Allerloa af saksesch uch detsch

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.

der Ijel
schrieb am 07.05.2010, 14:35 Uhr
Es gibt ein Land
Wir nennen es nur 7- bürgen
aus grauer Vorzeit stammt sein Namen,
dafür
300 Kirchen-Burgen bürgen
Von dort auch unsere Väter kamen.

Kein Adelsstamm kein König
hatte hier allein das Recht.
An Freiheit unsere Väter glaubten.
Und daran,
dass Keiner Herr und keiner Knecht,
das galt es auf Dauer zu behaupten.

Fortsetzung : ?
Martha
schrieb am 13.05.2010, 21:15 Uhr

Urlefsdriem

De Frää ären Mån iest froocht:
„Huest ta uch schin nogedoocht
wor mer än Urlef kängden zähn?
„Vun der Wält wed ech äst sähn!

Bleïwen mer äng norr derhiem,
erfällt sich nicher aser Driem.“
Esi sot se za äm entschloßen;
dåt klang jo schär verdroßen.

„Ech wäll na dennich dir äst son,
villecht kåst ta mech verstohn:
ech hålden et long nemmi ous
äng derhiem, norr äm Hous.

Derhiem gitt et äng vill ze dan.
En Housfrää, kån näkest rahn.
Schin fräh äs se af den Fessen.
Et zilt norr äng det:“ messen“.

Ierdnung mess jo iwwerål sen
sonst fählt em sich net feng.
Dro wid än de Kuchel gegången
Und ze koochen ugefången.

Äs det Essen dro färtich gekoocht
Wid et af den Däsch gebroocht.
Jeder dett gat Essen na genesst
der Mån sich munchmol ämlässt.

Wil ech uch gären int noppen gohn,
mess ech äng nooch erämer stohn,
wel de Kuchel refft mech zeräck.
Äs dåt na meng Alltagsgläck?

„Mån, loss as än den Flejer stejen
und vun hä dervun mol flejen.
Loss as um Mieresstrånd lån
uch un der Sann as erfrån.

Mir kängden än fremd Länder zähn,
hiesch Metropolen as usähn;
uch iensem Natur durchwåndern
vun enner Insel zer åndern.“

Der Mån hiërt är gedäldich za.
Dro äs et ous mät senger Rah.
Hie sot:“ Greïw ä meng Shäpp:
Do äs et, as hiesch Urlefsgläck!“

Frih hält se de Tickets än der Hånd.
Fir Fråden se nichen Wiërter fånd.
Dro awwer bekitt hie en däcken Matz
Hie äs und bleïwt äng är Schatz.

Der Flejer hiëwt grued enzt na uef
allebied sähn af de Iërd eruef.
Mät den Wuulken zähn se mät
Än är long erdriemt Urlefsgläck.
Martha
schrieb am 20.05.2010, 20:40 Uhr
Der Nachtigall Pfingstgesang

Zu Pfingsten sang die Nachtigall
nachdem sie Tau getrunken;
die Rose hob beim hellen Schall
das Haupt, das ihr gesunken!

O kommt ihr alle trinkt und speist,
ihr Frühlingsfestgenossen,
weil übers ird'sche Mal der Geist
des Herrn ist ausgegossen.

Friedrich Rückert


Ech wängschen aser sachseschen Wält
ugenehm Feierdäch!
Wanderer
schrieb am 21.05.2010, 15:00 Uhr
Ein alter Spruch aus Siebenbürgen:

„Der Kaiser will seinen Tribut haben,
Der Geistliche seine Freiheit,
Der Amtmann spricht:„ ich bin auch frei“,
Der Edelmann gibt nichts,
Der arme Bauer muss geben,
Dass diese Alle können leben!“
Wanderer
schrieb am 21.05.2010, 17:20 Uhr
„Der Kaiser will seinen Tribut haben,
Der Geistliche seine Freiheit,
Der Amtmann spricht:„ich bin auch frei“,
Der Edelmann gibt nichts,
Der Bettelmann hat nichts,
Der arme Bauer muss geben,
Dass diese Alle können leben!“




