: det Liëwensräd.
Wä hie na esi ä Gedånken versanken wekter krabbelt, hirt hie wä en Hummel äm lokt zakreïscht:
“ Ous dem Wiëch! Måche Sä doch Platz!“
Et wor e stattlich Frää, dä Summser heß, uch dä glatt af den Blommemuert
gohn wul. Se wor hiesch ugedon, hatt et awwer gorr ellich.
„Entschäldijen Se, wiërtest Frää Summser,“ sot draf det Kiëwerchen, „ech kån net schneler, Sä säh jo, datt ech e Kräppel bän“. Hie ziecht af seng lumm Fessken.
„Esi,“ sot se dro voller Mätlied,“ ech hun dåt gor net gesähn, entschäldicht mer.
Ech mecht na awwer schnel za de Blommen kunn. Wonn em hetzedåch net zeddich
zer Ställ äs, dro äs schin alles vergräffen. Cha, uch hä äs de Konkurrenz schi sihr griß.
Awwer woräm bleïwt Ir mät deem Foss net läwer derhiem.?
Äm wat frånjdert Ir Ech net?
Dro häwt Ir rejelmeßich Ejär Eßen jeden Dåch af dem Däsch. Gliwt mer`t! Fir Ech wär dåt jo det allerbeest.“
„ Näi, näi, ech mess wekter, ech mess det Räd des Liëwens säcken uch fängden.
Dro zuch hie seng krånk Fesschen u sich, datt em et gor nemmi såch, uch pespert der Frää Summser gehimnesvol za:
„Em kån dro e Risenkiëwer werden! Wonn ech det Liëwensräd norr fängden wed!
„Risenkiëwer?
Äs dåt kom e Berof die sich lihnt?“ froocht de Hummel.
Se wor en sihr praktesch Housfrää, uch äng sihr fleïssich uch ierdentlich. All är Hinchgläser woren voler Hinch wä bä nicher ånderen. Derfir wor se bä allen Insekten än der Gejend bekånt.
Wel se et esi froģän mät ären grißen Uuġen ugesähn hatt, sot der klie Kiëwer:
„Dro äs uch nooch äst: em glänzt esi hiesch wä flessich Gueld, uch em kån flejjen! Em raht sich än den herrliche Risen ous, uch em edmet ären gaden Gerach.“
Hie lächelt. Dro feet hie u wekter ze krabbeln.
Frää Summser hatt na genach Zekt verliren. Se sot :
“ Na mess ech mech awwer tummeln. Sonst se schin alle Blommen besatzt uch ech mess läddich, hieme flejjen. Uch wat dan ech dro mengem Mån zem Eßen af den Däsch?
Se såch nooch iemol zeräck ,wä der uerem Kiëwer sich esi schwer vun der Ställ bewiëcht, uch se bedouert en.
Wä hie na wekter gekrabbelt wor, dro kåm e Wueġen iwwer de Wiëch gefohren.
Det Kiëwerchen doocht:“ Dåt äs bestämmt det Räd des Liëwens,“ uch et krabbelt schnel af et za.
Det Räd kåm äng neher. Et wor iwwer de klennen Kiëwer gefohren.
Af dem Wiëch wor norr nooch e Fläken ze sähn, die nichen mih Form hatt.
Zer sälwen Stangd kruch äm sannijen Süden e klinzich Risenkiëwer ous dem Åchen.
Hie fählt, mät sengen Fählern, ow hie alle Fessker häw; besangders befählt hie seng länk Hängderfessken. Et wor än Ierdnung. Hie wasst sälwest net, äm wat hie dåt gedon hatt.
Awwer seng länk Fessken wor gesangd uch hatt wä flessich Gueld geglänzt, nooch vill hescher als seng ånder Fessker.
De Risen ruchen wangderbor.
Det Räd des Liëwens geng wekter.
Frå no M. Kyber: “Der Pilger mit dem schleppendem Hinterbein“
E klie Kiëwer krabbelt af em stienije Wiëch. Af senger Stroß do gåw et vill Hängdernesser. Jed Striehhalm, jed Stienchen wor fir en wä e Geberch, iwwer dåt hie na stejen mosst. Et wor fir den Kiëwer allent sihr usträngend.
Hie kangt net flejjen, dänn hie hatt niche Flijjel;
hie kangt uch net gohn. Hie kangt norr krabbeln.
Hie wor haalt e Krabbelkiëwer.
Na wor ze allem Agläck seng länk hängderscht Foss uch nooch steïf, uch dåt, sengt der Geburt. Hie mosst doräm seng Fessken nozähn.
