Hans Otto Tittes

Gedånken zem Johreswiëßel

Zem Johreswiëßel, ålsi bååld,
äs det heirich Johr det åålt.

Der ien zecht na Bilanz und mient,
det Elend hat en net verschint,
wel hie än desem lezte Johr
gorr villmol ohnen Årbet wor.
Und dennich set hie uch en Grangd
zem dånkber senj: E äs gesangd!

En åndrer, enjde voler Mat,
sot, dått e bäs na näckest hat
um Ånjd des Johres nogedoocht,
dåt hat esiwäsi näst broocht.
Hie äs der Mienung, dått em nitt
det Johr vun Ufång, wä et kitt.

En drätter, die äs sihr zefridden,
wel hie sich nemmi mess bekridden
äm Geeld, denn än dem lezte Johr
hie Lotto-Hieftgewänner wor.
Und trotz Gewänn, wä hä beschriwwen,
äs åf dem Teppich hie doch bliwwen.

En neechster låt derhiem äm Bat
sihr krånk, deem giht et gor net gat;
et froocht sich, ow e åf nooch stiht,
em dinkt bä äm schin un den Did.
Der Johreswiëßel äs gewäss
do traurich, wel’t der lezt wohl äs!

Et gew uch åndern nooch gorr vill,
der ien mät, genner ohnen Ziel,
norr, åfzezihlen ålle wer
ze långwellich uch zemlich schwer.
Doch Wänjsch zem nåe Johr em hirt
aus ålle Richtunge vermihrt:

Der Ruucher schär jed Johr dråf schwirt,
dått e zem nåe Johr åfhirt
mät der Zigarr, hålt mät Tåbåk,
norr schåfft hie’t net, wel et em schmåckt.

Der Schüler, die äm Liëse schwåch,
die wänjscht sich, dått e glått dess Såch
neechst Johr doch än de Gräff bekitt
und net noch äst derzwäsche kitt.

Der Bauer wänjscht gat Wädder enjden;
de Motter wänjscht sich vun de Kängden,
dått se net trandeln bäm Unzähn,
und sich enj no dem Lihre sähn.

Åfzihle kent em hä nooch vill,
und dennich wer et norr en Diel
vun deen, dä´m nåe Johr erhoffen,
dått Dirr uch Dur än stoh miest ofen.

Zem Schlåss wer uch Gesangdhiet gat
fur Schåffenskråft - net Iwwermat;
mät deem zestirt em miestens norr,
wåt de Natur schåfft åll de Johr.

Der ållergresst Wänjsch åwwer äs,
die hießt uch het, wä frähr e hess,
dått Katastrophen nichen kunn
uch ålle Mänjsche Fridden hun.

Dem åålde Johr sot na Adje!
Hans Otto Tittes aus Drabenderhöh’.