Martha
schrieb am 28.05.2010, 10:12 Uhr
Det Hierschkegdchen

Et wor emol e Gang, die wor sihr uerem. Wä seng Motter sturw, hatt hie vun är e klinzich, sihr winzich Hierschkegdchen geärwt. Dåt wor na seng gåånz Rechtum. Mät sengem Kegdchen wor hie dro ennes Dåģes än de griß Wält gewåndert. No kurtscher Zekt begeent hie ennem åålden Mån mät em brieden Hott af dem Hieft. Seng Månkel wor groo und heng schär bäs ze senge Schaģģen eruewer. Hie såch den Gangen sihr frängdlich un.
„ Gress Ich Gott, Grißvueter“ sot der Gang ken än.
„Hieschen Dånk“ sot draf der åålt Mån.
„Wor gihst ta, me Gang“ freecht hie.
„Ech gohn af Riesen mät mengem Hierschkegdchen. Ech dron et bä mer, wel dåt allent äs, wat mir gehiert. Norr hun ech Angst, datt et mer gestiële wid odder datt et mer verliëre giht.
Der Fremd hatt Mätlied mät dem Gangen. Hie sot äm:
„Ta wirst et zwor verläsen, awwer, ta wirst uch gewännen.“
Na iwwernoocht der Gang owends bä ennem Geboer. Hie liëcht det Kegdchen aft Fensterbriët, demät hie et, wonn hie afstiht, glech sähn kån.
Des Morjest sekt et der Kokesch ze irscht und pickt et af. Der Gang, die grued afgewacht wor, såch dåt. Hie feng lokt un ze schrån. Der Geboer hatt e gat Härz und sot dro:
„Der Kokesch äs na deng
„Wel hie gefreßen huet
deng Kegdchen feng.“
Der Gang nitt den Kokesch, wor frih, und wåndert mät em äm Arm wekter.
Wedder iwwernoocht hie bä em Geboer. Des Morjest, säckt der hangrich Kokesch Kegdcher zem Freßen. Hie fängt är äm Hoof lån. Det Schweng såch se awwer und wuel se uch freßen. Et beïßt den Kokesch did end frässt se schnell sälwest eweech.
Der Geboer trist den Gangen, die ufeng ze bäreln. Hie sot:
„Nemm det Schweng
et så deng,
wel et dir den Kokesch huet did gebässen.
Hie bängd dem Schweng e Sträck äm de Foß und der Gang geng wekter.
Wedder kitt hie än er Gemien un. Wedder iwwernoocht hie bä em Geboern, die äm versächert, datt sengem Schweng näst passiere kån und datt hie ä Rah schlofe kängt.
Wä na de Kah, än der Fräh äm Hoof det fremd Schweng såch, leff se af dett za. Mät ären Hernern erstächt se et. Wä der Gang dåt des Morjest såch, feng hie un ze schrån.
Der Boer awwer tristet än. E sot ken en:
„De Kah äs na deng
wel se erstoochen huet deng Schweng.“
Dro bängd der Geboer der Kah ennen Sträck äm den Hals.
Der Gang nitt seng Kah um Sträck und zecht demät dervun. Wä gläcklich wor hie na mät senger Kah!
Wä et Owend woord, kåm hie na un en hieschen Hoof. Der Besätzer wor sihr rech. Hie wor anjem frängdlich dem Gange keniw. Hie less fir än de Stuff zem Schlofe färtich måchen und sot dem Gangen, datt hie nichen Angst äm seng Kah hu messt. Nemmend wed se äm stihlen.
Zefriden hatt hie sich änt Bät geluecht und feest geschlofen.
Des Morjest, wä de Reßer zem Trooch gedriwwen worden, äm
Wasser ze soffen, dro sprang e jang Hengst wä pustich äm Hof eräm. Hie såch dess fremd Kah. Na leff hie af se za und hatt se mät sengen Haafen( Hufe) esi stark getroffen, datt se did lån bliw. Uermer Gang!
Na feng hie anjem un ze schrån wel seng Kah did äm Hof lach. Der Härr vum Hoof awwer sot:
„ Nemm den Hengst fir de Kah
und den Zuum uch nooch derza.“
Na sätzt sich der Gang af dåt feïrich Roß und regd eweech än de griß Wält. Hie äs sigor af den Gluesbärch (Glasberg) geridden, huet do de Kennengsduechter erliest und äs dro uch sälwest Kenneng worden.

Dåt kån ze gader Lezt ous em uerme Gangen werden, wonn hie norr Gläck huet.