Dennich pilgert hie zaversichtlich wekter. Hie wor sihr gliewich.
Mät ennem Wiërt gesot: hie wor en trourich Fall.
Dennich schlach seng Härz voller Hoffnung. Hie hatt sech nämlich mät em åålde Kiëwer iwwer seng Behängderung angderhålden uch die hatt em geroden, det Räd des Liëwens ze säcken. Dåt äs en åålt Gluuwen än der Kiëwerwält, et brängt norr Gläck, wonn em et säckt uch wonn em et dro wärlech uch fängd.
Fir det Kiëwerchen äs dåt de lezt Hoffnung: det Liëwensräd.
Wä hie na esi ä Gedånken versanken wekter krabbelt, hirt hie wä en Hummel äm lokt zakreïscht:
“ Ous dem Wiëch! Måche Sä doch Platz!“
Et wor e stattlich Frää, dä Summser heß, uch dä glatt af den Blommemuert
gohn wul. Se wor hiesch ugedon, hatt et awwer gorr ellich.
„Entschäldijen Se, wiërtest Frää Summser,“ sot draf det Kiëwerchen, „ech kån net schneler, Sä säh jo, datt ech e Kräppel bän“. Hie ziecht af seng lumm Fessken.
„Esi,“ sot se dro voller Mätlied,“ ech hun dåt gor net gesähn, entschäldicht mer.
Ech mecht na awwer schnel za de Blommen kunn. Wonn em hetzedåch net zeddich
zer Ställ äs, dro äs schin alles vergräffen. Cha, uch hä äs de Konkurrenz schi sihr griß.
Awwer woräm bleïwt Ir mät deem Foss net läwer derhiem.?
Äm wat frånjdert Ir Ech net?
Dro häwt Ir rejelmeßich Ejär Eßen jeden Dåch af dem Däsch. Gliwt mer`t! Fir Ech wär dåt jo det allerbeest.“
„ Näi, näi, ech mess wekter, ech mess det Räd des Liëwens säcken uch fängden.
Dro zuch hie seng krånk Fesschen u sich, datt em et gor nemmi såch, uch pespert der Frää Summser gehimnesvol za:
„Em kån dro e Risenkiëwer werden! Wonn ech det Liëwensräd norr fängden wed!
„Risenkiëwer?
Äs dåt kom e Berof die sich lihnt?“ froocht de Hummel.
Se wor en sihr praktesch Housfrää, uch äng sihr fleïssich uch ierdentlich. All är Hinchgläser woren voler Hinch wä bä nicher ånderen. Derfir wor se bä allen Insekten än der Gejend bekånt.
Wel se et esi froģän mät ären grißen Uuġen ugesähn hatt, sot der klie Kiëwer:
„Dro äs uch nooch äst: em glänzt esi hiesch wä flessich Gueld, uch em kån flejjen! Em raht sich än den herrliche Risen ous, uch em edmet ären gaden Gerach.“
Hie lächelt. Dro feet hie u wekter ze krabbeln.
Frää Summser hatt na genach Zekt verliren. Se sot :
“ Na mess ech mech awwer tummeln. Sonst se schin alle Blommen besatzt uch ech mess läddich, hieme flejjen. Uch wat dan ech dro mengem Mån zem Eßen af den Däsch?
Se såch nooch iemol zeräck ,wä der uerem Kiëwer sich esi schwer vun der Ställ bewiëcht, uch se bedouert en.
Wä hie na wekter gekrabbelt wor, dro kåm e Wueġen iwwer de Wiëch gefohren.
Det Kiëwerchen doocht:“ Dåt äs bestämmt det Räd des Liëwens,“ uch et krabbelt schnel af et za.
Det Räd kåm äng neher. Et wor iwwer de klennen Kiëwer gefohren.
Af dem Wiëch wor norr nooch e Fläken ze sähn, die nichen mih Form hatt.
Zer sälwen Stangd kruch äm sannijen Süden e klinzich Risenkiëwer ous dem Åchen.
Hie fählt, mät sengen Fählern, ow hie alle Fessker häw; besangders befählt hie seng länk Hängderfessken. Et wor än Ierdnung. Hie wasst sälwest net, äm wat hie dåt gedon hatt.
Awwer seng länk Fessken wor gesangd uch hatt wä flessich Gueld geglänzt, nooch vill hescher als seng ånder Fessker.
De Risen ruchen wangderbor.
Det Räd des Liëwens geng wekter.
Frå no M. Kyber: “Der Pilger mit dem schleppendem Hinterbein“
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