Das Hirsekorn
Märchen vun Josef Haltrich
Martha
schrieb am 08.06.2010, 09:38 Uhr
E wohr Geschichtchen

E Geboer geng un em hiesche Sommerdåch mät sengem San Mischo spazären. Hie sot keen en:
“Säch, af der Iërd, do låt en åålt Hafeïsen.(Hufeisen). Hiëw et af und stäch et än deng Shäpp!“
„Näi!“ åntwert der Mischo, dåt Eïsen äs jo gåånz roostich und gor näst mih wiërt.“
Der Vueter sot draf näst, hiëwt det Eïsen sälwest af, stächt et ä seng Shäpp und verkieft et dem Schmied ous der Gemien fir wennich Geeld. Fir dåt kieft hie sess uch hiesch dankelrit Kirschen.
De Sann brät. Et äs sihr hieß un desem Sommerdåch.
Der Mischo äs angem durschtich. Wasser hadde se nichent derbä. Vir Mädem kån der Gang sengem Vueter kom noluufen.
Die awwer less na abemärkt ien Kirsch fallen, dä der Mischo glech afgehuewen hatt. Schniël åß hie dä saftich Kirsch.
Der Vueter deet noch en poor Schrätt, dro less hie nooch ien fallen. Wedder bäckt sich der Gang derno und ässt uch dä schniël af. Wä wor se dennich feng saftich! E bätzke leescht se dennich sengen Durscht.
Esi geng dåt äng wekter, bäs der Vueter nichen Kirsch mih hatt.
Dro dreht hie sich äm und sot keen sengen San:
„Mischo, en ienzich Mol wuelst ta dich net bäcken, awwer na huest ta dich hangdertmol bäcke messen:

Fellhiet wid bestroft, me Gang!
Martha
schrieb am 03.07.2010, 11:34 Uhr
Wuelf uch Stachelschweng


Kängt e Wuelf uch e Stachelschweng
uch iemol gat Frängd na sen?
Allebied wunnen jo äm sälwen Bäsch,
säcken do`n gedäckten Däsch.

Bekitt em dä zwien doch ze sähn,
mess jo e Wangder geschähn.
Se luufen schniel af uch ow eräm
Giht hä der Teïwel villecht äm?

Der Wuelf kå luufen uch sprängen
Hanger wid derza en zwängen.
Wonn det Stachelschweng sich wiërt
seng Stacheln em arch verspiërt.

Sä luufe vill mät läddijem Boch,
Fängden wid sich äster doch!
De Hoffnung dreïwt; em wäll freßen
und den Hanger vergeßen.

Iemol begeene sich dä zwien.
Der Wuelf wor miestens ellien.
Hie sot: “Ta Stachelschweng
låss Frängd as uch mol sen!

Woräm mät spätzen Stacheln drohn,
kängden mir as net uch verstohn?
Låss zesummen as wekter zähn,
zefriden wedden guer as sähn.“

Draf grunzt na lokt det Stachelschweng:
„Iëhrlich, deng Frängd sil ech sen?
„Näkest wed ich esi äst dan:
än dech hun ech net Vertran.“

Än ierscht, bräch der de Zängd guer ous
dro wid ous`m Virschlåch äst drous!
Derno zähn ech meng Stacheln än,
und e gat Frängd ech dir bän.

Frå no Friedrich Haug
Martha
schrieb am 16.07.2010, 11:38 Uhr (am 16.07.2010, 11:54 Uhr geändert).
De magesch Siwen

Sengt de Mängschen dinke kennen,
måchen Zuelen bäs hekt det Rennen.
Se bestämmen as aller Geschäck
det Pech- odder det griß Gläck.

Ärnst af dem Papeïer se guer stohn.
Dåt kån em norr ze gat verstohn,
wel är drech mathematesch Wält
se sihr feest ämklammert hält.

Schin än der Bibel de“ Siwen“ stånd.
Ä fremd Kulturen em se uch fånd.
Mih Bedegdungen huet se bekunn
dänn Mysteschet zeecht halt un.

Doch wid dennich miest de Siwen
uch ånderschtwuer geschriwwen.
Äm Meerche se se gärn är siwen
uch sen äng guer um Liëwe bliwen.

Schneewittchen bä de siwen Zwerjen
liëwt hänger de siwe Berjen.
De Gieß losst as cha net vergiëßen:
wie wuel är siwe Gießker friëßen?

De Bräder flujen als siwe Ruewen dervun.
Det Mängschlich hu se zeräck bekunn,
wel är Säster den Zuuwerer drubekitt
det Meerchen e gat Ängd dennich nitt.

Dem tapferen Schneiderlein seng Prinzip
äs jo bekånt:“ Siwen af ennen Hieb“.
Der Däumeling entgiht uch jedem Iwwel
hie huet seng: Siebenmeilen Stiwwel.

Net norr aser hiesche Meerchewält
uch der Wärlichget de Siwen gefällt.
Villet wid vun är magesch ugeziëjen
wat sigor sprächwiërtlich äs bliwen.

Em kån sich jo sihr vill Froġe ställen,
åntwerten draf wiël em kenne wällen.
Norr äs et aldiest ze gehiemnesvol,
em wieß net, watt em dinke sål!

Äm wat sot em?

Wonn dir der Späjjel zerbrooche wor
dro wedst ta Pech hun: siwe Johr.

Wä as Härrgott less de Wält entstohn
derfir moßte siwen Däch vergohn.

Siwen Däch huet em geschriwwen
fir ien Woch; esi äs et uch bliwen.

Det Härgottießke brängt as norr Gläck
wonn`t siwe Punkt huet af dem Räck!

Emmest af der Wuulk Nummer siwen,
wär diër net um läwsten äng do bliwen?

Äm siwenten Hemmel äs det Paradies
dåt jo e jeder schin af Iërden wiëß.

Wel hie schleft siwe Meened ä Rah
hießt hie Siebenschläfer na.

Um 27. Juni, wonn`t dro reent
dro reent et siwen Woche lång.

Wä sängt Peter Maffay ?
„Iwwer siwen Bräcken sålt ta gohn.“

Siweberjen hießt as åålt Hiemetlånd.
Woräm hä de Siwen dåt äs jo bekånt.

Genach der Bäspäller et na woren!
Mer hun et na guer erfohren:
em kitt äng wedder af de siwen
wel magesch se äs bliwen.
Martha
schrieb am 12.12.2010, 10:55 Uhr
Wängterzekt

Der Schnī rampelt iwer Nōcht.
Bäm Morjerīt äs allent weïß.
Der Wängter huet es mätgebrōcht,
Fänklä Kristalle ous Eïs.

Seng Däk sprīt hī iwer de Iërd,
kotscht de Natur feng zā.
Ålles schläft; em nästmih hiërt.
Na äs wängterlich Rah.
Zindelchen
schrieb am 14.12.2010, 16:04 Uhr (am 14.12.2010, 16:31 Uhr geändert).
Eine kleine Geschichte - nachdenklich oder eher lustig?

Oh, Vater!
Wenn du sie
damals nicht alle mit hineingelassen hättest
in die Arche,
die bunten und verschiedenartigen Tiere,
um wie viel ärmer wäre deine Menschheit, Herr.

Niemand weiß besser als du, wie viel wir bis heute
gemeinsam haben mit deinen Tieren.

Es gibt Meckerziegen und alberne Gänse,
alte Drachen und lahme Enten.
Es gibt flotte Bienen und Mistkäfer,
Trampeltiere und Windhunde.

Es gibt sture Böcke und komische Käuze,
Nachtfalter und Eintagsfliegen.
Es gibt Leithammel und folgsame Schafe,
verwöhnte Schoßhündchen und richtige Pechvögel.

Es gibt solche und solche in deiner Arche, Herr:
Einsiedlerkrebse und gesellige Pinguine, wendige Wiesel
und tapsige Bären, schlanke Giraffen und fette Masthähnchen.
Giftige Nattern gibt es, die überall ihr Gift verspritzen, und Spaßvögel,
die überall gern gesehen sind. Mütter, die ihre Jungen verhätscheln
mit richtiger Affenliebe, und Küken, die viel zu früh flügge werden.

Falsch wie die Schlangen können Menschen sein,
aber auch einfältig wie die Tauben.
Geduldig wie ein Lamm und wild wie ein Wolf.
Stachelig können sie sein, und widerborstig wie ein Igel.
Und anschmiegsam wie eine Angorakatze.
Fleißig wie eine Biene und faul wie ein Siebenschläfer.
Abstoßend hässlich können sie sein wie eine Raupe,
aber auch anziehend und faszinierend wie ein Schmetterling,
eitel und stolz wie ein Pfau und unscheinbar wie eine Kirchenmaus.
Mutig und stark können sie sein - wie der König der Wüste,
oder sanft und scheu wie ein Reh, dickfellig und stur wie ein Elefant
oder empfindlich wie eine Schnecke, die sich bei der ersten Berührung zurückzieht.

Es ist nicht immer ganz einfach, Herr, es auszuhalten in deiner Arche,
bei so verschiedenen Geräuschen und Gerüchen.
Gib mir die nötige Geduld, Herr, sie alle zu ertragen,
und jedem Tierchen sein Pläsierchen zu lassen.

Und vor allem lass mich nicht vergessen, Herr,
dass ich für die anderen auch ein seltsamer Vogel bin.
(unbekannt)
Martha
schrieb am 18.12.2010, 18:19 Uhr
De klīnzich Schnīflōk

Et wōr Wängter. Griß Schnīflōken tummelten sich än der Laft und däkten de Stadt mät er weïßen Däk zōrt zā. Än den Fenstern såch em det Kiërzelächt fänkeln, et word iwerål gebacken und der Chrästbūm hīsch afgepitzt.
Morren äs Hellich Ōwend!
Griß uch Klīn fråen sich hekt schīn draf.
De Kängd spillten nōch vergnächt äm Guerten. Awer net alle wōre frih. Ī Gang såß ellīn um Fenster. Seng trourich Ūġen såchen den Schnīflōken zā, wä se sich fädderleicht än der Laft erämmer drehten, und wä se drōden dennich erouwer fālen. Der Klīn hatt Halswih. Doräm hatt hī en Schāl äm den Hals gewäckelt und turft net ousse gohn. De Kängd dertous awer sprungen pustich nō den Schnīflōken erämer und bāten ennen Schnīmån. Der Gang awer mosst ellīn dertän blëiwen. Mät Zehren än Ūġen såch hī dem Drëiwen der Schnīflōken zā.
Na kåm det klennst Schnīflēkchen u sengem Fenster verbä geflijen und wel et mäd wōr, satzt se sich zā äm aft Fensterbriët. Et såch wä krånk uch trourich der Gang wōr. Hī dēt em sihr lid. Ämdåt erzillt et detten na uch schniël den åndern Schnīflōken. Dä wūlen em allen hälfen. Se iwerlōchten, wä em den uerme Gangen zem Lachen bränge kängt.

Det klennst Schnīflēkchen pespert drō äster senger Noberän änt Ihr, und dä pespert et wekter der nēchsten Schnīflōk. Wä et drōden alle guer wassten, wat ze dān wōr, satzten se sich esi af det Glues vum Fenster, datt et genā de Form vun em Stärn ergåw. Drō kåm der Wängd uch schniël ze Hälf. Hī blās senge kålden Ōdem draf. Sifīrt verwåndelten sich de Schnīflōken än en Eïsstärn.
Esi äst Hīschet hatt der Gang nōch nä gesähn. Seng Ūġen fengen un ze lichten, wä zwē klinzich Kiërzken. Hī strohlt iwert gånz Gesicht und wōr gor nemmi trourich. „Danke“ wūl e dem Schnīflēkchen sōn und et mät dem Fänger berähren. Na sträkt hī de Hand zem Fenster, und strichelt gånz leicht iwer den Stärn.
Hī kangt det klī Schnīflēkchen gånz gāt spīren. Vīrsichtich nåhm hī drōden de Hånd ewēch. Norr af īst formten sech de Schnīflōken ze ennem Härzen, dernō ze enner Blom. Äng wonn der Gang seng Hånd draf dēt und se drō schnell wedder ewēch nåhm, änderten se de Form. Mōl hatt hī īn Blom, drō griß uch klinzich Stärnchen än Hängden, cha, uch e klinzich Dånnebīmchen. Et wōr, wä wonn em det Chrästkängd all des hīsch Formen ous Eïs zem Spille geschinkt häw. Al lachä spillt der Gang frih u sengem Fenster mät den lastije Schnīflōken.
Morre, wonn det Chrästkängd kit, wid hī wedder ous dem Fenster sähn. De Schnīflōken ku bestämmt noch īmōl za em. Drō wid wedder zesummen gespillt. Sächer, vun esevell Fråd, dä em de Eïsblomen måchen, wid der Gang drō gånz schniël wedder gesangd .
Det Schnīflēkchen wasst et ous Erfohrung, datt Fråd gesangd måche kån.
Wat wid em det Chrästkängd brängen? Bestämmt fängd hī angder dem Chrästbūm hīsch Spillsachen, dä hī sech vum Chrästkängd gewangschen huet.
Sīle se wärlech hescher sen wä de Härzen, de Stärn, und uch de vill hīsch Eïsblomen, dä em det Schniflēkchen geschinkt hatt?


Frå nō ābekånt

Vill Fråd fir de Chrästzekt!
Allent Gadet äm Nåen 2011
Zindelchen
schrieb am 02.01.2011, 00:06 Uhr
Ein Jahr ist nichts, wenn man's verputzt,
ein Jahr ist viel, wenn man es nutzt.
Ein Jahr ist nichts, wenn man's verflacht,
ein Jahr war viel, wenn man es ganz durchdacht.
Ein Jahr war viel, wenn man es ganz gelebt,
in eigenem Sinn genossen und gestrebt.
Das Jahr war nichts, bei aller Freude tot,
das uns im Innern nicht Neues bot.
Das Jahr war viel, in allem Leide reich,
das uns getroffen mit des Geistes Streich.
Ein leeres Jahr war kurz, ein volles lang:
nur nach dem Vollen misst des Lebens Gang.
Ein leeres Jahr ist Wahn, ein volles wahr.
Sei jedem voll dies gute, neue Jahr!
(unbekannt)
Martha
schrieb am 07.02.2011, 18:52 Uhr
Wängter adje

Der Wängter sil sech iest brieden,
dänn et äs Zekt sich ze schieden.
Der Hemmel äs äng norr dräw
Sann, entzt werst ta as läw!

Wonn vum Hemmel de Sann lacht,
de Natur uch schniël erwacht.
Dro weren de Schniegleckelcher hä
und vill farwich Tulpen derbä.

Wä wedden de Vijel frih sängen,
glech Pillcher änt Nästchen brängen.
Wonn dro Douwen gurren är Lied
donn, Wängter wießt ta Beschied.

Deng lezt Stangd huet geschlohn,
ämdåt silt ta wärlech na gohn.
Esi lies, wä ta ze as worst kun,
måch wedder lies dech dervun.

Alles ze nåem Liëwen erwacht,
well de Sann na wedder lacht.
De Natur zecht un är grän Klied,
Wängter adje! et dit es lied.

Martha
schrieb am 19.02.2011, 10:32 Uhr
Der Wulf uch de Gorr

En Gorr ucht Reßken, allebied
leffen pustich af de Wied.
Wä se friëße Gräs än aller Rah,
sekt der Wulf vu färrem za.

Verärjert hie schniël neher kitt,
datt hie änt Gebiët se nit.
„Af desem Grangd uch Bodden
äs et Fremden verbodden,
den Boch sich vol ze schlon,
ohnen äster mir ze son!

Ir huet gejen det Gesätz verstießen,
na af der Ställ ech Ich hießen,
mer Ir Reßken ze giën als Garantie;
hä sähn wäll ech Ich näkest mih!“

Wä, ech sål Ich me Kängd na giën?
Af niche Fall terft Ir mer et niën!”
Me Munselchen äs nooch ze klien,
kån net bleïwen esi gånz ellien.
Et wed af den Hangd glatt kun!
„Sot, wat häwt Ir dro dervun?

Ämdåt, hirt af mech, ich bidden,
lott as hiemen zähn ä Fridden!
Wel äm Wulf en hart Härz schliet
hie de Gorremotter net verstiht.

„Wonni äs et denn zer Wält gekun?
Se Geburtsdatum wed ech hun!“
Esi sot hie kurtsch uch ruppich
datt er det Hoor stand struppich.
„Gena wieß ech dåt na wärlech net
wel ech vergeßlich bän e ket.“
„Ach cha,“ sot de Gorr än ärer Niet,
„ierest et doch geschriwe stiht!

Ir kennt gat liësen uch schreïwen?“
„Cha, cha, als Häder ech dåt kån
ech bän jo der geschektest Mån!“
Esi ställt hie sich na pazich dor,
wä emmest, die hie gor net wor.
De Gorr hatt net long iwerloocht,
und sich äster ousgedoocht.

“ Cha, na wieß ech et jo wedder
wie et hatt geschriwen nedder!
Wä mer as Kängd hadde geduuft
hu mer dem Härr Farr erluuwt,
datt hie aft recht Eisen mer schreïwt
deen Dåch, die avergesslich bleïwt.

„Hä, säht! Er kennt Ich iwerzejen
datt ech wohr son und net lejen.
De Gorr den Foß no affen sträkt,
der Wulf derno sich kreftich räkt.
Iwert Hieft vun er int bekitt
datt all seng Sänn et äm nit.

Aft Gräs fällt hie, låt do wä en Lech
af den Wiëch måchen sich na glech
de Gorr uch är Munselchen allebied.
Se hun schniël verlossen de Wied.

"Der Wolf und die Stute" Tiermärchen
Aus:“Sächsische Volksmärchen aus Siebenbürgen

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.